Beykozlu
New member
Boksör, direktör, senarist, oyuncu ve müzikçi… Ahmet Hoşsöyler, birfazlaca alanda profesyonel olmuş az isimlerden biri.
Hoşsöyler, beyazperdede 90’lı senelerda bol ödüllü “Acılar ve Arzular”, “Sevgi Taşı” sinemalarını, TV’de “Üvey Baba” ve “Küçük Besleme” üzere dizileri yönetti. En büyük hayali profesyonel boksör olmakken bir anda kendini Almanya’da direktörlük okurken buldu.
Hoşsöyler, sinema merakının nasıl başladığını şöyleki anlatıyor:
“İlokulu Adana’da bitirdim ve orada arkadaşlarımla boksa merak sardım. 13 yaşımdayken Fenerbahçe, beni beğendi ve İstanbul’a davet etti. ‘Boks yapıp, okuluna devam edersin. Gelirini temin edeceğiz’ dediler. Fenerbahçe’de boks yaparken Berlinli bir kulüple maç oldu. Oradakiler beni beğenmiş ve transfer olmamı istediler. 1963’te Berlin’de hem okuyup birebir vakitte boks yaptım. Oradayken sinemayla tanıştım. Para biriktirerek fotoğraf makinesi aldım. Japonya’dan lensler getirdim ve senaryolar yazmaya başladım. Berlin’deki rehber öğretmenim, ‘Yönetmen olmalısın sen. Bunun okuluna gitmelisin’ dedi. Lakin spor akademisine gitmeyi planlıyordum. İki okulu da tıpkı anda yürütebileceğimi belirttiler. Hem spor akademisine gittim, birebir vakitte oyunculuk ve direktörlük okuluna. Her şeyi öğrendim. bu biçimde başladı bu serüven.”
Birinci yazdığım senaryoyu çöpe attım
Ahmet Hoşsöyler, 70’lerde Türkiye’ye gidip gelirken iki sene uğraşıp uzun metraj sinema senaryosu yazdığını söylüyor:
“Bir müzik stüdyosunda Hüseyin Peyda’ya rastladım. ‘Benim bir senaryom var, size versem okur musunuz’ diye sordum. Kabul etti ve senaryoyu kendisine ulaştırdım. Bir hafta daha sonra cevap vereceğini belirtti. Hüseyin Peyda bu biçimdelar epeyce ünlüydü. Direktörlük, yapımcılık yapıyordu. Sinemalarının senaryolarını yazıp oynuyordu. Bütün Arap ülkelerini tanınırlığıyla kırıp geçiriyordu da…
Peyda, senaryom hakkında ‘Sen bunu yazmışsın, uğraşmışsın tebrikler. Bir senaryo yazmaya başladığın vakit bu yazdıkların kimi ilgilendirir karar vereceksin. Direktör olacağın vakit ve biri sana senaryo getirdiği vakit da evvel ‘bu kaç kişiyi ilgilendirir’ diye düşüneceksin. Buna karar verdiğin vakit senaryoyu yazıp, sineması çekmeyi kabul edeceksin. Bu yazdığın da kimseyi ilgilendirmez’ dedi.
Senaryom çöpe gitti lakin epeyce büyük bir ders aldım.
Ortadan uzun yıllar geçti 1982 yılında ‘Gurbet Kuşları’nın ikinci versiyonu çekildi. Sinemada ben oynuyordum, babamı da Hüseyin Peyda.”
