Beykozlu
New member
Bir kabadayının öyküsünün aşkla harmanlanıp anlatıldığı ‘Dayı’ sineması vizyona girdi. Sinemanın başrolü Ufuk Bayraktar, birinci sefer senaristlik ve direktörlük tecrübesi yaşayan ağabeyi Uğur Bayraktar’ın kamerasının karşısına tereddütsüz geçtiğini söylemiş oldu. Sinemaya fazlaca güvenen Bayraktar kardeşler anlattı…
◊ Dayı’nın çıkış kıssası anlatır mısınız? Abi-kardeş bu projede nasıl buluştu?
Uğur Bayraktar: Ufuk, rol konusunda seçici davranıyordu lakin benim bu projenin ardında olmam ve ondan sonrasında gün geçtikçe işin muhakkak bir düzeye gelmesi onun da inancını artırdı. Bir de manevi bir durumumuz var, bu babamızın da öyküsü.
Ufuk Bayraktar: Babamızdan, aile büyüklerimizden, 1970’ler ve 80’lerdeki kabadayılık devri konusunda fazlaca şey biliyorduk. Kabadayının özünde, adalet ve merhamet duygusu barındırdığını biliyorduk ve büyüklerimizde daima gördüğümüz bir şeydi.
◊ Babanız kabadayı mıydı?
Uğur Bayraktar: Babam, ağır dayı, hürmet duyulan, meskende doruğuna çıkıp oyunlar oynadığımız lakin dışarıda her insanın önünü iliklediği bir adam. Bizim sülalede açıkçası bir tek babam değil, babama misal en az 20 tane sayabileceğim insan var. Karadeniz insanında bu fazlaca var.
HOCAM DEDİM ELİNİ ÖPTÜM
◊ Bu sinemada ne bulacak izleyenler? Z neslinden umutlu musunuz?
Ufuk Bayraktar: Yazgımızın peşinden gidip, onu oluşturmak için gayret etmeliyiz. İnsan, merhamet, vicdan gözüyle, pak kalple bakarsa, hayat kesinlikle onu olduğu yerden bir üst basamağa yürüyen merdiven üzere taşıyacaktır. Bu sinemadaki karakterimiz de hakikat inandığı şeyi yapan ve merhameti çok yüksek bir karakter. hayatının etrafında oluşan köşe taşlarının, onu gideceği yolda doruğa gerçek taşıdığını izliyoruz.
Uğur Bayraktar: Senaryoyu yazarken, bunu her insanın izleyebileceğini düşünerek, mümkün olduğunca her sahnede makus örnek olmamak ismine birtakım sahnelere epeyce dikkat etmeye çalıştım. Kabadayılık alemini anlatırken, orada birtakım doneler kullanmak gerekiyor ancak bunları bile aslında en gerçek sonuca vardırmaya çaba ettim. Tek umudum, seyirci bunu izlediğinde insanlara özlediği o samimiyeti, duyguyu ve uygunluğu yakalatmak.
◊ Direktörlük ve senaristlik deneyimi olmayan ağabeyinize nasıl güvendiniz?
Ufuk Bayraktar: Çok azimli abim. Benim matematik bilen halim. Ben ondaki o şevki gördüm. Onun çekebileceğini büsbütün biliyorum, ona sorduğum sorulara üç gömlek üstünde yanıt veriyor. İzleyene kadar ben, sette o abi-kardeş alakasını epeyce kıramadım. Millet “hoca” diyor, ben diyemiyorum “abi” diyorum. “her insanın ortasında kusura bakma hoca diyemem, sen birinci işini yapıyorsun” demiştim. Lakin sineması izledikten daha sonra “hocam” dedim ve elini öptüm.
◊ Aslında besin mühendisisiniz lakin sinema dalında birinci sinemanızı kardeşinize çektiniz. Nasıl bir his?
Uğur Bayraktar: Yurt haricinde çalışıyordum. Ailevi niçinlerden dolayı Türkiye’ye geldim. Bir üretimci arkadaşla konuşurken “abi ya, senin kafan çalışıyor, menajerlerle niye uğraştırıyorsun bizi! Ufuk abinin menajeri sen olsana” dedi. Menajeri olmamla başladı. Ufuk’a gelen senaryoları okuya okuya farkında olmadan hislerden da beslenmişim. daha sonra Serkan Öztürk’le yazmaya başladık. 3-4 yıl süren bir seyahat. Buraya geldik, bundan daha sonrasını da seyirci belirleyecek artık. Eleştirmenlerden duyduğumuz kadarıyla hoş dönüşler alıyoruz.
