Beykozlu
New member
KANSER tedavisi gördüğü sırada yaşama tutunma gayretiyle biroldukca bireye umut veren Neslican Tay’ın hayat kıssasını husus alan “Demir Bayan Neslican” sinemasının çekimleri tamamlandı. 19 yaşında kanser teşhisi konulan ve 2 yıl evvel vefat eden Neslican Tay’ı canlandırmak için saçlarını kazıtan Naz Çağla Irmak’ın sinemadan kareleri toplumsal medyada yer aldı.
7 OCAK’TA BEYAZPERDEDE
Senaryosunu Nalan Merter Savaş’ın yazdığı, direktörlüğünü Özgür Bakar’ın üstlendiği sinemanın takımında Naz Çağla Irmak’ın yanı sıra Deniz Uğur, Mesut Akusta, Naz Çağla Irmak, Zeynep Elçin, Ahmet Haktan Zavlak, İlker Aksum, Özge Sezince, Şeyma Peçe, Hasan Denizyaran, Cansu Fırıncı, Yurdaer Okur, Meral Çetinkaya, Sedef Şahin, Nisa Sofiya Aksongur yer alıyor. Sinema, 7 Ocak 2022’de beyazperdede yerini alacak.
BACAĞIM YOK LAKİN ÖMÜR SEVİNCİM VAR!
Neslican Tay, 1 Eylül 2017 tarihinde Ayşe Arman’a yaşadıklarını bu biçimde anlatmıştı:
Nasıl aydınlık bir yüz, nasıl hoş bir gülüş…
Hayat fışkırıyor gülümsemesinden…
Bana o şahane dizeyi hatırlattı:
“Sil ağzının kenarını, bir daha gülüşünden cennet akıyor!”
BEN BİR BACAKTAN İBARET DEĞİLİM Kİ… ÇOK DAHA FAZLASIYIM!
İSMİ Neslican Tay.
19 yaşında, fen lisesi mezunu.
Yalnızca hoş değil, akıllı da…
Pırıl pırıl genç bir kız.
Bir ay evvel bacağı alındı.
“Kesildi” yerine bu biçimde diyorlar.
Neslican içinse fark etmiyor, ha kesilmiş ha alınmış, onun için tıpkı. O takmıyor, yaşamaya bakıyor. Bir bacağı artık yok fakat o hayatına devam etmek istiyor.
Asla kendisine acımıyor!
Kimsenin de acımasını istemiyor!
“Bacağımın kesilmiş olmasının hayatımı etkilemesine müsaade vermeyeceğim. Ben bir bacaktan ibaret değilim ki… Çok daha fazlasıyım!” diyor.
Ayakları yere sağlam basıyor.
“Bunun için iki ayağa gereksinimim yok ki!” diyor. “Bacağım gitti, lakin hayat gücüm yerinde duruyor!” diyor. “Hâlâ hayallerim var, hedeflerim var, yapmak istediklerim var!” diyor ve kesik bacağıyla, şortlu fotoğraflar çektiriyor.
İnanılmaz müspet ve komplekssiz.
Uzvunu kaybetmiş bir hayli insan nasıl bu kadar rahat olabildiğini soruyor.
Yanıtı şu:
“Ben bir eksiklik hissetmiyorum. Kendimi engelli üzere de hissetmiyorum. Ben hissetmezsem diğerleri da hissetmez… Ben kendime acımazsam, diğerleri da acımaz… Acınacak bir durum da yok aslına bakarsan!
BEN IRONWOMAN OLUYORUUUUM!
Neslican Tay’ı bana eniştem haber verdi. “Milyonlarca beşere rol model olabilecek, yürek verebilecek bu biçimde bir genç var. Röportaj yapmak ister misin?” dedi. Instagram adresine girdim, paylaşımlarına baktım.