Safiye Ayla naif bir sanatçıydı
Ahmet Hoşsöyler, Almanya-Türkiye içinde yaşayıp direktörlük yaptığı sırada müzikle yolu kesişiyor. Hoşsöyler, Safiye Ayla ile tanışıp nasıl solist olduğunu şöyleki anlatıyor:
“Halit Ergenç’in babası Sait Ergenç fazlaca güzel bir devlet sanatkarıydı ve hoş besteleri vardı. Onunla tanıştığımda müzikle ilgim yoktu. Bir gün Fecri Ebcioğlu’nun meskenine gittik. Safiye Ayla da konutta müzik söylüyordu. Benim müzik söylememi istediler lakin bilmediğimi söylemiş oldum. Safiye Ayla, ‘Söylersin Türk sanat müziğini’ dedi. Ben de tek bildiğim ‘Geçsin Günler Haftalar Hatıra’ müziğini söylemiş oldum. Safiye Hanım ‘Sen bana gel. Değerli bir Türk sanat müziği gırtlağın var’ teklifinde bulundu. Etiler’deki meskenine gittik.
bu biçimdece müzik mesleğim başladı. Bu sayede Berlin’den İstanbul’a gelişlerimde daha uzun kalmaya başladım. Safiye Hanım, beni Orhan Gencebay’a götürdü. 1978 yılında ‘Bırakıp Giderken’ isimli birinci plağımı yaptılar. Sait Ergenç’le yardımıyla de tek uzun çalarım ‘Kalbimi Dinle’ yayınlandı.
Hoşsöyler, “Safiye Ayla nasıl bir bayandı?” sorusuna şu karşılığı verdi:
“Hiç sert değil. Müzeyyen Senar daha serttir. Çok kibar ve naifti. Otomobil ile bir yere gidiyoruz, uzakta kedi görür. ‘Aman kediye dikkat’ kaygısı. Öğretmeyi seven bir tanesiydi. Onun yardımıyla gazinoya çıktım. O sırada sinemalarda oynadım ve sinema çekmeye de devam ettim.”
Sibel Can’ı Maksim’e öneren Nükhet Duru’dur
Ahmet Hoşsöyler, gazino anılarını şöyleki anlatıyor:
“Sahilde bir gazinoda çalışıyordum. Salonda yalnızca öndeki bir masa boştu. O boş masaya Müzeyyen Senar ve Adnan Pekak oturdu. O denli bir divanın karşısında müzik okumak yanılgı kabul etmezdi. Seyirci, bağırarak Müzeyyen Senar’dan müzik istiyordu. Müzeyyan Hanım aldı mikrofonu, ‘Ahmet’i dinlemeye geldik. Beni esasen dinliyorsunuz’ dedi. Israr edilince de müziğe girdi.
Çalıştığım gazinoda Sibel Can, alt takımda dansözdü. Dediler ki ‘Fahrettin Aslan salona geldi’. Ben de heyecanlandım. Sanki Maksim için bana teklif vermeye mi gelmişti? Meğer Sibel Can’ı görmeye gelmiş. Nükhet Duru, ‘Orada bir kız var, git izle’ demiş. O da dostlarını alıp gelmiş.”
Cüneyt Arkın karete yumruğu vururdu
“Cüneyt Arkın ile uzun yıllar çalıştım. Bir sinemada karşılıklı rol almıştık. Maç yapmaması gereken bir boksörü oynuyordu. Benimle son bir maç yapmaya karar veriyordu. Çok çalıştı uygun yumruk vurmak için. Sinemada nasıl vuracağını anlatırdım ona. Boksör üzere yumruk atamaz zira uzun yıllar karate dersleri aldı. Karate yumruğu vurur. Hâlâ görüşür, sohbet ederiz. En kıymetli öğretisi şuydu: ‘Her vakit bir B planının olması gereklidir.’”
Bebek yüzlü oyuncuları katil rolünde oynattım
“1990 yılında ‘Kurye’ isminde bir sinema çekecektim. Bebek yüzlü ve kimsenin katil olacağını düşünmeyeceği başrol istiyordum. Lakin bana kaşı yarık, yüzünde yara olan berbat adamları getiriyorlardı. ‘Yusuf Sezgin bebek yüzlü. Onu katil rolü için getirin’ dedim. Herkes ‘bu ne saçmalık, nasıl olacak’ dedi. Çok da hoş oldu. Herkes benden daha sonra makûs adam karakterlerine bebek yüzlü şahısları seçmeye başladı.”
