Teşhis, tedavinin yarısıdır. Ancak, sanki bu teşhis nasıl konulmalı?
Klasik tıp ve diş hekimliğinde bir fazlaca hastalık ismi vardır. Tabipler, ise hastanın belirtilerinin hangi hastalığa uyduğuna karar vermeye çalışırlar. Günümüzde tabipler, her bir semptoma bir isim vermişlerdir ve bu semptomların bir ya da birkaç ilaçla yok olacağı beklentisi vardır. Örneğin migren, bel fıtığı, alerjik astım, haşimato tiroidi, gastrit, diş eti hastalığı, diş çürüğü üzere sayısız semptom ismi vardır. Bu semptom isimlerini ortadan kaldırdığımızda şikayetleri nasıl tanımlarız? Hangi şikayetlerin olduğunu, hangi durumlarda ortaya çıktığını, onları tetikleyen ögelerin, vücuttaki bütün biyokimyasal değişikliklerin neler olduğunu, yani bir hayli şeyi bir ortada kıymetlendirmek zorundayız.
Örneğin, bir baş ağrısı düşünelim: Bu ağrı başın hangi tarafında ortaya çıkıyor ne vakit görülüyor, ne kadar sürüyor, tetikleyen yiyecek yahut olaylar var mı? Ne vakit başladı, öncesinde öteki fizikî ya da ruhsal bir farklılık oldu mu? Daha bir epey soru her baş ağrısı çeken hastada farklı biçimlerde cevaplanır. bir epeyce farklı temeli olan baş ağrısı, nasıl olur da tek bir ilaçla düzgünleşir?
halbuki her ağrı, bedenin kendisine yardım edilmesi için bir yardım çığlığıdır. Öyleyse biz tabiplerin maksadı yalnızca ağrının hissedilmemesini
sağlamak mı, yoksa ağrıya niye olan durumların düzeltilerek ağrının yenidenlamamasını sağlamak mı olmalıdır? Bu durumda kendimize birtakım soruları sormalıyız. Tıp ve diş hekimliğinde birinci 3 sene anatomi, biyokimya,
mikrobiyoloji, fizyoloji, genetik üzere derslerde insan bedeninin olağan işleyişi, hücreler ortası alaka, bağışıklık, biyoenformasyon, hücresel güç üretimi; patoloji ile de bu işleyişin bozulmuş hali öğretilir. Öğrenciler bütün bu temel bilim derslerini ezberlerler ve kendilerini çabucak hemen tabip olarak hissetmezler. daha sonra 4. sınıfa geçilir ve hastalık isimleri ortaya çıkar; hangi hastalıkta hangi tekniğin ya da hangi ilacın kullanılacağını öğrenirler. Bu hususlar öğrencilere sonrasındasındaki sınıflarda tabip olduklarını hissettirir. Artık gerçek hastalarla muhataptırlar ve bir an evvel hastaları iyileştirmeleri gerektiğini hissederler. Bu sırada, birinci 3 sınıfta öğrendikleri bilgiler epeyce geride kalır. En kısa, en sıradan olan teknik herkes tarafınca tercih edilir. Cerrahi müdahale ve ilaçların kullanması, hastanın o anki ağrısını ya da öbür belirtilerini en kısa vakitte ortadan kaldıran formüllerdir. Pekala en kısa yol her vakit hakikat olan yol mudur?
Her Tabip Uzman Olmak Zorunda mı?
Günümüzde klasik tıpta ve diş hekimliğinde uzmanlaşan tabip sayısında ağır bir artış var. Bütün mezunlar, okulu bitirir bitirmez bir
an evvel bir uzman olabilmek için imtihana hazırlanıyor. Bu kadar fazlaca uzman olunca, artık hastalar da uzman olmayan tabipleri yarım hekim sayıyor ve tercihlerini uzmanlardan yana kullanıyorlar. Uzmanlık alışılmış ki son derece gerekli bir şeydir. Hiç kimse her şeyi en ince detayına kadar öğrenemez. Bu ince detaylar, fakat tek bir hususa yönelmekle öğrenilebilir. Ancak bu durum doktorlar içinde genele yayıldığında beden organlar topluluğu olarak görülmeye başlanıyor. Uzmanlar yalnızca kendi alanlarını ilgilendiren ana sorunla ilgileniyor, eş vakitli ancak ondan
bağımsız olduğunu düşündükleri bölgelerde var olan meseleleri ikincil meseleler olarak görüyorlar. Uzmanlaşma arttıkça bütünden daha hayli uzaklaşılmakta ne yazık ki.
halbuki bütün hastalıkların temelinde inflamasyon yatar. Inflamasyon,
vücudun kendini düzgünleştirme çalışmasıdır. Şayet beden inflamasyonu ortadan kaldırabilirse hastalık düzgünleşir, kaldıramazsa kronikleşir.
