Beykozlu
New member
KENAN BAŞARAN
Bisiklet, sanırım yalnızca benim değil, herkes için direkt olumlu çağrışım yapan bir söz. Sürmeyi bilmeyen için bile. Bisiklet, kullandığımız araçlar ortasında en insancılı. Lastik tekerlerini saymazsak tabiata az zararlısı. Lakin, yakıt kullanan öteki araçların yanında kaydı tutulmaz.
Çocuğum yardımıyla bisiklet
Ben de çocukken bisiklet hayali kurdum lakin itiraf edeyim ki binmeyi baba olunca öğrenebildim. Ona eşlik etmek için 40’ımdan daha sonra pedal çevirmeyi öğrendim. Geç lakin hoş oldu. Bir nevi çocuğunun bisiklet aldığı bir babayım. Ve artık de bir gazeteci olarak birinci sefer bir bisiklet yarışını takip ediyorum. Türkiye Bisiklet Federasyonu Lideri Emin Müftüoğlu’nun davetlisi olarak 57. Cumhurbaşkanlığı Bisiklet Turu’na geldim.
Halikarnas Balıkçısı’nın Bodrum gitmiş!
Birinci etap için startı Halikarnas Balıkçısı’nın; yani trajik bir hikayesi olan Cevat Şakir’in Bodrum’dayız. Yarıştan bir gün evvel ağaç dikiyoruz. Bir nevi geçen yaz yanan ormanlara ağıt yakıyoruz. İki gün geçirdiğimiz Bodrum’da bisiklet kadar ilçenin artık o Halikarnas’ın mirasını koruyamadığını da konuşuyoruz.
Bizi ziyarete gelen belediye lideri Ahmet Aras da hislerimizi paylaşıyor. Nüfus 400 bini bulmuş. İki kattan fazla müsaade verilmiyor. Bu hoş fakat başka yandan da yatay yerleşim arttığından tabiat gün be gün ziyan görüyor. Deva ruhsat vermemek lakin nasıl?
Maksadım, 10 Nisan’da Bodrum’dan başlayan ve 17 Nisan’da Taksim’de son bulacak çeşidin tüm etaplarını takip edip izlenimler aktarmak. Bir nevi benimkisi ‘Bir Aceminin Bisiklet Notları’ olacak. Başlayalım:
Pekala biz de tipi nazarancek miyiz?
Sabah erken kalkıp, apar topar kahvaltı yaptıktan daha sonra Bodrum yat limanına yollanıyoruz. Çeşidin birinci etabı ve evvel startı izleyeceğim daha sonra da otomobile atlayıp bitiş noktasına; yani Kuşadası’na yanlışsız yola çıkacağım. Pekala biz de tipi gorecek miyiz? Hayır, yarış kuralları gereği starttan evvel bizim önden yola çıkmamız gerekiyor.
Zira bisikletçilerin bir metre dahi yanına girmemiz mümkün değil. Geçmiş senelerda çeşidi izleyen ve bugün de çeşidin medya yöneticiliğini yapan kıdemli gazeteci Faik Gürses, “Hatırlıyorum, bir aracın ardına, podyum üzere bir eklenti yaparak çeşidi izlemiştik” diyor.
Motosikletin terkisine atlasam!
Evet, bu biçimdelar gazeteciler bisikletçilerin ortasına girip istedikleri üzere imaj alabiliyormuş. Bugün ise şu biçimde bir imkan var: Motosiklet… Tertip komitesinin tahsis ettiği ve bir de şoförün olduğu motosikletlerin terkisine atlayıp, yarışın içine daha fazla girebiliyorsunuz. Lakin bu benim üzere bir aceminin harcı değil, ki bu kontenjanı işin ehillerine bırakmak da en doğrusu.
İmza yoksa yarış da yok!
