Beykozlu
New member
Sakin, kibar, meslek odaklı bir adam. Vaktinde para kazanmak için Tarkan’ın korumalığını da yapmış, berber çıraklığı da… Daima çalışmış. “Okul bittiğinde kimse bize kucağını açmadı” diye anlatıyor o devri. Berkay Ateş’le geçmişten bugüne, başlıyoruz sohbete… Bahis rol aldığı diziye, ötürüsıyla da itimat sıkıntısına gelince “Benim de ortasında biroldukca güvensizliği barındıran yaşanmışlıklarım var,
her manada, lakin natürel ki hâlâ insanlara güveniyorum. İçimde uğraşlı bir umut barındırıyorum” diyor.
Bu dönem ‘Sadakatsiz’ takımına dahil oldun. Sadakat sözü sana ne tabir ediyor?
birliktece, ferah bir yürekle yola çıkabilme ihtimalini söz ediyor. Bunu yalnızca duygusal ilgiler manasında söylemiyorum. Bir arkadaşımın şiirinde dediği üzere; hüzne ve sevince tıpkı dürüstlükle yaklaşabilmek kıymetli. Bu olmadığında benim için kopukluk var demektir.
Bu dizide sadakatsizliğin neredeyse her türlü versiyonunu görüyoruz. Aile ortasında, dostluklarda, bağlarda… Sen sadık mısındır?
Bu soruya herkes “Evet, sadığım” demek ister. Lakin geçmiş, bugün ve gelecek içinde her şey vakit içinde değişiyor. Artık için karşılık verecek olursam, evet, bugünkü Berkay her münasebetine, her hissine, fikrine sadık.
Dizide ihanet daha sonrası devreye intikam duygusu giriyor. bu biçimde bir şey yaşasan senin tepkin ne olurdu?
Benim intikam hissim yok. Lakin adalete inancım büyük. Hem kendi hayatımda hem yaşadığım toplumda, adaletin tecelli etmesini talep eden biriyim. Adaletin olmadığı yerde sadakatin, inancın, mutluluğun, hüznün saf bir biçimde yer alabileceğini düşünmüyorum. Bence bütün hisler adil olan tertibin üzerine inşa edilmiş. O yüzden her şeyin adil biçimde yaşanmasını talep ediyorum.
Güzellerin daima ezildiği, sadık olanların da sadakatsizliğe uğradığı düşünülür. Sence?
Dürüstlerin palavraya maruz kaldığı, güzellerin ezildiği üzere alışılagelmiş kanılar var. Bence sadakatsiz biri de sadakatsizliğe uğrayabilir. Bu her insanın başına gelebilir. Zira yaşadığımız devirde her şey epeyce süratli, olağan, fütursuz ve legal…
her insanın birbirine palavra söylemiş olduği bu öyküyü çekerken inanç sorununu sorguladın mı?
BEN İNSANLARA HÂLÂ GÜVENİYORUM.
Hâlâ derken…
Benim de ortasında birfazlaca güvensizliği barındıran yaşanmışlıklarım var, her manada, ancak doğal ki hâlâ insanlara güveniyorum. İçimde çabalı bir umut barındırıyorum.
Çok kazık yedin mi?
Yani herkes üzere… Buna karşın insanlara güvenmeye, insanları sevmeye ve yaşamaya devam ediyorum. Bu kavramları hayatımdan çıkarırsam elimde yalnızca endişe kalır. O denli bir durumda nasıl yaşarım ki! Sevmekten, güvenmekten, inanmaktan korkarak…
BİRTAKIM VEFATLAR DIŞINDA HİÇBİR ŞEYİ SİLMEK İSTEMEZDİM
Canlandırdığın Aras karakteri hafızasını kaybetmiş bir adam. Geçmişi olmayan bir adamı canlandırmak güç mu?
Benim için de fazlaca enteresan zira ortada geçmişi üzerinden çalışılacak bir karakter yok. Güya bu biçimde biri yok üzere. O sebeple karakteri süreç ortasında, yolda, hafızası yerine geldikçe izleyiciyle birlikte öğreniyoruz.
Boş bir sayfa üzere… Nasıl çalıştın?
Oynadığım karakter üzere bir kaza sırasında hafızasını kaybetmiş biriyle görüşme yaptım. Çok enteresandı. Çok yeni, fazlaca heyecanlandırıcı lakin beraberinde korkutucu, öteki bir tecrübe.
Sen geçmişini silmek ister miydin?