PİŞMAN OLMAYA VAKTİM YOK
◊ Asi ve doğuşçu biri olarak biliniyorsunuz…
Ufuk Bayraktar: Tipimle alakalı galiba. hiç bir vakit berbat olmadım. Lakin yeterli şeyler de yapmışımdır, makûs şeye de sebep olmuşumdur lakin pişman olmaya vaktim yok. Hayat önümüzde akıyor. Saniyenin onda birinde bile hücrelerimizde gerçekleşiyor. Buna olgunlaşmak da diyebiliriz. Eksiklerim vardır hayata karşı, bunları yaşadıkça bakılırsaceğim. Lakin değiştim, ben bu oldum diyemem, yaşadığım surece değişimim ve olgunlaşmam devam edecek.
Uğur Bayraktar: Ufuk dizginlenecek bir adam değil, piyasada yanlış algılanıyor. Oynadığı rollerden ve aileden kalan yerimizin Cihangir’de olmasından dolayı hayli mevzu oluyor. Gazetecilerin birden fazla da Cihangir’de…yaşamında her erkek en az beş kez tartışmıştır. İsmin çıkacağına canın çıksın derler ya, yani şahsen bir-iki adedinde ben şahit oldum. Lakin biz babamızdan nasıl gördük biliyor musunuz? Haklı olduğumuzu anlatamadan dayak yerdik, zira hengame ettik diye. Babam, “haklıyım diye hengame etmeyeceksin, arbede dünyanın en makus şeyi” sıkıntısı. Namusun, ekmeğin için kapına gelirse amenna, kaçacak yerin yoksa, tamam.
“UFUK OLMASAYDI BEN BU SİNEMASI BAŞARAMAZDIM”
◊ Birbirinizi iki-üç sözle anlatın desem?
Ufuk Bayraktar: Sahiplenici, gözetici, yeterli bir aile babası, artık âlâ bir direktör de oldu.
Uğur Bayraktar: Asabi, hisleriyle yaşayan biri, merhametli ve fazlaca güzel bir oyuncu. aslına bakarsanız bu işte Ufuk olmasaydı, benim işim bu kadar kolaylaşmazdı. Çerçevesindeki oyuncuların muvaffakiyetleri, bakış açıları, bana kendini teslim etmesi, ister istemez setteki hakimiyetimi epeyce kolaylaştırdı. Güç verdi bana, o olmasa bu muvaffakiyet olmazdı.
Ufuk Bayraktar: Tahminen okyanusta bir damladır onun söylemiş olduği fakat hakimiyeti kuvvetli olduğu için aslına bakarsanız setin ikinci gününden daha sonra herkes abimin ne istediğini, nasıl gayret ettiğini görür görmez, herkes kendini bıraktı. Birinci setine çıkmış bir direktörün nasıl bir sinema çektiğini seyirci bakılırsacek. Herkesi sinemaya bekliyoruz, sinemalar inançlıdır.
◊ Dayı’nın çıkış kıssası anlatır mısınız? Abi-kardeş bu projede nasıl buluştu?
Uğur Bayraktar: Ufuk, rol konusunda seçici davranıyordu lakin benim bu projenin ardında olmam ve ondan sonrasında gün geçtikçe işin muhakkak bir düzeye gelmesi onun da inancını artırdı. Bir de manevi bir durumumuz var, bu babamızın da öyküsü.
Ufuk Bayraktar: Babamızdan, aile büyüklerimizden, 1970’ler ve 80’lerdeki kabadayılık devri konusunda fazlaca şey biliyorduk. Kabadayının özünde, adalet ve merhamet duygusu barındırdığını biliyorduk ve büyüklerimizde daima gördüğümüz bir şeydi.
◊ Babanız kabadayı mıydı?
Uğur Bayraktar: Babam, ağır dayı, hürmet duyulan, meskende doruğuna çıkıp oyunlar oynadığımız lakin dışarıda her insanın önünü iliklediği bir adam. Bizim sülalede açıkçası bir tek babam değil, babama misal en az 20 tane sayabileceğim insan var. Karadeniz insanında bu fazlaca var.
HOCAM DEDİM ELİNİ ÖPTÜM
◊ Bu sinemada ne bulacak izleyenler? Z neslinden umutlu musunuz?
Ufuk Bayraktar: Yazgımızın peşinden gidip, onu oluşturmak için gayret etmeliyiz. İnsan, merhamet, vicdan gözüyle, pak kalple bakarsa, hayat kesinlikle onu olduğu yerden bir üst basamağa yürüyen merdiven üzere taşıyacaktır. Bu sinemadaki karakterimiz de hakikat inandığı şeyi yapan ve merhameti çok yüksek bir karakter. hayatının etrafında oluşan köşe taşlarının, onu gideceği yolda doruğa gerçek taşıdığını izliyoruz.