Bu durumda cevaplanması gereken sorular şunlardır:
Bu soruların yanıtını bulmak hastalığın belirtilerini yalnızca bastırmakla ve kısa vadeli tahliller sunmakla kalmaz, kalıcı bir yeterlilik hali sağlar.
Buna bir örnek verelim: Romatologlar romatizma ilgileniyor ve tedavide kortizonları kullanıyorlar. Bir diş tabibi ise hastanın diş eti hastalığı olduğunu gördüğünde diş taşı paklığı, diş eti ameliyatı yapıyor, kimi vakit de antibiyotik veriyor. Her iki hastalığın başlangıç ve işleyiş sistemini yani patofizyolojisini incelediğimizde, neredeyse birebir tıpkı olduğunu görürüz. Pekala bu biçimde niye tedavi formları bu kadar farklı? Ya da hastalık mı tedavi ediliyor, hastalığın belirtisi mi? Her iki hastalıkta da, bedende bir inflamasyon vardır ve bağışıklık sistemi kendi dokusuna saldırarak yıkıma yol açar. Yani sistem büsbütün birebirdir. halbuki hastalıkların en baştaki oluşum döngüsünü kırmak ve hastalık belirtilerinin ortaya çıkmasını engellemek, metilasyon dediğimiz detoksifikasyon fazının vazifesidir. Burada nazaranvleri olan vitamin ve minerallerin istikrarını sağlamak kalıcı olarak uygunluk hali sağlar. Her iki semptomun da başlangıç basamağı probiyotik bakterilerin azlığı, kullanılan ilaçlar, ağır metaller, toksinler, beslenme bozukluğu üzere sebepler ile detoksifikasyon sisteminin bozulmasıdır. Zira metilasyonun düzgün çalışması genetik hastalıkların da detoksifikasyonunu ve o hastalıklı genlerin sessizleştirilmesini sağlar. Bu durumun düzelmesi hem başlangıçta semptomların ortaya çıkmamasını tıpkı vakitte çıkmış semptomların durdurulmasını sağlar.
Alternatif tıp diye bir şey yoktur, olmamalıdır. Alternatif sözü, bir şeyin yerine öbür bir şey koymaktır. Tıp bilgisinin yerine hiç bir şey konulamaz. Ancak bütünsel bakış açısıyla regülasyonu, yani bedenin kendini düzgünleştirme kapasitesini arttırıcı ve destekleyici bir epeyce formül kullanılabilir. Bu da fizyoloji, mikrobiyoloji, genetik, anatomi ve patolojiyi fazlaca uygun bilmekten geçer. Bedenin işleyişini ve bozulma düzeneklerini bilmeyen ya da dikkate almayan şahıslar, yalnızca destekleyici biçimleri kullanabilirler.
İlaçlar da bir hayli kere bu destekleyici mekanizmalardandır. Antibiyotikler, infeksiyonun kaynağını ortadan kaldırmaz, fakat akut infeksiyonu baskılar. Ağrı kesiciler, steroidler ağrının niçinini güzelleştirmez, ağrının duyulmasını pürüzler. Çeşitli semptomlarda kullanılacak teknikler yalnızca ilaçlar yahut operasyonlar değildir. Lakin neyi niye yaptığını bilmemek, güzelleşmeyi tesadüflere bağlı olarak getirir.