Bir fotoğrafının altına şu biçimde yazmıştı Neslican: “O kadar hoş yaratılmışız ki! Bir şeyimiz eksildiğinde, bedenimiz o denli hoş geliştiriyor ki kendini, kapatıveriyor o eksiği! Birinci başlarda “Nasıl yürüyeceğim ben?” diyordum. Artık o değneklerle, yağmur, çamur demeden, koşar adım ilerliyorum. Protez için de gerekli olan buydu: Hareket ve kondüsyon. Bugün ölçülerimi verdim. Bakalım yeni bacağım nasıl olacak? Sonuçta yarım demirden olacak. Buna hazır mısınız? Ben Ironwoman oluyorum! Ironwoman yükleniyoooor…”
Bakar mısınız komplekssizliğine…
Kendisiyle nasıl dalga geçebildiğine…
Şapka çıkarmamak mümkün değil.
Kemoterapi yüzünden saçları dökülmüş, kel bir fotoğrafını paylaşmış. Altına da “Uzun müddet saçın olmadığında, tekrar hiç çıkmayacak üzere hissediyorsun… İnan, o denli süratli çıkacak ki sen bile inanamayacaksın! Daima söylemedik mi? Kökü bizdeydi…” yazmış.
Lakin en epey, kesik bacağının bandajlı halini paylaştığı fotoğrafın altına yazdıklarını sevdim:
“Çok yağmur yağdı ömrüme, hiç beklemediğim bir anda… daha sonra bir fırtına koptu, alıp götürdü seni benden… Sen mahrum lakin umudum var! Artık bekliyorum güneşin açmasını. Gökkuşağının tüm renkleriyle beni aydınlatmasını… Sen mahrum ancak benim ömür sevincim var!!!”
İnsanlık dersi üzere Neslican. Onu alkışlıyorum. Gücünden, dirayetinden, hayata bakışından, pes etmeyişinden ilham almamak mümkün değil.
Haftaya İstanbul’da buluşacağız, birlikte Ortaköy’e gideceğiz.
Lakin sizin için bu bayram, onu Rize’de buldum ve sorularımı sordum…
HAYALLERİMİN PEŞİNDEN KOŞMAK İÇİN BACAĞA GEREKSİNİMİM YOK!
Nasıl bu kadar tatlı, bu kadar komplekssiz, bu kadar olumlu olabiliyorsun? Sonuçta bacağın kesildi… Senin kızgın olman gerekmez mi?
– niye öfkeleneyim ki? Hem ne geçecek elime? Yalnızca vakit kaybı… Ben başıma gelenleri kabul ettim. Artık bir daha sonraki etaba geçmek istiyorum. Daha ömrümün başındayım. 19 bile olmadım. Ve yaşamayı seviyorum. Niçin hayata küseyim? Ben bir bacaktan da ibaret değilim, epeyce daha fazlasıyım. Bir sürü hayalim var benim…
Ne örneğin?…
– Mimar olmak istiyorum. Dünyayı gezmek istiyorum, farklı mimarileri, kültürleri görmek istiyorum. Bunları yapmadan pes edemem. Olmaz yani. O yüzden de yaşama dört elle sarıldım. Hayallerimin peşinden koşmak için de bacaklarıma gereksinimim yok benim…
Şahanesin…
– Ben kendimi engelli olarak da görmüyorum. Tahminen de bu yüzden şortlu fotoğraflarımı paylaşabiliyorum. Bir eksiklik hissetmiyorum. Şu anda koltuk değnekleriyle oradan oraya koşturuyorum. Bunlarla bile seri hareket etmeyi öğrendim. Yakında protez bacağım geliyor. Dalga geçiyorum. “Bedenimin yarısı demir olacak! Ben Ironwoman olacağım!” diye.
Nerelisin?
– Annem Rizeli, babam Manisalı. Bursa’da doğdum fakat Rize’de yaşıyoruz. Bütün eğitimimi burada tamamladım. Fen lisesini de burada bitirdim.
Fen lisesine girebilmek sıkıntı…
– Valla bitirebilmek, girmekten daha zor! Fakat fazlaca sevdim okulumu, aldığımız eğitimi. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık’a girmek istiyordum. Sıralamam makûs değildi ancak ben tercih yapmamayı seçtim. O sırada hastalığım nüksetti. Lakin yine gireceğim imtihanlara ve İTÜ’ye girebilmek istiyorum. Çok da sıkı çalıştım aslında. Biraz da gerilim oldum. “Stres tetiklemiş olabilir!” diyorlar. Zira duygusal olarak zayıf olduğunuz vakit içinderda kanser besleniyormuş…
İmtihana hazırlanırken mi oldu?