Geriye dönüp baktığımda keşke bunlar olmasaydı diyeceğim bir sürü şey var. Lakin bir daha de birtakım vefatlar haricinde hiç bir şeyi silmek istemezdim.
‘Sadakatsiz’ ikinci döneminde. Oturmuş bir gruba dahil olmak seni zorladı mı?
Takımlara çabuk alışan biriyim. Cansu’yla (Dere) ve Caner’le (Cindoruk) daha evvel öbür dizilerde çalışmıştım. Direktörümüz Neslihan Yeşilyurt da epeyce hürmet duyduğum biri. Onun setinde olmak benim için inançlı alan. Bu yüzden sıkıntı olmadı.
Cansu Dere, Caner Cindoruk ve Berkay Ateş üzere isimlerin rol aldığı ‘Sadakatsiz’ çarşamba 20.00’de Kanal D’de.
ATAERKİL BİR TOPLUMDA ANAERKİL BÜYÜDÜM
Öykün nerede başlıyor?
İstanbul’da. Burada doğdum, büyüdüm.
Nasıl bir aileydi sizinki?
Babam Ardahanlı, annem Malatyalı. Olağanüstü bir ablam ve annem var, hayattaki en büyük şanslarım. senelerca top oynadım, kalecilik yaptım. Babam emlakçıydı, annem emekçi emeklisi.
Lakin 12 yaşındayken baban hayatını kaybediyor…
Evet. 1999’da bir rahatsızlık sebebiyle vefat etti.
Bu kayıp ve o yaşta ‘evin erkeği’ olmak ömrünü nasıl etkiledi?
Zordu, ergendim. Lakin konutta anne ve ablamla kurduğumuz yapıda konutun erkeği, reisi, ekmek getireni sıfatlarını hiç kabul etmedim. Onlar da o denli… Ataerkil bir toplumda anaerkil büyüdüm. Natürel güç vakit içinderdı lakin bir yandan da anne ve ablayla yaşamak bir sürü yarar sağladı. Her şeyi üç arkadaş üzere aştık. Ve hayata devam ettik.
Oyunculuk nereden çıktı?
2005 yılında Mimar Sinan’da istatistik kısmına başladım. O senelerda tiyatro kulübüne de girdim. Çok sevdim. Hatta Slovenya’da kısa periyot tiyatro eğitimi kazandım. Ve “Ben bunu yapmak istiyorum” dedim.
Okul ne oldu? Ailen ne dedi?
Onlar da tiyatroyu ne kadar sevdiğimi gördüler. Oyunlar için gecemi gündüzümü veriyordum. Kendime “Mimar Sinan’ın konservatuvarını kazanırsam tiyatrocu olacağım” diye bir çıta koydum ve kazandım. Üç sene okuduktan daha sonra istatistik kısmını bıraktım. Artık dönüp baktığımda öbür fakültede öğrendiğim analitik niyet yapısının hem oyunculukta birebir vakitte tiyatro yazarlığında bana yarar sağladığını görüyorum. Akabinde da dört yıl konservatuvarda okudum.
Bu ortada Tarkan’ın korumalığını bile yapmışsın…
Evet, istatistik okurken para kazanmak için korumalık, yer göstericilik yaptım, bunu daha evvel hayli söylemiş oldum aslında. Çocukken berber çıraklığı da yaptım, su da sattım. Ben su satarken ablam da sandviç satardı. Daima çalıştım, bu biçimde yetiştirildim.
hiç bir şey altın tepsi üzerinde önüne sunulmadı yani…
Mimar Sinan’da epeyce güzel hocalardan eğitim aldık. Şanslıydık fakat okul bittiğinde kimse bize kucağını açmadı. 20’li yaşların daha başındaydık ve arkadaşlarımla bir arada kendi öykülerimizi anlatmalıyız diyerek bir tiyatro kurmaya karar verdik: Tiyatro D22. Koskoca bir yer tiyatro salonuna dönüştürüldü. Sabahları ‘Bent’ oyununun provaları vardı, akşamlarıysa tadilata devam ediyorduk.
ARTIK HERKES OYUNCU
Bir yanda tiyatro, öbür yanda ‘Abluka’ üzere sana Altın Koza kazandıran bağımsız sinemaların var. Televizyon para kazanma aracın mı?
