bencede
New member
Bugün hepimiz, Sony PlayStation, Nintendo Wii ve Microsoft’un Xbox’ı üzere konsolları biliyoruz ve muhtemelen şu anda, televizyonumuzun yanında bunlardan birine yahut daha fazlasına bir yer ayırıyoruz. Başarılı bir oyun konsolu yüz milyonlarca ünite satabilir. Dahası, satılan her oyun için üreticisine inanılmaz ölçüde gelir sağlayabilir.
Lakin yakın geçmişte piyasaya sürülen her konsol, kendisine istekli bir izleyici kitlesi bulamadı. Magnavox Odyssey ve Atari VCS üzere çığır açan makineler, 1970’lerde bu konsepti milyonlarca meskene soktuğundan beri, biroldukça konsol gelip geçti. Ve kimileri, üreticisine “keşke hiç yapmasaydık” dedirtecek kadar başarısız oldu.
Aşağıda, işte bu başarısız konsollardan altı adedini bulacaksınız…
1. Amstrad GX4000 (1990)
30 yaşın altındaki herkese Amstrad markasını duymuştr. 80’lerde İngiltere’deki oyuncular için Lord Alan Sugar tarafınca kurulan şirket, düşük maliyetli mesken mikro bilgisayarları serisiyle ünlüydü. Dahası, Sinclair ZX Spectrum ve Commodore 64’e meydan okuyacak kadar da iddialıydı.
Lakin 90’ların sonunda, bu tıp bilgisayarların özel oyun konsollarına taban kaybettiği bir periyotta, Amstrad da partiye katılmak için GX4000’i piyasaya sürdü. Kağıt üzerinde âlâ bir fikir üzere görünüyordu. Sistem, Amstrad’ın CPC bilgisayar serisinde kullandığı mimariye dayanıyordu ve bu niçinle mevcut bir kitaplığın avantajına sahipti. bununla birlikte, piyasaya yeni çıkmış olan Sega Mega Drive / Genesis’ten çok daha ucuz bir seçenekti.
Ne yazık ki, oyunların birçok yalnızca CPC versiyonlarının düz portlarıydı ve saf güç açısından GX4000, Sega ve Nintendo’nun kuvvetli 16-bit konsolları tarafınca adeta ezildi. Yazılım takviyesi azaldı ve geliştirilmekte olan biroldukça oyun, halkın ilgilenmediği anlaşılınca iptal edildi. Toplamda yaklaşık 15.000 adet satıldı ve Amstrad, 1991’de konsolun üretimini bitirmek zorunda kaldı.
2. Philips CD-i (1991)
Hollandalı elektronik devi Philips, 80’lerin sonlarında CD-ROM teknolojisinin ortaya çıkmasıyla filizlenen multimedya pazarını fethetme emelleri olan biroldukça şirketten bir tanesiydi. Aslında 1984’te CD-i (“interaktif” manasına gelen “i”) haline gelecek olan bir şey üzerinde çalışmaya başladı ve birinci üretim ünitesi 1991’de piyasaya çıktı.
Philips, Görüntü CD’leri, Karaoke CD’lerini ve eğitim başlıklarını içeren medyaya odaklanmasına karşın, CD-i’yi görüntü oyunlarının yararlı dünyasına bir bilet olarak öngördü ve hatta Nintendo ile Muhteşem Mario’ya dayalı özel oyunlar üretmek için bir muahede bile imzaladı.
Oyunculara yönelik bir daha tasarlanmış bir sistemin piyasaya sürülmesine ve Goldstar / LG, Grundig ve hatta Sony üzere şirketler tarafınca uyumlu sistemlerin üretilmesine karşın CD-i, yaratıcısı için maliyetli bir ticari başarısızlık olmaktan kurtulamadı. Sadece yaklaşık 1 milyon adet satabildi ve tarihin tozlu raflarına çıkmaktan kurtulamadı.