Bodrum’da Başak Koç ve Sarper Günsal’ın sunumlarıyla evvel ekipler podyuma sırayla geliyor. İkişer kişi podyumdaki panoya imza atıyor. Bu bisikletin şayet olmazsa olmaz geleneklerinden. İmza yoksa yarış da yok! Kadroların geçit merasimi bitince starttaki yerlerini alıyorlar.
Güya onlardan 15 dakika evvel yola düşecektik, ayak bağı olmamak için. Fakat birebir aracı paylaşan küme buluşup otomobile gidene kadar… Yakalandık! Ancak bu bize bir süre çeşidi geriden takip edip biraz olsun yarış ambiyansını yaşama imkanı da yaratıyor.
Kadro araçları için kura çekiliyor
Tüm ekipleri ikişer adet araç takip ediyor. Bunlar yedek bisiklet ve öbür muhtaçlık materyallerini taşıyorlar. Grup araçları çekilen kuraya bakılırsa sıralanıp bisikletçileri izliyor. elbette en avantajlısı birinci sırayı kapan oluyor. Ola ki atletinin yardıma muhtaçlığı oldu, fazlaca kolay biçimde yetişiyor.
Sportmen sıkışırsa tuvalete mi masraf?
Bir acemi olarak şöyleki bir bahta da sahip oluyorum: Benim aracımda dünyayı iki değerli bisikletçi var. Biri bisiklet gezgini Ahmet Mumcu, başkası eski bisiklet atleti Ferhun Oğünç. Tüm cahilce sorularıma sabırla karşılık veriyorlar. “Sporcular sıkışırsa gereksinimlerini nasıl gideriyorlar, tuvalete mi gidiyorlar” diye soruyorum örneğin! Müsait bir bölgede hem sürüp tıpkı vakitte muhtaçlıklarını gideriyorlarmış. Anlayın işte! Yağmur yağıyorsa ne ala…
Kestirmeden en öne geçiyoruz
Bir saat kadar çeşidi arttan takip ettikten daha sonra kestirme bir yola sapıp öne geçiyoruz. Etap üstündeki yerleşim yerlerinde atletleri selamlayan zeybekler göze çarpıyor. Tüm yollar bisikletçiler geçen kadar kesiliyor. Trafiğin bir daha açılmasını bekleyenler ortasında bir çocuk bizim konvoyun yavaşlamasını fırsat biliyor ve bir grup aracına yanaşıp şapkayı kapıyor. Mola verdiğimiz biçimde iki saat evvel de bitiş yeri olan Kuşadası’nın Güvercinada mevkisine ulaşıyoruz. Bisikletçiler ise Sevecence yokuşunu tırmanıp gelecekler.
Helikopterlerin üstünde uçak var!
Kuşadası’nda hoş bir kalabalık var. Bando ekibi da tanınan müziklerle insanları coşturuyor. Televizyonlar, yaklaşık 5 saatlik etabın son 2 saatini yayınlamaya başlıyor ve biz de meydana kurulmuş dev ekranlardan izliyoruz.
Yayın demişken farklı bir notu vermek istiyorum. Türkiye Turu’nun TV yayınları karanın yanı sıra havadan da 2 helikopter tarafınca çekiliyor. Değişik olan şu: Helikopterlerden de daha yüksek fitte bir uçak uçuyor. Helikopterden gelen imajlar bu uçaktaki vericiler tarafınca yine yeryüzüne gönderiliyor. Yani uçak, uydu görevi görüyor.
Uçağın tercih sebebi uydu manzaralarında yaşanan kırılmalar ve kesintiler. Bu da bir daha ‘World Tour’ klasmanına yükselmek isteyen Türkiye’nin notunu kırabilir. Kelam konusu uçak dünyada pek fazlaca üst düzey bisiklet çeşidinin yayınında da kullanılıyor.
Varış anını yakalayana aşk olsun!