Örneğin bir hastanın 5. torakal vertebrasında bir kasılma olursa, bu bölgeden geçen hudut karaciğeri innerve ettiğinden (inerve etmek=sinirlerin mesaj vermesi yahut alması, sinirsel mesaj ağı döşenmesi; yani bu bölgeden geçen hudut karaciğere gittiğinden), karaciğer işlevleri bozulabilir. Buna bağlı olarak da kandaki toksin ve yabancı unsurlar gereğince temizlenemeyebilir ve birtakım yiyecekler tolere edilemeyebilir (örn: istakoz). Bu örnek bilakis de çalışabilir. Zira sinirsel iletim iki taraflıdır. Çok fazla
istakoz yiyen birisinin karaciğerinde gerilim oluşabilir. Bu da 5. torakal vertebrada zayıflığa ve kronik sırt ağrısına niye olabilir. Şayet hasta, sırt ağrısı için bütünsel bakmayan bir fizik tedavi doktoruna giderse yalnızca fizik tedavi uygulamaları yapılacak ve kısa vadeli bir yeterlilik hali sağlanacaktır. halbuki bütünsel bakış açısıyla bakan bir fizik tedavi tabibi sırt ağrısının gerçek manada 5. torakal vertebradan mı, karaciğerden mi kaynaklandığını sorgulayacaktır.
Bulgularına göre kendi bilgi ve yetenekleri doğrultusunda detoks, manuelterapi, nöralterapi, fizik tedavi vb. üzere tekniklerin bir yahut birkaçını bir ortada kullanacak ve tedavinin kalıcı olmasını sağlayacaktır.
Günümüzde bilhassa ülkemizde reklam epey kıymetli. bir fazlaca doktor, katıldığı televizyon programlarında her şeyi çözeceğini sav ettikleri teknikler anlatıyor. Bu tekniklerin pek birden fazla gerçek ve faydalı teknikler. Lakin gerçek şu ki, hastalıklar nasıl tek bir sebepten kaynaklanmıyorsa tek bir teknikle de iyileştirilemeyebilir.
Geleneksel tıpta kullanılan akupunktur, ayurveda, fitoterapi, kupa vb. bir hayli formülle birlikte, yirminci yüzyılda kullanılmaya başlanmış olan nöralterapi, kinezyoloji, ozon, manuelterapi, osteopati üzere tekniklerin düzenekleri da büsbütün açıklanmıştır. Bu sistemleri bilmeyen bir epey tıp tabibi, bu tekniklerden “alternatif” diyerek uzak durmakta veya
onları küçümsemektedir. halbuki bundan 150 yıl evvel de bugün okullarda öğretilen teknikler başlangıçta alternatif, güvenilmez olarak görülmüştü. Her bilgi bundan evvelki bilginin geliştirilmesiyle oluşmuştur.
Örneğin, ilaçların çoğunluğunun etken hususu bitkilerden elde edilir. bu biçimde fitoterapi denilen bitkilerle tedavi niye küçümsenmektedir? İlaçların da bitkiler üzere bilinçsiz kullanımda yan tesirleri vardır. Burada sorun bilinçsiz kullanım ve mekanizmayı gereğince bilmemektir. Bu teknikler de yeri ve vakti geldiğinde kullanılmalıdır. Örneğin, akut infeksiyonda antibiyotik kullanmaktan kaçınılamaz lakin kronik infeksiyonda bağırsak florası düzeltme, nöralterapi, akupunktur, homeopati yahut fitoterapi üzere birkaç teknik bir ortada kullanılabilir. Kollarda ani hissizlik geliştiren hudut basısı ötürüsıyla gelen bir boyun fıtığında operasyon kuralken, uzun vakittir süren boyun-kol ağrıları, uyuşukluklarında nöralterapi, diş tedavisi, akupunktur, manuelterapi kullanılabilir. Yani, semptomların kaynaklandığı yere bakılırsa tedavi teknikleri de değişiklik gösterir.
Çin’de binlerce yıldır uygulanan bireye özel tıp geleneğinde bir kelam vardır:
‘’Kötü bir hekim hastalığı tedavi eder.
Vasat bir tabip hastalığın yenidenlamasını pürüzler.
Ancak düzgün bir tabip hastalığın oluşmamasını sağlar.’’
Bütünsel tıp ise “Hastalık yoktur, hasta vardır” prensibi ile çalışır
ve hastanın kendisine mahsus tedavi metodu kullanır.
