Beykozlu
New member
Dakota Johnson
◊ Oyunculuğa başlarken anneniz Melanie Griffith ile babanız Don Johnson’ın size verdiği en pahalı tavsiye neydi? Hâlâ hatırlayıp uyguladığınız bir tavsiyede bulundular mı?
– Dakota Johnson: Ailem en başta oyuncu olmamı istemedi. Lakin şayet bu işi yaparsam da hiç bir zorluğa karşı pes etmememi söylemiş olduler.
◊ “The Lost Daughter”, Maggie Gyllenhaal’ın birinci direktörlük denemesi. Nasıldı çekimlerde?
– Maggie ile çalışmak şahaneydi. Çok havalıydı. Çok ağırdı. Ve tıpkı biçimde Olivia Colman’la çalışmak da öyleydi. Covid yüzünden çekimler epey sıkıntı geçti. Sinema çekerken aslına bakarsanız bir nevi bir balonun ortasındasın ancak geçen sene Covid ile nitekim bir balonun ortasında olduğumuzu hissettik.
◊ Önlemler nasıldı o periyotta?
– “Oyuncu takımından ayrılamazsınız”, “Akşam yemeği için dışarı çıkamazsınız”… Gidebildiğimiz tek bir restoran vardı. Ve daima beraberydik. Çok, fazlaca doygun ve ağır bir setti.
BİZİM NİNA’MIZ KİTAPTAKİNDEN FARKLI
◊ “The Lost Daughter”, İtalyan muharrir Elena Ferrante’nin kitabının adaptasyonu…
– Evet, set epeyce ağır bir setti ancak kitap da fazlaca ağır bir kitap. Yunanistan’da çektik. Karmaşık bayanlar var sinemada. Anne-kız ve bayanların ne kadar karmaşık olduğuyla ilgili… Elena Ferrante’yi seviyorum. Napoli Romanları serisini okudum ve akabinde epeyce hoş bir dizi olduğunu düşündüğüm “My Brilliant Friend”i izledim. Bilhassa ikinci dönem epeyce etkileyiciydi. Bu yüzden “The Lost Daughter”ın bir modülü olduğum için şükrediyorum.
◊ Sinemadaki karakteriniz Nina’yı da anlatır mısınız biraz?
– Bizim Nina’mız, kitaptakinden çok farklı. Bir de sineması Yunanistan’da yarı Yunan, yarı Amerikan bir aileyle çektik, Nina’yı İtalyan köklerinden ayırdık. Sinemada İtalyan yok. (Gülüyor) İtalyan hayranların bunu nasıl benimseyeceğini sinema gösterime girince goreceğiz. Maggie’nin kıssayı nasıl uyarladığı konusunda en inanılmaz bulduğum nokta şu: Bu inceliklere sahip olanlar yalnızca İtalyan bayanları ya da İtalyan aileleri değil. Aslında herkeste bu taraflar var. Ve Maggie bunu sahiden çok içten ve ham bir biçimde sayfalara taşıdı.
BU SİNEMADA kimi vakit ÇOK RAHATSIZ HİSSETTİM
◊ Sinemadaki bayanların hissettiklerinde kendinizi buldunuz mu?
– Hayat devam ettikçe daha fazlaca şey bulduğumu ve keşfettiğimi düşünüyorum. İçimde hayli fazla bayan var. Tanıdığım bayanlarda da epey fazla bayan var. bayanın yalnızca bir ya da tek şey olduğu inancı o kadar eski bir zihniyet ki, bu asla gerçek değil. Bu sinemada Nina için kimi vakit fazlaca rahatsız hissettim, zira o fazlaca rahatsızdı. Kalbinde ve zihninde rahatsız edici bir yerdeydi. kimi vakit bu kadar şaşırtan olmak eğlenceliydi fakat öbür vakit içinderda birlikte çalışmayı hayli sevdiğim beşerlerle birlikteken kendimle gurur duymadığım bir biçimde yaratıcı olmak beni hakikaten incitti. Nina’yı düzgün bir insan üzere hissetmedim.
◊ Sinema, bayanlar ve anne-kız içindeki bağlantıları işliyor. Bir de özel arkadaşlıklar var. bu biçimde özel arkadaşlıklar, size kendiniz hakkında neler öğretti?