Tour of Türkiye’nin en uzun etabında final anı yaklaşıyor. Medya mensupları da seyirciler de telefonlarını açıp hazırlanıyor. Herkes varış anını kayda almak istiyor. Ben de! Lakin ne mümkün! Deklanşöre basıncaya kadar Caleb Ewan podyuma çıkıyor neredeyse! Acemiyiz ne de olsa! Deneyimli meslektaşlardan Barış Timurlenk, ‘o anı’ çekebilmem için 300 metre kala deklanşöre basmam gerektiğini salık veriyor. Artık bir daha sonraki etapta…
Finiş çizgisinde paklığa dikkat
Şayet finiş çizgisi alanı tertemiz şayet olmazsa, yaralanabilirsiniz! Zira bir anda onlarca bisikletin attığı sprintten harikulade bir güç oluşuyor ve çerçöpü sağa sola fırlatabiliyor. Bu da bitiş çizgisine yakın olanlar için bir tehlike oluşturuyor. Ve şunu da yaşamanızı ben tavsiye ediyorum: Bitiş noktasında onlarca bisikletin çıkardığı ses ne palavra söyleyeyim, meftunlarını kızdırsam da F1 araçlarınınkinden daha şahane. Bir daha sonraki etapta sesi de kaydetmem gerektiğini not düşüyorum kendime.
Bir yanda parıltı geride acı
Evet, uzun etap bitiyor. Atletler podyuma çıkıyor. Birinci etabı daha evvel Türkiye’de 3 etap kazanmış olan Lotto-Soudal kadrosundan Caleb Ewan alıyor. Kuşadası-Alaçatı etabında en kıymetli mayo olan Turkuvazı kapıyor.
Meydanda parıltılı ödül merasimi yapılırken, art mabiçimde; yani sportmenlerin araçlarının park ettiği alanda apayrı bir hava solunuyor. Birinci dikkatimi çeken sırtlarındaki numara kağıdının ortasına sıkıştırdıkları çöpler! Evet, yol boyunca aldıkları destek yiyeceklerin ambalajlarını tabiata atmayıp, sırtlarına sıkıştırıyorlar.
Yarış öncesi o güç fışkıran vücutlar artık yorgunluktan bitap düşmüş. bir daha de kimisi çabucak cep telefonuna sarılmışken, kimisi açlığını ve susuzluğunu gidermenin kederinde evvel.
Etapta 4-5 kez düşüşler olduğundan yaralananlar var. Araçlar içinde gezerken yarasına buz basan atlet da görüyorum, bandaj yapıyor. Az ileride Hollanda takımı Team DSM’den bir sporcuyu bir hanımın kolunda güç bela yürürken görüyorum. Üzücü düşmüş. Forması üzerinde paralanmış. Güç bela yürürken, inleyip duruyor.
Yaklaşıp soruyorum, biraz da çekinerek: “İyi misin?” “İyiyim” diyor ancak bu biraz hastanelik olmaması manasında. Zira “Yarın yaraşabilecek misin” diye sorunca da “Bilmiyorum, bilmiyorum” diyor ve kısa cevabını “Ahh!” diyerek bitiriyor. Sırt numarasını not ettiğim bu atlet Belçikalı Niklas Markl…
Vitaliy’nin kirpiğinin ucundaki yaşlar
Evet, Attilla İlhan’ın dizeleri düşüyor apansızın: “Şenlik dağıldı, bir acı yel kaldı bahçede yalnız…” Acıyı en epey ortalığa düşüren Ukraynalı bisikletçi Vitaliy Buts oluyor. Türk grubu Sakarya Belediyesi için yarışan sportmen, ‘Türkiye Güzellikleri’ mayosunun sahibi olarak kürsüye çıkıyor; elinde Rus işgalindeki ülkesinin bayrağı, kirpiklerinin ucunda zorlukla tuttuğu göz yaşlarıyla. her insanın bir defa daha savaşa lanet okuduğu anlar…
Ve günün sonunda seyirciler dağılıyor, sportmenler otellerine gidiyor… Biz de.. Sonraki gün ikinci etap olan Selçuk-Alaçatı için dinlenmeye çekiliyoruz. elbette sporcularınkinin yanında bizim yorgunluğumuzun lafı olmaz…
Bisiklet, sanırım yalnızca benim değil, herkes için direkt olumlu çağrışım yapan bir söz. Sürmeyi bilmeyen için bile. Bisiklet, kullandığımız araçlar ortasında en insancılı. Lastik tekerlerini saymazsak tabiata az zararlısı. Lakin, yakıt kullanan öteki araçların yanında kaydı tutulmaz.