Perihan Savaş üzere bir oyuncu sıkıntı gelir Türkiye’ye
Ahmet Hoşsöyler, 1991 yılında çektiği ve Perihan Savaş’ın başrolünde yer aldığı “Acılar ve Arzular” sinemasının dünyada ses getirdiğini ve Cannes’a çağrıldığını lisana getiriyor:
“O sinema epey kıymetliydi. Bütün dünyayı dolaştık o sinemayla. Avrupa’da çekmiştim. Ayrıyeten İtalyan ve Fransız oyuncular da oynuyordu. O sıralar AIDS hastalığı patlamıştı. Sinemanın konusu da seyahatte bir çift kaza geçiriyordu. Perihan Savaş da kaza daha sonrası kan değişimi sırasında AIDS’e yakalanıyordu. Paris’teki etrafı onu dışlıyordu. Ses getirdik. En güzel şenliklerde yer aldık. Benim için hayli değerliydi.”
Sanatçı, “Perihan Savaş’ın oyunculuğunu nasıl tanım edersiniz?” sorusuna şu cevabı veriyor:
“İnanılmaz. ‘Perihan gül’ dersiniz çabucak kahkaha atar. ‘Şimdi salkım saçak ağlıyorsun’ lafına çabucak gözyaşı dökmeye başlar. İnanılmaz uyumludur. O denli bir oyuncu sıkıntı gelir Türkiye’ye.”
“Üvey Baba”da berbat adamdan kahraman yarattık
Ahmet Hoşsöyler, 1998’de “Üvey Baba” ve 1999 yılında “Küçük Besleme” dizilerinin direktörlüğünü üstleniyor. Sanatçı, “Küçük Besleme”nin bir günlük dizi olarak Türk dizi tarihinde reytinglerde birinci 5’e girdiğini söylüyor:
“Köle Isaura’dan daha sonra günlük olarak yayınlandığında kırıp geçiren ender dizilerden bir tanesiydi. Akşam üzeri 17.40’ta ekrana geliyordu. Fason çalışan bayanlar işi bırakıp diziye yetişmeye çalışırlardı.
‘Üvey Baba’da ise makûs adam Şemsi İnkaya’dan kahraman yarattık. Hem fazlaca seviyorlardı birebir vakitte nefret ediyorlardı. Hürriyet Altın Kelebek’te Şemsi ödül alırken makus adam olduğu için yuhalandı. bu biçimde bir şey var mı? Bir gün de takım otomobiliyle Anadolu yakasına geçiyorduk. Otomobilin üzerinde ‘Üvey Baba’ yazıyordu ve trafik polisi bizi durdurdu. İçeri baktı ve ‘Yok mu o herif’ dedi. İçerde olmadığını anladıklarında esprili bir biçimde ‘Olsa köprüyü geçirmeyecektik’ dediler.”
Dinlenip ortada sinemalar çekiyorum
69 yaşındaki Ahmet Hoşsöyler, İstanbul’da sakin bir hayat yaşadığını ortada yalnızca direktörlük yaptığını lisana getiriyor: “İstanbul’da oturuyorum, torunumla vakit geçirmeyi seviyorum. Müzisyen arkadaşlarla toplanıp ortada kendi ortamızda müzikler söylüyoruz. Sahne almıyorum. Yorucu olur bana.
Dinlenip ortada sinemalar çekiyorum. Pandemidilk evvel Diyarbakır’da bir sinema çektim, ‘Suzan Suzi’. Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın dayanağıyla. Her şeyini bitirdik, afiş tasarlıyoruz pandemi başladı. Yakında vizyona girecektir.
Televizyonda ise dizileri yeni takımlara yaptırıyorlar.