– Her şeyi. Bence münasebetler, hayatta seni en çok büyüten şey. Sevgiyi nasıl aldığın ve verdiğin değerli. İster arkadaşlık olsun ister romantik ilgi; bağlantılarda ilerlediğinizde güya birtakım şeyleri bırakıp kimilerini benimsiyoruz. Ben de sanırım daha özgün, daha kendim, daha şeffaf oldum. Yani, temelde her şeyi yaşadığımız münasebetlerden öğreniyoruz. (Gülüyor)
DOĞAL Kİ AİLEM BENİMLE GURUR DUYUYOR
◊ Ailenizin oyunculuk yapmanıza sıcak bakmadığını söylemiş olduniz. Lakin siz onların söylemiş olduğini dikkate almadınız ve oyunculuğu seçtiniz. Size bu yolda ilerleme cüreti veren neydi?
– Onların söylemiş olduklerine dikkat ettim natürel ki. Ancak sanırım beni durduramayacaklarını biliyorlardı. Sette büyüdüm ve her vakit bu ömrün bir kesimi olmak istedim. Bu sonucu verecek yaşa geldiğim anda da verdim. Sinemaları fazlaca seviyorum. Sinemaları fazlaca seven beşerlerle büyüdüm. Bu sanayinin güç ve aldatıcı olabilen kısımları var fakat hem de hoş ve inanılmaz. O yüzden bu işi yapabildiğim için epeyce şanslıyım. Ve olağan ki ailem benimle gurur duyuyor.
MAGGIE GYLLENHAAL
Her vakit direktördüm yalnızca cüretim yoktu
◊ İzleyicinin bu sineması nasıl algılamasını ve izledikten daha sonra ne hissetmelerini umuyorsunuz?
– Maggie Gyllenhaal: Umarım Elena Ferrante’yi hiç duymamış, asla bu biçimde bir kitap okumamış, bayan oldukları için sahip oldukları his yelpazesiyle çaba eden bayanlar sinemamı izleyip “Ah, tahminen de bu hisler normaldir” der. Ya da tahminen “Başka insanların da bu biçimde hisleri var. Aklımı ve kalbimi düşünerek epey fazla vakit harcıyorum” derler.
◊ Birinci direktörlük ve senaryo müellifliği denemenizi niye Elena Ferrante romanıyla yapmak istediniz?
– ‘Napoli Romanları’nı yıllar evvel okumuştum ve okurken “Aman İlahım, bu bayanlar epey fenaymış!” dedim. Ve 1 saniye daha sonra şöyleki düşündüm, “Oh hayır, o bayanlarla nitekim bir bağım var. Ben de öyleyim!” Bir biçimde biroldukça insanın yaşadığı ancak kimsenin bahsetmediği tecrübeler…daha sonra odamda o hislerle ve bir kitapla tek başıma oturmak yerine, “Yabancıların, kendi annenin, kocanın ya da kendi kızının yanında oturup bunları ifşa etsen ne olur” dedim. Denemek için tehlikeli, heyecan verici bir şey üzere görünüyordu. Bu yüzden romanı sinemaya uyarlamak istedim.
◊ Direktörlük yapmaya ne vakit karar verdiniz?
– Her vakit bir direktör olduğumu düşünüyorum. Yalnızca bunu kendime itiraf etme cüretim yoktu.
◊ bir arada çalıştığınız tüm direktörler ortasında sizi en hayli etkileyen hangisi oldu?
– Mike Nichols. Aslında onunla çalışmadım. Keşke çalışsaydım. Lakin bir defa onunla bir oyun okudum ve bir öğlenden daha sonrayı onunla geçirdim. Bana aklımı büsbütün uçuran birkaç direktörlük tavsiyeleri verdi. Oyuncuların onunla çalışırken yaptıklarını gördüm ve sanırım onu biraz içimde tutuyorum. Ona hakikaten hayranım.
‘KAPIDAN ÇIKIP GİTSEM NE OLUR’ DİYE DÜŞÜNMEYEN ANNE VAR MI?
◊ Sinemadaki bayanlar evleniyor, çocukları oluyor, her şeye sahip üzere görünüyorlar lakin aslında kendi seyahatlerini yaşama bahtı olmamış gibiler. Sinema ilerledikçe “Peki ben ne olacağım, ben ne istiyorum” diye düşündüklerini görüyoruz…
– Biz oyuncular olarak, bayan olarak, kendimizin bu tıp bir fantezi versiyonuyla karşı karşıyayız. Gurur duyduğumuz ya da âlâ olduğumuz şeyler yapıyoruz üzere gösteriliyoruz. Aslında bayanlar dahil birçok insanın ortasında geniş bir yelpazede farklı şeyler var. “Kapıdan çıkıp gitsem ne olur” diye bir kere bile düşünmeyen bir annenin olduğunu duyarsam hakikaten şoke olurdum. Düşünmek yaptığın manasına gelmiyor lakin sinemada sana bunu yapan biri sunuluyor. Umarım sinema onun üzere olduğunuz, ona karşı empati ve şefkat beslediğiniz taraflara bakmanızı sağlar.