Klasik tıp ve diş hekimliğinde bir fazlaca hastalık ismi vardır. Tabipler, ise hastanın belirtilerinin hangi hastalığa uyduğuna karar vermeye çalışırlar. Günümüzde tabipler, her bir semptoma bir isim vermişlerdir ve bu semptomların bir ya da birkaç ilaçla yok olacağı beklentisi vardır. Örneğin migren, bel fıtığı, alerjik astım, haşimato tiroidi, gastrit, diş eti hastalığı, diş çürüğü üzere sayısız semptom ismi vardır. Bu semptom isimlerini ortadan kaldırdığımızda şikayetleri nasıl tanımlarız? Hangi şikayetlerin olduğunu, hangi durumlarda ortaya çıktığını, onları tetikleyen ögelerin, vücuttaki bütün biyokimyasal değişikliklerin neler olduğunu, yani bir hayli şeyi bir ortada kıymetlendirmek zorundayız.
Örneğin, bir baş ağrısı düşünelim: Bu ağrı başın hangi tarafında ortaya çıkıyor ne vakit görülüyor, ne kadar sürüyor, tetikleyen yiyecek yahut olaylar var mı? Ne vakit başladı, öncesinde öteki fizikî ya da ruhsal bir farklılık oldu mu? Daha bir epey soru her baş ağrısı çeken hastada farklı biçimlerde cevaplanır. bir epeyce farklı temeli olan baş ağrısı, nasıl olur da tek bir ilaçla düzgünleşir?
halbuki her ağrı, bedenin kendisine yardım edilmesi için bir yardım çığlığıdır. Öyleyse biz tabiplerin maksadı yalnızca ağrının hissedilmemesini
sağlamak mı, yoksa ağrıya niye olan durumların düzeltilerek ağrının yenidenlamamasını sağlamak mı olmalıdır? Bu durumda kendimize birtakım soruları sormalıyız. Tıp ve diş hekimliğinde birinci 3 sene anatomi, biyokimya,
mikrobiyoloji, fizyoloji, genetik üzere derslerde insan bedeninin olağan işleyişi, hücreler ortası alaka, bağışıklık, biyoenformasyon, hücresel güç üretimi; patoloji ile de bu işleyişin bozulmuş hali öğretilir. Öğrenciler bütün bu temel bilim derslerini ezberlerler ve kendilerini çabucak hemen tabip olarak hissetmezler. daha sonra 4. sınıfa geçilir ve hastalık isimleri ortaya çıkar; hangi hastalıkta hangi tekniğin ya da hangi ilacın kullanılacağını öğrenirler. Bu hususlar öğrencilere sonrasındasındaki sınıflarda tabip olduklarını hissettirir. Artık gerçek hastalarla muhataptırlar ve bir an evvel hastaları iyileştirmeleri gerektiğini hissederler. Bu sırada, birinci 3 sınıfta öğrendikleri bilgiler epeyce geride kalır. En kısa, en sıradan olan teknik herkes tarafınca tercih edilir. Cerrahi müdahale ve ilaçların kullanması, hastanın o anki ağrısını ya da öbür belirtilerini en kısa vakitte ortadan kaldıran formüllerdir. Pekala en kısa yol her vakit hakikat olan yol mudur?
Her Tabip Uzman Olmak Zorunda mı?
Günümüzde klasik tıpta ve diş hekimliğinde uzmanlaşan tabip sayısında ağır bir artış var. Bütün mezunlar, okulu bitirir bitirmez bir
an evvel bir uzman olabilmek için imtihana hazırlanıyor. Bu kadar fazlaca uzman olunca, artık hastalar da uzman olmayan tabipleri yarım hekim sayıyor ve tercihlerini uzmanlardan yana kullanıyorlar. Uzmanlık alışılmış ki son derece gerekli bir şeydir. Hiç kimse her şeyi en ince detayına kadar öğrenemez. Bu ince detaylar, fakat tek bir hususa yönelmekle öğrenilebilir. Ancak bu durum doktorlar içinde genele yayıldığında beden organlar topluluğu olarak görülmeye başlanıyor. Uzmanlar yalnızca kendi alanlarını ilgilendiren ana sorunla ilgileniyor, eş vakitli ancak ondan
bağımsız olduğunu düşündükleri bölgelerde var olan meseleleri ikincil meseleler olarak görüyorlar. Uzmanlaşma arttıkça bütünden daha hayli uzaklaşılmakta ne yazık ki.
halbuki bütün hastalıkların temelinde inflamasyon yatar. Inflamasyon,
vücudun kendini düzgünleştirme çalışmasıdır. Şayet beden inflamasyonu ortadan kaldırabilirse hastalık düzgünleşir, kaldıramazsa kronikleşir.