Çok şey değişti. Oradan bir şey gelmiyor bana. Yeni oyuncuların hepsini fazlaca beğeniyorum. Hepsini seyretmeye çalışıyorum.”
Hoşsöyler, beyazperdede 90’lı senelerda bol ödüllü “Acılar ve Arzular”, “Sevgi Taşı” sinemalarını, TV’de “Üvey Baba” ve “Küçük Besleme” üzere dizileri yönetti. En büyük hayali profesyonel boksör olmakken bir anda kendini Almanya’da direktörlük okurken buldu.
Hoşsöyler, sinema merakının nasıl başladığını şöyleki anlatıyor:
“İlokulu Adana’da bitirdim ve orada arkadaşlarımla boksa merak sardım. 13 yaşımdayken Fenerbahçe, beni beğendi ve İstanbul’a davet etti. ‘Boks yapıp, okuluna devam edersin. Gelirini temin edeceğiz’ dediler. Fenerbahçe’de boks yaparken Berlinli bir kulüple maç oldu. Oradakiler beni beğenmiş ve transfer olmamı istediler. 1963’te Berlin’de hem okuyup birebir vakitte boks yaptım. Oradayken sinemayla tanıştım. Para biriktirerek fotoğraf makinesi aldım. Japonya’dan lensler getirdim ve senaryolar yazmaya başladım. Berlin’deki rehber öğretmenim, ‘Yönetmen olmalısın sen. Bunun okuluna gitmelisin’ dedi. Lakin spor akademisine gitmeyi planlıyordum. İki okulu da tıpkı anda yürütebileceğimi belirttiler. Hem spor akademisine gittim, birebir vakitte oyunculuk ve direktörlük okuluna. Her şeyi öğrendim. bu biçimde başladı bu serüven.”
Birinci yazdığım senaryoyu çöpe attım
Ahmet Hoşsöyler, 70’lerde Türkiye’ye gidip gelirken iki sene uğraşıp uzun metraj sinema senaryosu yazdığını söylüyor:
“Bir müzik stüdyosunda Hüseyin Peyda’ya rastladım. ‘Benim bir senaryom var, size versem okur musunuz’ diye sordum. Kabul etti ve senaryoyu kendisine ulaştırdım. Bir hafta daha sonra cevap vereceğini belirtti. Hüseyin Peyda bu biçimdelar epeyce ünlüydü. Direktörlük, yapımcılık yapıyordu. Sinemalarının senaryolarını yazıp oynuyordu. Bütün Arap ülkelerini tanınırlığıyla kırıp geçiriyordu da…
Peyda, senaryom hakkında ‘Sen bunu yazmışsın, uğraşmışsın tebrikler. Bir senaryo yazmaya başladığın vakit bu yazdıkların kimi ilgilendirir karar vereceksin. Direktör olacağın vakit ve biri sana senaryo getirdiği vakit da evvel ‘bu kaç kişiyi ilgilendirir’ diye düşüneceksin. Buna karar verdiğin vakit senaryoyu yazıp, sineması çekmeyi kabul edeceksin. Bu yazdığın da kimseyi ilgilendirmez’ dedi.
Senaryom çöpe gitti lakin epeyce büyük bir ders aldım.
Ortadan uzun yıllar geçti 1982 yılında ‘Gurbet Kuşları’nın ikinci versiyonu çekildi. Sinemada ben oynuyordum, babamı da Hüseyin Peyda.”