◊ Oyunculuğa başlarken anneniz Melanie Griffith ile babanız Don Johnson’ın size verdiği en pahalı tavsiye neydi? Hâlâ hatırlayıp uyguladığınız bir tavsiyede bulundular mı?
– Dakota Johnson: Ailem en başta oyuncu olmamı istemedi. Lakin şayet bu işi yaparsam da hiç bir zorluğa karşı pes etmememi söylemiş olduler.
◊ “The Lost Daughter”, Maggie Gyllenhaal’ın birinci direktörlük denemesi. Nasıldı çekimlerde?
– Maggie ile çalışmak şahaneydi. Çok havalıydı. Çok ağırdı. Ve tıpkı biçimde Olivia Colman’la çalışmak da öyleydi. Covid yüzünden çekimler epey sıkıntı geçti. Sinema çekerken aslına bakarsanız bir nevi bir balonun ortasındasın ancak geçen sene Covid ile nitekim bir balonun ortasında olduğumuzu hissettik.
◊ Önlemler nasıldı o periyotta?
– “Oyuncu takımından ayrılamazsınız”, “Akşam yemeği için dışarı çıkamazsınız”… Gidebildiğimiz tek bir restoran vardı. Ve daima beraberydik. Çok, fazlaca doygun ve ağır bir setti.
BİZİM NİNA’MIZ KİTAPTAKİNDEN FARKLI
◊ “The Lost Daughter”, İtalyan muharrir Elena Ferrante’nin kitabının adaptasyonu…
– Evet, set epeyce ağır bir setti ancak kitap da fazlaca ağır bir kitap. Yunanistan’da çektik. Karmaşık bayanlar var sinemada. Anne-kız ve bayanların ne kadar karmaşık olduğuyla ilgili… Elena Ferrante’yi seviyorum. Napoli Romanları serisini okudum ve akabinde epeyce hoş bir dizi olduğunu düşündüğüm “My Brilliant Friend”i izledim. Bilhassa ikinci dönem epeyce etkileyiciydi. Bu yüzden “The Lost Daughter”ın bir modülü olduğum için şükrediyorum.
◊ Sinemadaki karakteriniz Nina’yı da anlatır mısınız biraz?
– Bizim Nina’mız, kitaptakinden çok farklı. Bir de sineması Yunanistan’da yarı Yunan, yarı Amerikan bir aileyle çektik, Nina’yı İtalyan köklerinden ayırdık. Sinemada İtalyan yok. (Gülüyor) İtalyan hayranların bunu nasıl benimseyeceğini sinema gösterime girince goreceğiz. Maggie’nin kıssayı nasıl uyarladığı konusunda en inanılmaz bulduğum nokta şu: Bu inceliklere sahip olanlar yalnızca İtalyan bayanları ya da İtalyan aileleri değil. Aslında herkeste bu taraflar var. Ve Maggie bunu sahiden çok içten ve ham bir biçimde sayfalara taşıdı.
BU SİNEMADA kimi vakit ÇOK RAHATSIZ HİSSETTİM
◊ Sinemadaki bayanların hissettiklerinde kendinizi buldunuz mu?
– Hayat devam ettikçe daha fazlaca şey bulduğumu ve keşfettiğimi düşünüyorum. İçimde hayli fazla bayan var. Tanıdığım bayanlarda da epey fazla bayan var. bayanın yalnızca bir ya da tek şey olduğu inancı o kadar eski bir zihniyet ki, bu asla gerçek değil. Bu sinemada Nina için kimi vakit fazlaca rahatsız hissettim, zira o fazlaca rahatsızdı. Kalbinde ve zihninde rahatsız edici bir yerdeydi. kimi vakit bu kadar şaşırtan olmak eğlenceliydi fakat öbür vakit içinderda birlikte çalışmayı hayli sevdiğim beşerlerle birlikteken kendimle gurur duymadığım bir biçimde yaratıcı olmak beni hakikaten incitti. Nina’yı düzgün bir insan üzere hissetmedim.
◊ Sinema, bayanlar ve anne-kız içindeki bağlantıları işliyor. Bir de özel arkadaşlıklar var. bu biçimde özel arkadaşlıklar, size kendiniz hakkında neler öğretti?
– Her şeyi. Bence münasebetler, hayatta seni en çok büyüten şey. Sevgiyi nasıl aldığın ve verdiğin değerli. İster arkadaşlık olsun ister romantik ilgi; bağlantılarda ilerlediğinizde güya birtakım şeyleri bırakıp kimilerini benimsiyoruz. Ben de sanırım daha özgün, daha kendim, daha şeffaf oldum. Yani, temelde her şeyi yaşadığımız münasebetlerden öğreniyoruz. (Gülüyor)
DOĞAL Kİ AİLEM BENİMLE GURUR DUYUYOR
◊ Ailenizin oyunculuk yapmanıza sıcak bakmadığını söylemiş olduniz. Lakin siz onların söylemiş olduğini dikkate almadınız ve oyunculuğu seçtiniz. Size bu yolda ilerleme cüreti veren neydi?