Çocuğum yardımıyla bisiklet
Ben de çocukken bisiklet hayali kurdum lakin itiraf edeyim ki binmeyi baba olunca öğrenebildim. Ona eşlik etmek için 40’ımdan daha sonra pedal çevirmeyi öğrendim. Geç lakin hoş oldu. Bir nevi çocuğunun bisiklet aldığı bir babayım. Ve artık de bir gazeteci olarak birinci sefer bir bisiklet yarışını takip ediyorum. Türkiye Bisiklet Federasyonu Lideri Emin Müftüoğlu’nun davetlisi olarak 57. Cumhurbaşkanlığı Bisiklet Turu’na geldim.
Halikarnas Balıkçısı’nın Bodrum gitmiş!
Birinci etap için startı Halikarnas Balıkçısı’nın; yani trajik bir hikayesi olan Cevat Şakir’in Bodrum’dayız. Yarıştan bir gün evvel ağaç dikiyoruz. Bir nevi geçen yaz yanan ormanlara ağıt yakıyoruz. İki gün geçirdiğimiz Bodrum’da bisiklet kadar ilçenin artık o Halikarnas’ın mirasını koruyamadığını da konuşuyoruz.
Bizi ziyarete gelen belediye lideri Ahmet Aras da hislerimizi paylaşıyor. Nüfus 400 bini bulmuş. İki kattan fazla müsaade verilmiyor. Bu hoş fakat başka yandan da yatay yerleşim arttığından tabiat gün be gün ziyan görüyor. Deva ruhsat vermemek lakin nasıl?
Maksadım, 10 Nisan’da Bodrum’dan başlayan ve 17 Nisan’da Taksim’de son bulacak çeşidin tüm etaplarını takip edip izlenimler aktarmak. Bir nevi benimkisi ‘Bir Aceminin Bisiklet Notları’ olacak. Başlayalım:
Pekala biz de tipi nazarancek miyiz?
Sabah erken kalkıp, apar topar kahvaltı yaptıktan daha sonra Bodrum yat limanına yollanıyoruz. Çeşidin birinci etabı ve evvel startı izleyeceğim daha sonra da otomobile atlayıp bitiş noktasına; yani Kuşadası’na yanlışsız yola çıkacağım. Pekala biz de tipi gorecek miyiz? Hayır, yarış kuralları gereği starttan evvel bizim önden yola çıkmamız gerekiyor.
Zira bisikletçilerin bir metre dahi yanına girmemiz mümkün değil. Geçmiş senelerda çeşidi izleyen ve bugün de çeşidin medya yöneticiliğini yapan kıdemli gazeteci Faik Gürses, “Hatırlıyorum, bir aracın ardına, podyum üzere bir eklenti yaparak çeşidi izlemiştik” diyor.
Motosikletin terkisine atlasam!
Evet, bu biçimdelar gazeteciler bisikletçilerin ortasına girip istedikleri üzere imaj alabiliyormuş. Bugün ise şu biçimde bir imkan var: Motosiklet… Tertip komitesinin tahsis ettiği ve bir de şoförün olduğu motosikletlerin terkisine atlayıp, yarışın içine daha fazla girebiliyorsunuz. Lakin bu benim üzere bir aceminin harcı değil, ki bu kontenjanı işin ehillerine bırakmak da en doğrusu.
İmza yoksa yarış da yok!
Bodrum’da Başak Koç ve Sarper Günsal’ın sunumlarıyla evvel ekipler podyuma sırayla geliyor. İkişer kişi podyumdaki panoya imza atıyor. Bu bisikletin şayet olmazsa olmaz geleneklerinden. İmza yoksa yarış da yok! Kadroların geçit merasimi bitince starttaki yerlerini alıyorlar.