Uğur Bayraktar: Senaryoyu yazarken, bunu her insanın izleyebileceğini düşünerek, mümkün olduğunca her sahnede makus örnek olmamak ismine birtakım sahnelere epeyce dikkat etmeye çalıştım. Kabadayılık alemini anlatırken, orada birtakım doneler kullanmak gerekiyor ancak bunları bile aslında en gerçek sonuca vardırmaya çaba ettim. Tek umudum, seyirci bunu izlediğinde insanlara özlediği o samimiyeti, duyguyu ve uygunluğu yakalatmak.
◊ Direktörlük ve senaristlik deneyimi olmayan ağabeyinize nasıl güvendiniz?
Ufuk Bayraktar: Çok azimli abim. Benim matematik bilen halim. Ben ondaki o şevki gördüm. Onun çekebileceğini büsbütün biliyorum, ona sorduğum sorulara üç gömlek üstünde yanıt veriyor. İzleyene kadar ben, sette o abi-kardeş alakasını epeyce kıramadım. Millet “hoca” diyor, ben diyemiyorum “abi” diyorum. “her insanın ortasında kusura bakma hoca diyemem, sen birinci işini yapıyorsun” demiştim. Lakin sineması izledikten daha sonra “hocam” dedim ve elini öptüm.
◊ Aslında besin mühendisisiniz lakin sinema dalında birinci sinemanızı kardeşinize çektiniz. Nasıl bir his?
Uğur Bayraktar: Yurt haricinde çalışıyordum. Ailevi niçinlerden dolayı Türkiye’ye geldim. Bir üretimci arkadaşla konuşurken “abi ya, senin kafan çalışıyor, menajerlerle niye uğraştırıyorsun bizi! Ufuk abinin menajeri sen olsana” dedi. Menajeri olmamla başladı. Ufuk’a gelen senaryoları okuya okuya farkında olmadan hislerden da beslenmişim. daha sonra Serkan Öztürk’le yazmaya başladık. 3-4 yıl süren bir seyahat. Buraya geldik, bundan daha sonrasını da seyirci belirleyecek artık. Eleştirmenlerden duyduğumuz kadarıyla hoş dönüşler alıyoruz.
PİŞMAN OLMAYA VAKTİM YOK
◊ Asi ve doğuşçu biri olarak biliniyorsunuz…
Ufuk Bayraktar: Tipimle alakalı galiba. hiç bir vakit berbat olmadım. Lakin yeterli şeyler de yapmışımdır, makûs şeye de sebep olmuşumdur lakin pişman olmaya vaktim yok. Hayat önümüzde akıyor. Saniyenin onda birinde bile hücrelerimizde gerçekleşiyor. Buna olgunlaşmak da diyebiliriz. Eksiklerim vardır hayata karşı, bunları yaşadıkça bakılırsaceğim. Lakin değiştim, ben bu oldum diyemem, yaşadığım surece değişimim ve olgunlaşmam devam edecek.
Uğur Bayraktar: Ufuk dizginlenecek bir adam değil, piyasada yanlış algılanıyor. Oynadığı rollerden ve aileden kalan yerimizin Cihangir’de olmasından dolayı hayli mevzu oluyor. Gazetecilerin birden fazla da Cihangir’de…yaşamında her erkek en az beş kez tartışmıştır. İsmin çıkacağına canın çıksın derler ya, yani şahsen bir-iki adedinde ben şahit oldum. Lakin biz babamızdan nasıl gördük biliyor musunuz? Haklı olduğumuzu anlatamadan dayak yerdik, zira hengame ettik diye. Babam, “haklıyım diye hengame etmeyeceksin, arbede dünyanın en makus şeyi” sıkıntısı. Namusun, ekmeğin için kapına gelirse amenna, kaçacak yerin yoksa, tamam.
“UFUK OLMASAYDI BEN BU SİNEMASI BAŞARAMAZDIM”
◊ Birbirinizi iki-üç sözle anlatın desem?
Ufuk Bayraktar: Sahiplenici, gözetici, yeterli bir aile babası, artık âlâ bir direktör de oldu.
Uğur Bayraktar: Asabi, hisleriyle yaşayan biri, merhametli ve fazlaca güzel bir oyuncu. aslına bakarsanız bu işte Ufuk olmasaydı, benim işim bu kadar kolaylaşmazdı. Çerçevesindeki oyuncuların muvaffakiyetleri, bakış açıları, bana kendini teslim etmesi, ister istemez setteki hakimiyetimi epeyce kolaylaştırdı. Güç verdi bana, o olmasa bu muvaffakiyet olmazdı.
Ufuk Bayraktar: Tahminen okyanusta bir damladır onun söylemiş olduği fakat hakimiyeti kuvvetli olduğu için aslına bakarsanız setin ikinci gününden daha sonra herkes abimin ne istediğini, nasıl gayret ettiğini görür görmez, herkes kendini bıraktı. Birinci setine çıkmış bir direktörün nasıl bir sinema çektiğini seyirci bakılırsacek. Herkesi sinemaya bekliyoruz, sinemalar inançlıdır.