3. Atari Jaguar (1993)
1990’larda Atari, 70’lerde ve 80’lerde büyük bir hakimiyet elde eden şirketten çok farklı bir şirketti. 1984 yılında kurulan Atari Corp., Warner Communications tarafınca Commodore’un kurucusu Jack Tramiel’e satılan Atari’nin eski bilgisayar ve mesken konsolu kısımlarının küllerinden doğdu.
Atari ST ve Atari Lynx üzere eserler, şirketin sırasıyla konut bilgisayarlarına ve oyunlara olan ilgisini ortaya koydu, fakat 1993’e gelindiğinde, önemli bir hite muhtaçlığı vardı.
Jaguar, Cambridge merkezli Flare Technology tarafınca geliştirildi ve dünyanın birinci 64-bit konsolu olarak tanıtıldı. Gerçekte ise CPU ve GPU 32-bit komut seti kullandı.
Jaguar’ın oyunlarının PlayStation üzere sistemler tarafınca vaat edilenlerle karşılaştırıldığında çok sıradan olduğu ve sonunda 250.000’den az sistemin satıldığı ortaya çıktığında, kaçınılmaz son da gelmiş oldu.
4. üç boyutluO Interactive Multiplayer (1993)
90’ların başındaki dünya hatırlandığında, üç boyutluO konseptinin niye bu kadar ses getirdiğini anlamak kolay. Eski Electronic Arts efsanesi Trip Hawkins tarafınca kurulan The üç boyutluO Company’nin vizyonu, epeyce fazla yenilik vaat ediyordu.
üç boyutluO temel teknolojiyi oluşturacak ve akabinde Sanyo, Goldstar / LG ve Panasonic dahil olmak üzere öbür donanım üreticileri lisanslı üniteleri üretecekti. Mega Drive ve SNES’in en düzgün oyuncular olduğu 1993’te kulağa pek heyecan verici geliyordu, lakin konsolun Kuzey Amerika’daki 700 dolarlık fahiş fiyatı, ana akım muvaffakiyet talihini öldürdü.
Sony PlayStation ve Sega Saturn 1994 yılında sahneye çıktığında, üç boyutluO besbelli bir biçimde güçsüz kaldı. Yaklaşık 2 milyon adet satıldı ve üç boyutluO, odağını üçüncü şahıs yayıncılığına kaydırdı.
5. Sega 32X (1994)
90’ların başındaki 16-bit Mega Drive / Genesis’in başarısı, Sega’yı beraberinde bir sanayi önderine dönüştürdü. Tabi bu başarıda, mavi kirpi Sonic’in de büyük hissesi vardı.
Şirket düşünülemez olanı yaptı ve global görüntü oyun pazarının birçoklarını Nintendo’dan çaldı. Mega Drive / Genesis ile SNES içinde şiddetli bir rekabete yol açtı. tıpkı vakitte, Sega bu inanılmaz muvaffakiyetten yararlanmaya geldiğinde tökezledi ve tanınan 16-bit sisteminin gücünü artırmak maksadıyla bir dizi yeni aygıt piyasaya sürdü.
birinci vakit içinderda, ana akım başarısı için epey değerli olan ve ömrü boyunca yalnızca 2,24 milyon adet satan Mega CD geldi. Lakin, 1994’te piyasaya sürülen 32X epey daha maliyetli bir başarısızlıktı.
Mega Drive / Genesis ile birebir anda piyasaya sürülen yeni jenerasyon 32-bit Sega Saturn içindeki boşluğu kapatmayı amaçlıyordu. Bunun sebebi, Satürn’e yükseltmeyi göze alamayanların daha düşük maliyetli bir alternatife sahip olmalarıydı.
32X, Satürn ile tıpkı temel teknolojiye dayansa da, değerli kartuşlar kullanıyordu ve o kadar kuvvetli değildi. Birkaç oyun üretildi ve Sega, ‘gerçek’ 32-bit rakibine odaklanmak için üniteyi süratle durdurdu.