Bu durumda cevaplanması gereken sorular şunlardır:
- Bu inflamasyonu ortaya çıkaran nedir?
- Şayet beden bu inflamasyonu yenemiyorsa buna niye olan sorun nedir? Biyokimyasal yahut mikrobiyolojik bir eksiklik mi, bedende olmaması gereken bir unsurun (bakteri, toksin, ağır metal vb.) fazlalığı mı, mekanik bir mani mi?
- Bu disfonksiyon hangi koşullarda hangi yollardan meydana geldi, homeostazis denilen bedenin istikrar hali nasıl bozuldu?
- Bunları tıpkı yoldan nasıl geri döndürebilirim?
Bu soruların yanıtını bulmak hastalığın belirtilerini yalnızca bastırmakla ve kısa vadeli tahliller sunmakla kalmaz, kalıcı bir yeterlilik hali sağlar.
Buna bir örnek verelim: Romatologlar romatizma ilgileniyor ve tedavide kortizonları kullanıyorlar. Bir diş tabibi ise hastanın diş eti hastalığı olduğunu gördüğünde diş taşı paklığı, diş eti ameliyatı yapıyor, kimi vakit de antibiyotik veriyor. Her iki hastalığın başlangıç ve işleyiş sistemini yani patofizyolojisini incelediğimizde, neredeyse birebir tıpkı olduğunu görürüz. Pekala bu biçimde niye tedavi formları bu kadar farklı? Ya da hastalık mı tedavi ediliyor, hastalığın belirtisi mi? Her iki hastalıkta da, bedende bir inflamasyon vardır ve bağışıklık sistemi kendi dokusuna saldırarak yıkıma yol açar. Yani sistem büsbütün birebirdir. halbuki hastalıkların en baştaki oluşum döngüsünü kırmak ve hastalık belirtilerinin ortaya çıkmasını engellemek, metilasyon dediğimiz detoksifikasyon fazının vazifesidir. Burada nazaranvleri olan vitamin ve minerallerin istikrarını sağlamak kalıcı olarak uygunluk hali sağlar. Her iki semptomun da başlangıç basamağı probiyotik bakterilerin azlığı, kullanılan ilaçlar, ağır metaller, toksinler, beslenme bozukluğu üzere sebepler ile detoksifikasyon sisteminin bozulmasıdır. Zira metilasyonun düzgün çalışması genetik hastalıkların da detoksifikasyonunu ve o hastalıklı genlerin sessizleştirilmesini sağlar. Bu durumun düzelmesi hem başlangıçta semptomların ortaya çıkmamasını tıpkı vakitte çıkmış semptomların durdurulmasını sağlar.
Alternatif tıp diye bir şey yoktur, olmamalıdır. Alternatif sözü, bir şeyin yerine öbür bir şey koymaktır. Tıp bilgisinin yerine hiç bir şey konulamaz. Ancak bütünsel bakış açısıyla regülasyonu, yani bedenin kendini düzgünleştirme kapasitesini arttırıcı ve destekleyici bir epeyce formül kullanılabilir. Bu da fizyoloji, mikrobiyoloji, genetik, anatomi ve patolojiyi fazlaca uygun bilmekten geçer. Bedenin işleyişini ve bozulma düzeneklerini bilmeyen ya da dikkate almayan şahıslar, yalnızca destekleyici biçimleri kullanabilirler.
İlaçlar da bir hayli kere bu destekleyici mekanizmalardandır. Antibiyotikler, infeksiyonun kaynağını ortadan kaldırmaz, fakat akut infeksiyonu baskılar. Ağrı kesiciler, steroidler ağrının niçinini güzelleştirmez, ağrının duyulmasını pürüzler. Çeşitli semptomlarda kullanılacak teknikler yalnızca ilaçlar yahut operasyonlar değildir. Lakin neyi niye yaptığını bilmemek, güzelleşmeyi tesadüflere bağlı olarak getirir.