– Onların söylemiş olduklerine dikkat ettim natürel ki. Ancak sanırım beni durduramayacaklarını biliyorlardı. Sette büyüdüm ve her vakit bu ömrün bir kesimi olmak istedim. Bu sonucu verecek yaşa geldiğim anda da verdim. Sinemaları fazlaca seviyorum. Sinemaları fazlaca seven beşerlerle büyüdüm. Bu sanayinin güç ve aldatıcı olabilen kısımları var fakat hem de hoş ve inanılmaz. O yüzden bu işi yapabildiğim için epeyce şanslıyım. Ve olağan ki ailem benimle gurur duyuyor.
MAGGIE GYLLENHAAL
Her vakit direktördüm yalnızca cüretim yoktu
◊ İzleyicinin bu sineması nasıl algılamasını ve izledikten daha sonra ne hissetmelerini umuyorsunuz?
– Maggie Gyllenhaal: Umarım Elena Ferrante’yi hiç duymamış, asla bu biçimde bir kitap okumamış, bayan oldukları için sahip oldukları his yelpazesiyle çaba eden bayanlar sinemamı izleyip “Ah, tahminen de bu hisler normaldir” der. Ya da tahminen “Başka insanların da bu biçimde hisleri var. Aklımı ve kalbimi düşünerek epey fazla vakit harcıyorum” derler.
◊ Birinci direktörlük ve senaryo müellifliği denemenizi niye Elena Ferrante romanıyla yapmak istediniz?
– ‘Napoli Romanları’nı yıllar evvel okumuştum ve okurken “Aman İlahım, bu bayanlar epey fenaymış!” dedim. Ve 1 saniye daha sonra şöyleki düşündüm, “Oh hayır, o bayanlarla nitekim bir bağım var. Ben de öyleyim!” Bir biçimde biroldukça insanın yaşadığı ancak kimsenin bahsetmediği tecrübeler…daha sonra odamda o hislerle ve bir kitapla tek başıma oturmak yerine, “Yabancıların, kendi annenin, kocanın ya da kendi kızının yanında oturup bunları ifşa etsen ne olur” dedim. Denemek için tehlikeli, heyecan verici bir şey üzere görünüyordu. Bu yüzden romanı sinemaya uyarlamak istedim.
◊ Direktörlük yapmaya ne vakit karar verdiniz?
– Her vakit bir direktör olduğumu düşünüyorum. Yalnızca bunu kendime itiraf etme cüretim yoktu.
◊ bir arada çalıştığınız tüm direktörler ortasında sizi en hayli etkileyen hangisi oldu?
– Mike Nichols. Aslında onunla çalışmadım. Keşke çalışsaydım. Lakin bir defa onunla bir oyun okudum ve bir öğlenden daha sonrayı onunla geçirdim. Bana aklımı büsbütün uçuran birkaç direktörlük tavsiyeleri verdi. Oyuncuların onunla çalışırken yaptıklarını gördüm ve sanırım onu biraz içimde tutuyorum. Ona hakikaten hayranım.
‘KAPIDAN ÇIKIP GİTSEM NE OLUR’ DİYE DÜŞÜNMEYEN ANNE VAR MI?
◊ Sinemadaki bayanlar evleniyor, çocukları oluyor, her şeye sahip üzere görünüyorlar lakin aslında kendi seyahatlerini yaşama bahtı olmamış gibiler. Sinema ilerledikçe “Peki ben ne olacağım, ben ne istiyorum” diye düşündüklerini görüyoruz…
– Biz oyuncular olarak, bayan olarak, kendimizin bu tıp bir fantezi versiyonuyla karşı karşıyayız. Gurur duyduğumuz ya da âlâ olduğumuz şeyler yapıyoruz üzere gösteriliyoruz. Aslında bayanlar dahil birçok insanın ortasında geniş bir yelpazede farklı şeyler var. “Kapıdan çıkıp gitsem ne olur” diye bir kere bile düşünmeyen bir annenin olduğunu duyarsam hakikaten şoke olurdum. Düşünmek yaptığın manasına gelmiyor lakin sinemada sana bunu yapan biri sunuluyor. Umarım sinema onun üzere olduğunuz, ona karşı empati ve şefkat beslediğiniz taraflara bakmanızı sağlar.