Hayır, hepsinden epey zevk alıyorum. Ben insanı, kendimi ve çalışacağım rolleri merak ediyorum. Bu hayattan götüreceğim şey ne yazdığım oyunlar ne de aldığım mükafatlar… Bu hayattan insan götüreceğim. Bir gün gözümü kapattığımda; bir sürü insanı anlamış, sevmiş, bir sürü beşerle tartışmış, onları hayatış biri olmak istiyorum. Bu mesleğin en hoş yanı da bu. Her vakit daha derinimi kazıyor, merak ettiriyor. İnsanı sevdiriyor, nefret ettiriyor.
‘Alev Alev’ ve ‘Sadakatsiz’le jönlüğe geçtin. Sence jön mü yoksa karakter oyuncusu musun?
Bilmiyorum, jön kime deniyor? Karakter oyuncusu ya da jönün benim için bir farkı yok.
Mesleğinde nasıl bir var olma uğraşı yaşanıyor?
Kadir Has Üniversitesi’nde son sınıflara ders veriyorum. Çok yetenekli beşerler var lakin çoğunluğu kendisine mesleksel manada yer bulamıyor. Zira artık herkes oyuncu.
Nasıl yani?
Vaktinde topçu, popçu olmak istenirdi, artık bu durum oyunculuk için geçerli.
FİZİKÎ HOŞLUK EKRANDA ARTIK O KADAR DA ÇALIŞMIYOR
Oyunculuğun fiziğe indirgenmesine ne diyorsun?
Bence fizikî hoşluk ekranda artık o kadar da çalışmıyor.
niye?
Seyircinin o denli bir gerçeklik dünyası var ki artık… Sabah, gündüz jenerasyonunda fazlaca büyük bir gerçek var. Akabinde haberleri izliyorlar. Bir de telefonlarımız var. İçinde inanılmaz büyük hakikat barındırıyor. Gerçeğe bu kadar süratli ulaşılabiliyorken gerçeğin ikamesini yalnızca kasla ya da güzellikle gösterdiğin vakit inandırıcılığı olmuyor. Kıssaların nereye gideceğini izleyici artık iddia ediyor. Bu yüzden baktığımızda “Gerçek kıssadan uyarlama”, “Gerçek öyküden alınmıştır” ibarelerini görüyoruz.
Tanınıyor olmak neleri değiştirdi?
Sokakta yansılar fazlalaştı. Lakin ömrümde değişen bir şey olmadı. Sevdiğim insanlarlayım.
Bayanların ilgisi?
Bayan ilgisi de erkek ilgisi de arttı. Aslında izleyici ilgisi arttı. Beşerlerle sokakta buluşabilmek, konuşabilmek hoş.
Kendini beğenir misin?
Bilmiyorum.
her manada, lakin natürel ki hâlâ insanlara güveniyorum. İçimde uğraşlı bir umut barındırıyorum” diyor.
Bu dönem ‘Sadakatsiz’ takımına dahil oldun. Sadakat sözü sana ne tabir ediyor?
birliktece, ferah bir yürekle yola çıkabilme ihtimalini söz ediyor. Bunu yalnızca duygusal ilgiler manasında söylemiyorum. Bir arkadaşımın şiirinde dediği üzere; hüzne ve sevince tıpkı dürüstlükle yaklaşabilmek kıymetli. Bu olmadığında benim için kopukluk var demektir.
Bu dizide sadakatsizliğin neredeyse her türlü versiyonunu görüyoruz. Aile ortasında, dostluklarda, bağlarda… Sen sadık mısındır?
Bu soruya herkes “Evet, sadığım” demek ister. Lakin geçmiş, bugün ve gelecek içinde her şey vakit içinde değişiyor. Artık için karşılık verecek olursam, evet, bugünkü Berkay her münasebetine, her hissine, fikrine sadık.
Dizide ihanet daha sonrası devreye intikam duygusu giriyor. bu biçimde bir şey yaşasan senin tepkin ne olurdu?
Benim intikam hissim yok. Lakin adalete inancım büyük. Hem kendi hayatımda hem yaşadığım toplumda, adaletin tecelli etmesini talep eden biriyim. Adaletin olmadığı yerde sadakatin, inancın, mutluluğun, hüznün saf bir biçimde yer alabileceğini düşünmüyorum. Bence bütün hisler adil olan tertibin üzerine inşa edilmiş. O yüzden her şeyin adil biçimde yaşanmasını talep ediyorum.
Güzellerin daima ezildiği, sadık olanların da sadakatsizliğe uğradığı düşünülür. Sence?