– Evet. Ben daima hareketli, yerinde duramayan bir tanesiydim. Daima spor yaparım filan. Geçen aralıkta bacağımda sızlamalar başladı. Tabip ciddiye almadı. Biri “Kas yırtılmasıdır!” dedi, başkası “Strestendir!” dedi. halbuki tümör varmış bacağımda. Bir türlü teşhis konamadı. Çok gencim, hareketliyim diye tabipler da yakıştıramadı…
Ne kadar mühlet teşhis konamadı?
– Üç ay! Üniversite imtihanından iki hafta evvel kanser olduğumu öğrendim. Bir anda hayatım tepetaklak oldu. Gördüğüm tedavi fazlaca ağırdı, bacaklarımdaki ağrı da beni büsbütün konuta mahkûm etti. 3 ağırlaştırılmış kemoterapiye karşın direniyordu tümör…
daha sonra?
– Tüm bunlar olurken arkadaşlarım LYS imtihanında ter döküyordu, ben de onkoloji servisinde. Ve benim kendime acıma lüksüm yoktu. Sağlam durmak zorundaydım. Durdum da. Etrafımdakilere moral veren ben oldum. Asla pes etmedim. Son aldığım iki ağır dozun; tümörle savaşta yenilip tümörü beslediğini, tümörün büyümeye devam ettiğini öğrendiğimde de umudumu yitirmedim. Ancak yetmedi işte… Tümör, en ağır kemoterapiyle savaştı ve yendi. Akciğerime sıçrama yapıp, ölümcül bir kansere dönüşmesin diye, ameliyatla bacağımın yarısı alındı…
Artık?
– Artık tertemiz. Bacağım da yok, kanser de yok. Fakat doğal bu noktaya gelebilmem kolay olmadı. İnancımı, narkozdan uyanıp bacağımın yarısı bakılırsamediğimde yitirmiştim.
Pekala daha sonra nasıl toparladın kendini?
– Kendime bir yemin ettim ben. “Tümör küçülse de, büyüse de, beni asla güçsüz bırakmasına müsaade vermeyeceğim!” Vermedim, vermiyorum. Değnekle fır dönüyorum. Her yere gidiyorum. Hayatta hoş şeylerin beni bulacağına inanıyorum. Her şey karşın hayat ve yaşamak o kadar hoş ki!
7 OCAK’TA BEYAZPERDEDE
Senaryosunu Nalan Merter Savaş’ın yazdığı, direktörlüğünü Özgür Bakar’ın üstlendiği sinemanın takımında Naz Çağla Irmak’ın yanı sıra Deniz Uğur, Mesut Akusta, Naz Çağla Irmak, Zeynep Elçin, Ahmet Haktan Zavlak, İlker Aksum, Özge Sezince, Şeyma Peçe, Hasan Denizyaran, Cansu Fırıncı, Yurdaer Okur, Meral Çetinkaya, Sedef Şahin, Nisa Sofiya Aksongur yer alıyor. Sinema, 7 Ocak 2022’de beyazperdede yerini alacak.
BACAĞIM YOK LAKİN ÖMÜR SEVİNCİM VAR!
Neslican Tay, 1 Eylül 2017 tarihinde Ayşe Arman’a yaşadıklarını bu biçimde anlatmıştı:
Nasıl aydınlık bir yüz, nasıl hoş bir gülüş…
Hayat fışkırıyor gülümsemesinden…
Bana o şahane dizeyi hatırlattı:
“Sil ağzının kenarını, bir daha gülüşünden cennet akıyor!”
BEN BİR BACAKTAN İBARET DEĞİLİM Kİ… ÇOK DAHA FAZLASIYIM!
İSMİ Neslican Tay.
19 yaşında, fen lisesi mezunu.
Yalnızca hoş değil, akıllı da…
Pırıl pırıl genç bir kız.
Bir ay evvel bacağı alındı.
“Kesildi” yerine bu biçimde diyorlar.
Neslican içinse fark etmiyor, ha kesilmiş ha alınmış, onun için tıpkı. O takmıyor, yaşamaya bakıyor. Bir bacağı artık yok fakat o hayatına devam etmek istiyor.