Safiye Ayla naif bir sanatçıydı
Ahmet Hoşsöyler, Almanya-Türkiye içinde yaşayıp direktörlük yaptığı sırada müzikle yolu kesişiyor. Hoşsöyler, Safiye Ayla ile tanışıp nasıl solist olduğunu şöyleki anlatıyor:
“Halit Ergenç’in babası Sait Ergenç fazlaca güzel bir devlet sanatkarıydı ve hoş besteleri vardı. Onunla tanıştığımda müzikle ilgim yoktu. Bir gün Fecri Ebcioğlu’nun meskenine gittik. Safiye Ayla da konutta müzik söylüyordu. Benim müzik söylememi istediler lakin bilmediğimi söylemiş oldum. Safiye Ayla, ‘Söylersin Türk sanat müziğini’ dedi. Ben de tek bildiğim ‘Geçsin Günler Haftalar Hatıra’ müziğini söylemiş oldum. Safiye Hanım ‘Sen bana gel. Değerli bir Türk sanat müziği gırtlağın var’ teklifinde bulundu. Etiler’deki meskenine gittik.
bu biçimdece müzik mesleğim başladı. Bu sayede Berlin’den İstanbul’a gelişlerimde daha uzun kalmaya başladım. Safiye Hanım, beni Orhan Gencebay’a götürdü. 1978 yılında ‘Bırakıp Giderken’ isimli birinci plağımı yaptılar. Sait Ergenç’le yardımıyla de tek uzun çalarım ‘Kalbimi Dinle’ yayınlandı.
Hoşsöyler, “Safiye Ayla nasıl bir bayandı?” sorusuna şu karşılığı verdi:
“Hiç sert değil. Müzeyyen Senar daha serttir. Çok kibar ve naifti. Otomobil ile bir yere gidiyoruz, uzakta kedi görür. ‘Aman kediye dikkat’ kaygısı. Öğretmeyi seven bir tanesiydi. Onun yardımıyla gazinoya çıktım. O sırada sinemalarda oynadım ve sinema çekmeye de devam ettim.”
Sibel Can’ı Maksim’e öneren Nükhet Duru’dur
Ahmet Hoşsöyler, gazino anılarını şöyleki anlatıyor:
“Sahilde bir gazinoda çalışıyordum. Salonda yalnızca öndeki bir masa boştu. O boş masaya Müzeyyen Senar ve Adnan Pekak oturdu. O denli bir divanın karşısında müzik okumak yanılgı kabul etmezdi. Seyirci, bağırarak Müzeyyen Senar’dan müzik istiyordu. Müzeyyan Hanım aldı mikrofonu, ‘Ahmet’i dinlemeye geldik. Beni esasen dinliyorsunuz’ dedi. Israr edilince de müziğe girdi.
Çalıştığım gazinoda Sibel Can, alt takımda dansözdü. Dediler ki ‘Fahrettin Aslan salona geldi’. Ben de heyecanlandım. Sanki Maksim için bana teklif vermeye mi gelmişti? Meğer Sibel Can’ı görmeye gelmiş. Nükhet Duru, ‘Orada bir kız var, git izle’ demiş. O da dostlarını alıp gelmiş.”
Cüneyt Arkın karete yumruğu vururdu
“Cüneyt Arkın ile uzun yıllar çalıştım. Bir sinemada karşılıklı rol almıştık. Maç yapmaması gereken bir boksörü oynuyordu. Benimle son bir maç yapmaya karar veriyordu. Çok çalıştı uygun yumruk vurmak için. Sinemada nasıl vuracağını anlatırdım ona. Boksör üzere yumruk atamaz zira uzun yıllar karate dersleri aldı. Karate yumruğu vurur. Hâlâ görüşür, sohbet ederiz. En kıymetli öğretisi şuydu: ‘Her vakit bir B planının olması gereklidir.’”
Bebek yüzlü oyuncuları katil rolünde oynattım
“1990 yılında ‘Kurye’ isminde bir sinema çekecektim. Bebek yüzlü ve kimsenin katil olacağını düşünmeyeceği başrol istiyordum. Lakin bana kaşı yarık, yüzünde yara olan berbat adamları getiriyorlardı. ‘Yusuf Sezgin bebek yüzlü. Onu katil rolü için getirin’ dedim. Herkes ‘bu ne saçmalık, nasıl olacak’ dedi. Çok da hoş oldu. Herkes benden daha sonra makûs adam karakterlerine bebek yüzlü şahısları seçmeye başladı.”