6. Virtual Uzunluk (1995)
Kimileri Wii U’yu Nintendo’nun en utanç verici donanım kusuru olarak görse de, bu ödül aslında Virtual Boy’a gidiyor. Game & Watch avuç içi serisi ve Game Uzunluk dahil Nintendo’nun en başarılı mamüllerinden kimilerinin ardındaki isim olan Gunpei Yokoi tarafınca geliştirilen Virtual Uzunluk, mesken ve taşınabilir sistemin tuhaf bir birleşimiydi; üç boyutlu derinlik izlenimi yaratmak için özel bir LED ekran kullandı.
Konsol epey sayıda yanılgı yaptı: Yüklü olarak kırmızı olan görseller birtakım insanların baş ağrısına niye oldu ve bu bahttan kurtulacak kadar şanslı olanlar, konsol oynamanın tek yolu olan bir masanın üzerine kambur olmanın acısına katlanmak zorunda kaldılar.
32-bit işlemci içermesine karşın, Virtual Boy’un yazılımı sıklıkla 2D’ydi, Sony PlayStation’ın yeni bir üç boyutlu grafik çağını müjdelediği bir vakitte hayli az ilgi uyandırmaktan kaçamadı.
Daha da berbatı, Virtual Boy’da yayınlanan oyunlar en âlâ ihtimalle ortalamaydı ve bir yıl ortasında şirket aygıtı iptal etti.
Lakin yakın geçmişte piyasaya sürülen her konsol, kendisine istekli bir izleyici kitlesi bulamadı. Magnavox Odyssey ve Atari VCS üzere çığır açan makineler, 1970’lerde bu konsepti milyonlarca meskene soktuğundan beri, biroldukça konsol gelip geçti. Ve kimileri, üreticisine “keşke hiç yapmasaydık” dedirtecek kadar başarısız oldu.
Aşağıda, işte bu başarısız konsollardan altı adedini bulacaksınız…
1. Amstrad GX4000 (1990)
30 yaşın altındaki herkese Amstrad markasını duymuştr. 80’lerde İngiltere’deki oyuncular için Lord Alan Sugar tarafınca kurulan şirket, düşük maliyetli mesken mikro bilgisayarları serisiyle ünlüydü. Dahası, Sinclair ZX Spectrum ve Commodore 64’e meydan okuyacak kadar da iddialıydı.
Lakin 90’ların sonunda, bu tıp bilgisayarların özel oyun konsollarına taban kaybettiği bir periyotta, Amstrad da partiye katılmak için GX4000’i piyasaya sürdü. Kağıt üzerinde âlâ bir fikir üzere görünüyordu. Sistem, Amstrad’ın CPC bilgisayar serisinde kullandığı mimariye dayanıyordu ve bu niçinle mevcut bir kitaplığın avantajına sahipti. bununla birlikte, piyasaya yeni çıkmış olan Sega Mega Drive / Genesis’ten çok daha ucuz bir seçenekti.
Ne yazık ki, oyunların birçok yalnızca CPC versiyonlarının düz portlarıydı ve saf güç açısından GX4000, Sega ve Nintendo’nun kuvvetli 16-bit konsolları tarafınca adeta ezildi. Yazılım takviyesi azaldı ve geliştirilmekte olan biroldukça oyun, halkın ilgilenmediği anlaşılınca iptal edildi. Toplamda yaklaşık 15.000 adet satıldı ve Amstrad, 1991’de konsolun üretimini bitirmek zorunda kaldı.
2. Philips CD-i (1991)
Hollandalı elektronik devi Philips, 80’lerin sonlarında CD-ROM teknolojisinin ortaya çıkmasıyla filizlenen multimedya pazarını fethetme emelleri olan biroldukça şirketten bir tanesiydi. Aslında 1984’te CD-i (“interaktif” manasına gelen “i”) haline gelecek olan bir şey üzerinde çalışmaya başladı ve birinci üretim ünitesi 1991’de piyasaya çıktı.