Asla kendisine acımıyor!
Kimsenin de acımasını istemiyor!
“Bacağımın kesilmiş olmasının hayatımı etkilemesine müsaade vermeyeceğim. Ben bir bacaktan ibaret değilim ki… Çok daha fazlasıyım!” diyor.
Ayakları yere sağlam basıyor.
“Bunun için iki ayağa gereksinimim yok ki!” diyor. “Bacağım gitti, lakin hayat gücüm yerinde duruyor!” diyor. “Hâlâ hayallerim var, hedeflerim var, yapmak istediklerim var!” diyor ve kesik bacağıyla, şortlu fotoğraflar çektiriyor.
İnanılmaz müspet ve komplekssiz.
Uzvunu kaybetmiş bir hayli insan nasıl bu kadar rahat olabildiğini soruyor.
Yanıtı şu:
“Ben bir eksiklik hissetmiyorum. Kendimi engelli üzere de hissetmiyorum. Ben hissetmezsem diğerleri da hissetmez… Ben kendime acımazsam, diğerleri da acımaz… Acınacak bir durum da yok aslına bakarsan!
BEN IRONWOMAN OLUYORUUUUM!
Neslican Tay’ı bana eniştem haber verdi. “Milyonlarca beşere rol model olabilecek, yürek verebilecek bu biçimde bir genç var. Röportaj yapmak ister misin?” dedi. Instagram adresine girdim, paylaşımlarına baktım.
Bir fotoğrafının altına şu biçimde yazmıştı Neslican: “O kadar hoş yaratılmışız ki! Bir şeyimiz eksildiğinde, bedenimiz o denli hoş geliştiriyor ki kendini, kapatıveriyor o eksiği! Birinci başlarda “Nasıl yürüyeceğim ben?” diyordum. Artık o değneklerle, yağmur, çamur demeden, koşar adım ilerliyorum. Protez için de gerekli olan buydu: Hareket ve kondüsyon. Bugün ölçülerimi verdim. Bakalım yeni bacağım nasıl olacak? Sonuçta yarım demirden olacak. Buna hazır mısınız? Ben Ironwoman oluyorum! Ironwoman yükleniyoooor…”
Bakar mısınız komplekssizliğine…
Kendisiyle nasıl dalga geçebildiğine…
Şapka çıkarmamak mümkün değil.
Kemoterapi yüzünden saçları dökülmüş, kel bir fotoğrafını paylaşmış. Altına da “Uzun müddet saçın olmadığında, tekrar hiç çıkmayacak üzere hissediyorsun… İnan, o denli süratli çıkacak ki sen bile inanamayacaksın! Daima söylemedik mi? Kökü bizdeydi…” yazmış.
Lakin en epey, kesik bacağının bandajlı halini paylaştığı fotoğrafın altına yazdıklarını sevdim:
“Çok yağmur yağdı ömrüme, hiç beklemediğim bir anda… daha sonra bir fırtına koptu, alıp götürdü seni benden… Sen mahrum lakin umudum var! Artık bekliyorum güneşin açmasını. Gökkuşağının tüm renkleriyle beni aydınlatmasını… Sen mahrum ancak benim ömür sevincim var!!!”
İnsanlık dersi üzere Neslican. Onu alkışlıyorum. Gücünden, dirayetinden, hayata bakışından, pes etmeyişinden ilham almamak mümkün değil.
Haftaya İstanbul’da buluşacağız, birlikte Ortaköy’e gideceğiz.
Lakin sizin için bu bayram, onu Rize’de buldum ve sorularımı sordum…
HAYALLERİMİN PEŞİNDEN KOŞMAK İÇİN BACAĞA GEREKSİNİMİM YOK!
Nasıl bu kadar tatlı, bu kadar komplekssiz, bu kadar olumlu olabiliyorsun? Sonuçta bacağın kesildi… Senin kızgın olman gerekmez mi?