Perihan Savaş üzere bir oyuncu sıkıntı gelir Türkiye’ye
Ahmet Hoşsöyler, 1991 yılında çektiği ve Perihan Savaş’ın başrolünde yer aldığı “Acılar ve Arzular” sinemasının dünyada ses getirdiğini ve Cannes’a çağrıldığını lisana getiriyor:
“O sinema epey kıymetliydi. Bütün dünyayı dolaştık o sinemayla. Avrupa’da çekmiştim. Ayrıyeten İtalyan ve Fransız oyuncular da oynuyordu. O sıralar AIDS hastalığı patlamıştı. Sinemanın konusu da seyahatte bir çift kaza geçiriyordu. Perihan Savaş da kaza daha sonrası kan değişimi sırasında AIDS’e yakalanıyordu. Paris’teki etrafı onu dışlıyordu. Ses getirdik. En güzel şenliklerde yer aldık. Benim için hayli değerliydi.”
Sanatçı, “Perihan Savaş’ın oyunculuğunu nasıl tanım edersiniz?” sorusuna şu cevabı veriyor:
“İnanılmaz. ‘Perihan gül’ dersiniz çabucak kahkaha atar. ‘Şimdi salkım saçak ağlıyorsun’ lafına çabucak gözyaşı dökmeye başlar. İnanılmaz uyumludur. O denli bir oyuncu sıkıntı gelir Türkiye’ye.”
“Üvey Baba”da berbat adamdan kahraman yarattık
Ahmet Hoşsöyler, 1998’de “Üvey Baba” ve 1999 yılında “Küçük Besleme” dizilerinin direktörlüğünü üstleniyor. Sanatçı, “Küçük Besleme”nin bir günlük dizi olarak Türk dizi tarihinde reytinglerde birinci 5’e girdiğini söylüyor:
“Köle Isaura’dan daha sonra günlük olarak yayınlandığında kırıp geçiren ender dizilerden bir tanesiydi. Akşam üzeri 17.40’ta ekrana geliyordu. Fason çalışan bayanlar işi bırakıp diziye yetişmeye çalışırlardı.
‘Üvey Baba’da ise makûs adam Şemsi İnkaya’dan kahraman yarattık. Hem fazlaca seviyorlardı birebir vakitte nefret ediyorlardı. Hürriyet Altın Kelebek’te Şemsi ödül alırken makus adam olduğu için yuhalandı. bu biçimde bir şey var mı? Bir gün de takım otomobiliyle Anadolu yakasına geçiyorduk. Otomobilin üzerinde ‘Üvey Baba’ yazıyordu ve trafik polisi bizi durdurdu. İçeri baktı ve ‘Yok mu o herif’ dedi. İçerde olmadığını anladıklarında esprili bir biçimde ‘Olsa köprüyü geçirmeyecektik’ dediler.”
Dinlenip ortada sinemalar çekiyorum
69 yaşındaki Ahmet Hoşsöyler, İstanbul’da sakin bir hayat yaşadığını ortada yalnızca direktörlük yaptığını lisana getiriyor: “İstanbul’da oturuyorum, torunumla vakit geçirmeyi seviyorum. Müzisyen arkadaşlarla toplanıp ortada kendi ortamızda müzikler söylüyoruz. Sahne almıyorum. Yorucu olur bana.
Dinlenip ortada sinemalar çekiyorum. Pandemidilk evvel Diyarbakır’da bir sinema çektim, ‘Suzan Suzi’. Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın dayanağıyla. Her şeyini bitirdik, afiş tasarlıyoruz pandemi başladı. Yakında vizyona girecektir.
Televizyonda ise dizileri yeni takımlara yaptırıyorlar.
Çok şey değişti. Oradan bir şey gelmiyor bana. Yeni oyuncuların hepsini fazlaca beğeniyorum. Hepsini seyretmeye çalışıyorum.”