Dürüstlerin palavraya maruz kaldığı, güzellerin ezildiği üzere alışılagelmiş kanılar var. Bence sadakatsiz biri de sadakatsizliğe uğrayabilir. Bu her insanın başına gelebilir. Zira yaşadığımız devirde her şey epeyce süratli, olağan, fütursuz ve legal…
her insanın birbirine palavra söylemiş olduği bu öyküyü çekerken inanç sorununu sorguladın mı?
BEN İNSANLARA HÂLÂ GÜVENİYORUM.
Hâlâ derken…
Benim de ortasında birfazlaca güvensizliği barındıran yaşanmışlıklarım var, her manada, ancak doğal ki hâlâ insanlara güveniyorum. İçimde çabalı bir umut barındırıyorum.
Çok kazık yedin mi?
Yani herkes üzere… Buna karşın insanlara güvenmeye, insanları sevmeye ve yaşamaya devam ediyorum. Bu kavramları hayatımdan çıkarırsam elimde yalnızca endişe kalır. O denli bir durumda nasıl yaşarım ki! Sevmekten, güvenmekten, inanmaktan korkarak…
BİRTAKIM VEFATLAR DIŞINDA HİÇBİR ŞEYİ SİLMEK İSTEMEZDİM
Canlandırdığın Aras karakteri hafızasını kaybetmiş bir adam. Geçmişi olmayan bir adamı canlandırmak güç mu?
Benim için de fazlaca enteresan zira ortada geçmişi üzerinden çalışılacak bir karakter yok. Güya bu biçimde biri yok üzere. O sebeple karakteri süreç ortasında, yolda, hafızası yerine geldikçe izleyiciyle birlikte öğreniyoruz.
Boş bir sayfa üzere… Nasıl çalıştın?
Oynadığım karakter üzere bir kaza sırasında hafızasını kaybetmiş biriyle görüşme yaptım. Çok enteresandı. Çok yeni, fazlaca heyecanlandırıcı lakin beraberinde korkutucu, öteki bir tecrübe.
Sen geçmişini silmek ister miydin?
Geriye dönüp baktığımda keşke bunlar olmasaydı diyeceğim bir sürü şey var. Lakin bir daha de birtakım vefatlar haricinde hiç bir şeyi silmek istemezdim.
‘Sadakatsiz’ ikinci döneminde. Oturmuş bir gruba dahil olmak seni zorladı mı?
Takımlara çabuk alışan biriyim. Cansu’yla (Dere) ve Caner’le (Cindoruk) daha evvel öbür dizilerde çalışmıştım. Direktörümüz Neslihan Yeşilyurt da epeyce hürmet duyduğum biri. Onun setinde olmak benim için inançlı alan. Bu yüzden sıkıntı olmadı.
Cansu Dere, Caner Cindoruk ve Berkay Ateş üzere isimlerin rol aldığı ‘Sadakatsiz’ çarşamba 20.00’de Kanal D’de.
ATAERKİL BİR TOPLUMDA ANAERKİL BÜYÜDÜM
Öykün nerede başlıyor?
İstanbul’da. Burada doğdum, büyüdüm.
Nasıl bir aileydi sizinki?
Babam Ardahanlı, annem Malatyalı. Olağanüstü bir ablam ve annem var, hayattaki en büyük şanslarım. senelerca top oynadım, kalecilik yaptım. Babam emlakçıydı, annem emekçi emeklisi.
Lakin 12 yaşındayken baban hayatını kaybediyor…
Evet. 1999’da bir rahatsızlık sebebiyle vefat etti.
Bu kayıp ve o yaşta ‘evin erkeği’ olmak ömrünü nasıl etkiledi?
Zordu, ergendim. Lakin konutta anne ve ablamla kurduğumuz yapıda konutun erkeği, reisi, ekmek getireni sıfatlarını hiç kabul etmedim. Onlar da o denli… Ataerkil bir toplumda anaerkil büyüdüm. Natürel güç vakit içinderdı lakin bir yandan da anne ve ablayla yaşamak bir sürü yarar sağladı. Her şeyi üç arkadaş üzere aştık. Ve hayata devam ettik.
Oyunculuk nereden çıktı?
2005 yılında Mimar Sinan’da istatistik kısmına başladım. O senelerda tiyatro kulübüne de girdim. Çok sevdim. Hatta Slovenya’da kısa periyot tiyatro eğitimi kazandım. Ve “Ben bunu yapmak istiyorum” dedim.
Okul ne oldu? Ailen ne dedi?