– niye öfkeleneyim ki? Hem ne geçecek elime? Yalnızca vakit kaybı… Ben başıma gelenleri kabul ettim. Artık bir daha sonraki etaba geçmek istiyorum. Daha ömrümün başındayım. 19 bile olmadım. Ve yaşamayı seviyorum. Niçin hayata küseyim? Ben bir bacaktan da ibaret değilim, epeyce daha fazlasıyım. Bir sürü hayalim var benim…
Ne örneğin?…
– Mimar olmak istiyorum. Dünyayı gezmek istiyorum, farklı mimarileri, kültürleri görmek istiyorum. Bunları yapmadan pes edemem. Olmaz yani. O yüzden de yaşama dört elle sarıldım. Hayallerimin peşinden koşmak için de bacaklarıma gereksinimim yok benim…
Şahanesin…
– Ben kendimi engelli olarak da görmüyorum. Tahminen de bu yüzden şortlu fotoğraflarımı paylaşabiliyorum. Bir eksiklik hissetmiyorum. Şu anda koltuk değnekleriyle oradan oraya koşturuyorum. Bunlarla bile seri hareket etmeyi öğrendim. Yakında protez bacağım geliyor. Dalga geçiyorum. “Bedenimin yarısı demir olacak! Ben Ironwoman olacağım!” diye.
Nerelisin?
– Annem Rizeli, babam Manisalı. Bursa’da doğdum fakat Rize’de yaşıyoruz. Bütün eğitimimi burada tamamladım. Fen lisesini de burada bitirdim.
Fen lisesine girebilmek sıkıntı…
– Valla bitirebilmek, girmekten daha zor! Fakat fazlaca sevdim okulumu, aldığımız eğitimi. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık’a girmek istiyordum. Sıralamam makûs değildi ancak ben tercih yapmamayı seçtim. O sırada hastalığım nüksetti. Lakin yine gireceğim imtihanlara ve İTÜ’ye girebilmek istiyorum. Çok da sıkı çalıştım aslında. Biraz da gerilim oldum. “Stres tetiklemiş olabilir!” diyorlar. Zira duygusal olarak zayıf olduğunuz vakit içinderda kanser besleniyormuş…
İmtihana hazırlanırken mi oldu?
– Evet. Ben daima hareketli, yerinde duramayan bir tanesiydim. Daima spor yaparım filan. Geçen aralıkta bacağımda sızlamalar başladı. Tabip ciddiye almadı. Biri “Kas yırtılmasıdır!” dedi, başkası “Strestendir!” dedi. halbuki tümör varmış bacağımda. Bir türlü teşhis konamadı. Çok gencim, hareketliyim diye tabipler da yakıştıramadı…
Ne kadar mühlet teşhis konamadı?
– Üç ay! Üniversite imtihanından iki hafta evvel kanser olduğumu öğrendim. Bir anda hayatım tepetaklak oldu. Gördüğüm tedavi fazlaca ağırdı, bacaklarımdaki ağrı da beni büsbütün konuta mahkûm etti. 3 ağırlaştırılmış kemoterapiye karşın direniyordu tümör…
daha sonra?
– Tüm bunlar olurken arkadaşlarım LYS imtihanında ter döküyordu, ben de onkoloji servisinde. Ve benim kendime acıma lüksüm yoktu. Sağlam durmak zorundaydım. Durdum da. Etrafımdakilere moral veren ben oldum. Asla pes etmedim. Son aldığım iki ağır dozun; tümörle savaşta yenilip tümörü beslediğini, tümörün büyümeye devam ettiğini öğrendiğimde de umudumu yitirmedim. Ancak yetmedi işte… Tümör, en ağır kemoterapiyle savaştı ve yendi. Akciğerime sıçrama yapıp, ölümcül bir kansere dönüşmesin diye, ameliyatla bacağımın yarısı alındı…
Artık?
– Artık tertemiz. Bacağım da yok, kanser de yok. Fakat doğal bu noktaya gelebilmem kolay olmadı. İnancımı, narkozdan uyanıp bacağımın yarısı bakılırsamediğimde yitirmiştim.
Pekala daha sonra nasıl toparladın kendini?
– Kendime bir yemin ettim ben. “Tümör küçülse de, büyüse de, beni asla güçsüz bırakmasına müsaade vermeyeceğim!” Vermedim, vermiyorum. Değnekle fır dönüyorum. Her yere gidiyorum. Hayatta hoş şeylerin beni bulacağına inanıyorum. Her şey karşın hayat ve yaşamak o kadar hoş ki!