Güya onlardan 15 dakika evvel yola düşecektik, ayak bağı olmamak için. Fakat birebir aracı paylaşan küme buluşup otomobile gidene kadar… Yakalandık! Ancak bu bize bir süre çeşidi geriden takip edip biraz olsun yarış ambiyansını yaşama imkanı da yaratıyor.
Kadro araçları için kura çekiliyor
Tüm ekipleri ikişer adet araç takip ediyor. Bunlar yedek bisiklet ve öbür muhtaçlık materyallerini taşıyorlar. Grup araçları çekilen kuraya bakılırsa sıralanıp bisikletçileri izliyor. elbette en avantajlısı birinci sırayı kapan oluyor. Ola ki atletinin yardıma muhtaçlığı oldu, fazlaca kolay biçimde yetişiyor.
Sportmen sıkışırsa tuvalete mi masraf?
Bir acemi olarak şöyleki bir bahta da sahip oluyorum: Benim aracımda dünyayı iki değerli bisikletçi var. Biri bisiklet gezgini Ahmet Mumcu, başkası eski bisiklet atleti Ferhun Oğünç. Tüm cahilce sorularıma sabırla karşılık veriyorlar. “Sporcular sıkışırsa gereksinimlerini nasıl gideriyorlar, tuvalete mi gidiyorlar” diye soruyorum örneğin! Müsait bir bölgede hem sürüp tıpkı vakitte muhtaçlıklarını gideriyorlarmış. Anlayın işte! Yağmur yağıyorsa ne ala…
Kestirmeden en öne geçiyoruz
Bir saat kadar çeşidi arttan takip ettikten daha sonra kestirme bir yola sapıp öne geçiyoruz. Etap üstündeki yerleşim yerlerinde atletleri selamlayan zeybekler göze çarpıyor. Tüm yollar bisikletçiler geçen kadar kesiliyor. Trafiğin bir daha açılmasını bekleyenler ortasında bir çocuk bizim konvoyun yavaşlamasını fırsat biliyor ve bir grup aracına yanaşıp şapkayı kapıyor. Mola verdiğimiz biçimde iki saat evvel de bitiş yeri olan Kuşadası’nın Güvercinada mevkisine ulaşıyoruz. Bisikletçiler ise Sevecence yokuşunu tırmanıp gelecekler.
Helikopterlerin üstünde uçak var!
Kuşadası’nda hoş bir kalabalık var. Bando ekibi da tanınan müziklerle insanları coşturuyor. Televizyonlar, yaklaşık 5 saatlik etabın son 2 saatini yayınlamaya başlıyor ve biz de meydana kurulmuş dev ekranlardan izliyoruz.
Yayın demişken farklı bir notu vermek istiyorum. Türkiye Turu’nun TV yayınları karanın yanı sıra havadan da 2 helikopter tarafınca çekiliyor. Değişik olan şu: Helikopterlerden de daha yüksek fitte bir uçak uçuyor. Helikopterden gelen imajlar bu uçaktaki vericiler tarafınca yine yeryüzüne gönderiliyor. Yani uçak, uydu görevi görüyor.
Uçağın tercih sebebi uydu manzaralarında yaşanan kırılmalar ve kesintiler. Bu da bir daha ‘World Tour’ klasmanına yükselmek isteyen Türkiye’nin notunu kırabilir. Kelam konusu uçak dünyada pek fazlaca üst düzey bisiklet çeşidinin yayınında da kullanılıyor.
Varış anını yakalayana aşk olsun!