Onlar da tiyatroyu ne kadar sevdiğimi gördüler. Oyunlar için gecemi gündüzümü veriyordum. Kendime “Mimar Sinan’ın konservatuvarını kazanırsam tiyatrocu olacağım” diye bir çıta koydum ve kazandım. Üç sene okuduktan daha sonra istatistik kısmını bıraktım. Artık dönüp baktığımda öbür fakültede öğrendiğim analitik niyet yapısının hem oyunculukta birebir vakitte tiyatro yazarlığında bana yarar sağladığını görüyorum. Akabinde da dört yıl konservatuvarda okudum.
Bu ortada Tarkan’ın korumalığını bile yapmışsın…
Evet, istatistik okurken para kazanmak için korumalık, yer göstericilik yaptım, bunu daha evvel hayli söylemiş oldum aslında. Çocukken berber çıraklığı da yaptım, su da sattım. Ben su satarken ablam da sandviç satardı. Daima çalıştım, bu biçimde yetiştirildim.
hiç bir şey altın tepsi üzerinde önüne sunulmadı yani…
Mimar Sinan’da epeyce güzel hocalardan eğitim aldık. Şanslıydık fakat okul bittiğinde kimse bize kucağını açmadı. 20’li yaşların daha başındaydık ve arkadaşlarımla bir arada kendi öykülerimizi anlatmalıyız diyerek bir tiyatro kurmaya karar verdik: Tiyatro D22. Koskoca bir yer tiyatro salonuna dönüştürüldü. Sabahları ‘Bent’ oyununun provaları vardı, akşamlarıysa tadilata devam ediyorduk.
ARTIK HERKES OYUNCU
Bir yanda tiyatro, öbür yanda ‘Abluka’ üzere sana Altın Koza kazandıran bağımsız sinemaların var. Televizyon para kazanma aracın mı?
Hayır, hepsinden epey zevk alıyorum. Ben insanı, kendimi ve çalışacağım rolleri merak ediyorum. Bu hayattan götüreceğim şey ne yazdığım oyunlar ne de aldığım mükafatlar… Bu hayattan insan götüreceğim. Bir gün gözümü kapattığımda; bir sürü insanı anlamış, sevmiş, bir sürü beşerle tartışmış, onları hayatış biri olmak istiyorum. Bu mesleğin en hoş yanı da bu. Her vakit daha derinimi kazıyor, merak ettiriyor. İnsanı sevdiriyor, nefret ettiriyor.
‘Alev Alev’ ve ‘Sadakatsiz’le jönlüğe geçtin. Sence jön mü yoksa karakter oyuncusu musun?
Bilmiyorum, jön kime deniyor? Karakter oyuncusu ya da jönün benim için bir farkı yok.
Mesleğinde nasıl bir var olma uğraşı yaşanıyor?
Kadir Has Üniversitesi’nde son sınıflara ders veriyorum. Çok yetenekli beşerler var lakin çoğunluğu kendisine mesleksel manada yer bulamıyor. Zira artık herkes oyuncu.
Nasıl yani?
Vaktinde topçu, popçu olmak istenirdi, artık bu durum oyunculuk için geçerli.
FİZİKÎ HOŞLUK EKRANDA ARTIK O KADAR DA ÇALIŞMIYOR
Oyunculuğun fiziğe indirgenmesine ne diyorsun?
Bence fizikî hoşluk ekranda artık o kadar da çalışmıyor.
niye?
Seyircinin o denli bir gerçeklik dünyası var ki artık… Sabah, gündüz jenerasyonunda fazlaca büyük bir gerçek var. Akabinde haberleri izliyorlar. Bir de telefonlarımız var. İçinde inanılmaz büyük hakikat barındırıyor. Gerçeğe bu kadar süratli ulaşılabiliyorken gerçeğin ikamesini yalnızca kasla ya da güzellikle gösterdiğin vakit inandırıcılığı olmuyor. Kıssaların nereye gideceğini izleyici artık iddia ediyor. Bu yüzden baktığımızda “Gerçek kıssadan uyarlama”, “Gerçek öyküden alınmıştır” ibarelerini görüyoruz.
Tanınıyor olmak neleri değiştirdi?
Sokakta yansılar fazlalaştı. Lakin ömrümde değişen bir şey olmadı. Sevdiğim insanlarlayım.
Bayanların ilgisi?
Bayan ilgisi de erkek ilgisi de arttı. Aslında izleyici ilgisi arttı. Beşerlerle sokakta buluşabilmek, konuşabilmek hoş.
Kendini beğenir misin?
Bilmiyorum.