Örneğin bir hastanın 5. torakal vertebrasında bir kasılma olursa, bu bölgeden geçen hudut karaciğeri innerve ettiğinden (inerve etmek=sinirlerin mesaj vermesi yahut alması, sinirsel mesaj ağı döşenmesi; yani bu bölgeden geçen hudut karaciğere gittiğinden), karaciğer işlevleri bozulabilir. Buna bağlı olarak da kandaki toksin ve yabancı unsurlar gereğince temizlenemeyebilir ve birtakım yiyecekler tolere edilemeyebilir (örn: istakoz). Bu örnek bilakis de çalışabilir. Zira sinirsel iletim iki taraflıdır. Çok fazla
istakoz yiyen birisinin karaciğerinde gerilim oluşabilir. Bu da 5. torakal vertebrada zayıflığa ve kronik sırt ağrısına niye olabilir. Şayet hasta, sırt ağrısı için bütünsel bakmayan bir fizik tedavi doktoruna giderse yalnızca fizik tedavi uygulamaları yapılacak ve kısa vadeli bir yeterlilik hali sağlanacaktır. halbuki bütünsel bakış açısıyla bakan bir fizik tedavi tabibi sırt ağrısının gerçek manada 5. torakal vertebradan mı, karaciğerden mi kaynaklandığını sorgulayacaktır.
Bulgularına göre kendi bilgi ve yetenekleri doğrultusunda detoks, manuelterapi, nöralterapi, fizik tedavi vb. üzere tekniklerin bir yahut birkaçını bir ortada kullanacak ve tedavinin kalıcı olmasını sağlayacaktır.
Günümüzde bilhassa ülkemizde reklam epey kıymetli. bir fazlaca doktor, katıldığı televizyon programlarında her şeyi çözeceğini sav ettikleri teknikler anlatıyor. Bu tekniklerin pek birden fazla gerçek ve faydalı teknikler. Lakin gerçek şu ki, hastalıklar nasıl tek bir sebepten kaynaklanmıyorsa tek bir teknikle de iyileştirilemeyebilir.
Geleneksel tıpta kullanılan akupunktur, ayurveda, fitoterapi, kupa vb. bir hayli formülle birlikte, yirminci yüzyılda kullanılmaya başlanmış olan nöralterapi, kinezyoloji, ozon, manuelterapi, osteopati üzere tekniklerin düzenekleri da büsbütün açıklanmıştır. Bu sistemleri bilmeyen bir epey tıp tabibi, bu tekniklerden “alternatif” diyerek uzak durmakta veya
onları küçümsemektedir. halbuki bundan 150 yıl evvel de bugün okullarda öğretilen teknikler başlangıçta alternatif, güvenilmez olarak görülmüştü. Her bilgi bundan evvelki bilginin geliştirilmesiyle oluşmuştur.
Örneğin, ilaçların çoğunluğunun etken hususu bitkilerden elde edilir. bu biçimde fitoterapi denilen bitkilerle tedavi niye küçümsenmektedir? İlaçların da bitkiler üzere bilinçsiz kullanımda yan tesirleri vardır. Burada sorun bilinçsiz kullanım ve mekanizmayı gereğince bilmemektir. Bu teknikler de yeri ve vakti geldiğinde kullanılmalıdır. Örneğin, akut infeksiyonda antibiyotik kullanmaktan kaçınılamaz lakin kronik infeksiyonda bağırsak florası düzeltme, nöralterapi, akupunktur, homeopati yahut fitoterapi üzere birkaç teknik bir ortada kullanılabilir. Kollarda ani hissizlik geliştiren hudut basısı ötürüsıyla gelen bir boyun fıtığında operasyon kuralken, uzun vakittir süren boyun-kol ağrıları, uyuşukluklarında nöralterapi, diş tedavisi, akupunktur, manuelterapi kullanılabilir. Yani, semptomların kaynaklandığı yere bakılırsa tedavi teknikleri de değişiklik gösterir.
Çin’de binlerce yıldır uygulanan bireye özel tıp geleneğinde bir kelam vardır:
‘’Kötü bir hekim hastalığı tedavi eder.
Vasat bir tabip hastalığın yenidenlamasını pürüzler.
Ancak düzgün bir tabip hastalığın oluşmamasını sağlar.’’
Bütünsel tıp ise “Hastalık yoktur, hasta vardır” prensibi ile çalışır
ve hastanın kendisine mahsus tedavi metodu kullanır.