Tour of Türkiye’nin en uzun etabında final anı yaklaşıyor. Medya mensupları da seyirciler de telefonlarını açıp hazırlanıyor. Herkes varış anını kayda almak istiyor. Ben de! Lakin ne mümkün! Deklanşöre basıncaya kadar Caleb Ewan podyuma çıkıyor neredeyse! Acemiyiz ne de olsa! Deneyimli meslektaşlardan Barış Timurlenk, ‘o anı’ çekebilmem için 300 metre kala deklanşöre basmam gerektiğini salık veriyor. Artık bir daha sonraki etapta…
Finiş çizgisinde paklığa dikkat
Şayet finiş çizgisi alanı tertemiz şayet olmazsa, yaralanabilirsiniz! Zira bir anda onlarca bisikletin attığı sprintten harikulade bir güç oluşuyor ve çerçöpü sağa sola fırlatabiliyor. Bu da bitiş çizgisine yakın olanlar için bir tehlike oluşturuyor. Ve şunu da yaşamanızı ben tavsiye ediyorum: Bitiş noktasında onlarca bisikletin çıkardığı ses ne palavra söyleyeyim, meftunlarını kızdırsam da F1 araçlarınınkinden daha şahane. Bir daha sonraki etapta sesi de kaydetmem gerektiğini not düşüyorum kendime.
Bir yanda parıltı geride acı
Evet, uzun etap bitiyor. Atletler podyuma çıkıyor. Birinci etabı daha evvel Türkiye’de 3 etap kazanmış olan Lotto-Soudal kadrosundan Caleb Ewan alıyor. Kuşadası-Alaçatı etabında en kıymetli mayo olan Turkuvazı kapıyor.
Meydanda parıltılı ödül merasimi yapılırken, art mabiçimde; yani sportmenlerin araçlarının park ettiği alanda apayrı bir hava solunuyor. Birinci dikkatimi çeken sırtlarındaki numara kağıdının ortasına sıkıştırdıkları çöpler! Evet, yol boyunca aldıkları destek yiyeceklerin ambalajlarını tabiata atmayıp, sırtlarına sıkıştırıyorlar.
Yarış öncesi o güç fışkıran vücutlar artık yorgunluktan bitap düşmüş. bir daha de kimisi çabucak cep telefonuna sarılmışken, kimisi açlığını ve susuzluğunu gidermenin kederinde evvel.
Etapta 4-5 kez düşüşler olduğundan yaralananlar var. Araçlar içinde gezerken yarasına buz basan atlet da görüyorum, bandaj yapıyor. Az ileride Hollanda takımı Team DSM’den bir sporcuyu bir hanımın kolunda güç bela yürürken görüyorum. Üzücü düşmüş. Forması üzerinde paralanmış. Güç bela yürürken, inleyip duruyor.
Yaklaşıp soruyorum, biraz da çekinerek: “İyi misin?” “İyiyim” diyor ancak bu biraz hastanelik olmaması manasında. Zira “Yarın yaraşabilecek misin” diye sorunca da “Bilmiyorum, bilmiyorum” diyor ve kısa cevabını “Ahh!” diyerek bitiriyor. Sırt numarasını not ettiğim bu atlet Belçikalı Niklas Markl…
Vitaliy’nin kirpiğinin ucundaki yaşlar
Evet, Attilla İlhan’ın dizeleri düşüyor apansızın: “Şenlik dağıldı, bir acı yel kaldı bahçede yalnız…” Acıyı en epey ortalığa düşüren Ukraynalı bisikletçi Vitaliy Buts oluyor. Türk grubu Sakarya Belediyesi için yarışan sportmen, ‘Türkiye Güzellikleri’ mayosunun sahibi olarak kürsüye çıkıyor; elinde Rus işgalindeki ülkesinin bayrağı, kirpiklerinin ucunda zorlukla tuttuğu göz yaşlarıyla. her insanın bir defa daha savaşa lanet okuduğu anlar…
Ve günün sonunda seyirciler dağılıyor, sportmenler otellerine gidiyor… Biz de.. Sonraki gün ikinci etap olan Selçuk-Alaçatı için dinlenmeye çekiliyoruz. elbette sporcularınkinin yanında bizim yorgunluğumuzun lafı olmaz…