Philips, Görüntü CD’leri, Karaoke CD’lerini ve eğitim başlıklarını içeren medyaya odaklanmasına karşın, CD-i’yi görüntü oyunlarının yararlı dünyasına bir bilet olarak öngördü ve hatta Nintendo ile Muhteşem Mario’ya dayalı özel oyunlar üretmek için bir muahede bile imzaladı.
Oyunculara yönelik bir daha tasarlanmış bir sistemin piyasaya sürülmesine ve Goldstar / LG, Grundig ve hatta Sony üzere şirketler tarafınca uyumlu sistemlerin üretilmesine karşın CD-i, yaratıcısı için maliyetli bir ticari başarısızlık olmaktan kurtulamadı. Sadece yaklaşık 1 milyon adet satabildi ve tarihin tozlu raflarına çıkmaktan kurtulamadı.
3. Atari Jaguar (1993)
1990’larda Atari, 70’lerde ve 80’lerde büyük bir hakimiyet elde eden şirketten çok farklı bir şirketti. 1984 yılında kurulan Atari Corp., Warner Communications tarafınca Commodore’un kurucusu Jack Tramiel’e satılan Atari’nin eski bilgisayar ve mesken konsolu kısımlarının küllerinden doğdu.
Atari ST ve Atari Lynx üzere eserler, şirketin sırasıyla konut bilgisayarlarına ve oyunlara olan ilgisini ortaya koydu, fakat 1993’e gelindiğinde, önemli bir hite muhtaçlığı vardı.
Jaguar, Cambridge merkezli Flare Technology tarafınca geliştirildi ve dünyanın birinci 64-bit konsolu olarak tanıtıldı. Gerçekte ise CPU ve GPU 32-bit komut seti kullandı.
Jaguar’ın oyunlarının PlayStation üzere sistemler tarafınca vaat edilenlerle karşılaştırıldığında çok sıradan olduğu ve sonunda 250.000’den az sistemin satıldığı ortaya çıktığında, kaçınılmaz son da gelmiş oldu.
4. üç boyutluO Interactive Multiplayer (1993)
90’ların başındaki dünya hatırlandığında, üç boyutluO konseptinin niye bu kadar ses getirdiğini anlamak kolay. Eski Electronic Arts efsanesi Trip Hawkins tarafınca kurulan The üç boyutluO Company’nin vizyonu, epeyce fazla yenilik vaat ediyordu.
üç boyutluO temel teknolojiyi oluşturacak ve akabinde Sanyo, Goldstar / LG ve Panasonic dahil olmak üzere öbür donanım üreticileri lisanslı üniteleri üretecekti. Mega Drive ve SNES’in en düzgün oyuncular olduğu 1993’te kulağa pek heyecan verici geliyordu, lakin konsolun Kuzey Amerika’daki 700 dolarlık fahiş fiyatı, ana akım muvaffakiyet talihini öldürdü.
Sony PlayStation ve Sega Saturn 1994 yılında sahneye çıktığında, üç boyutluO besbelli bir biçimde güçsüz kaldı. Yaklaşık 2 milyon adet satıldı ve üç boyutluO, odağını üçüncü şahıs yayıncılığına kaydırdı.
5. Sega 32X (1994)
90’ların başındaki 16-bit Mega Drive / Genesis’in başarısı, Sega’yı beraberinde bir sanayi önderine dönüştürdü. Tabi bu başarıda, mavi kirpi Sonic’in de büyük hissesi vardı.
Şirket düşünülemez olanı yaptı ve global görüntü oyun pazarının birçoklarını Nintendo’dan çaldı. Mega Drive / Genesis ile SNES içinde şiddetli bir rekabete yol açtı. tıpkı vakitte, Sega bu inanılmaz muvaffakiyetten yararlanmaya geldiğinde tökezledi ve tanınan 16-bit sisteminin gücünü artırmak maksadıyla bir dizi yeni aygıt piyasaya sürdü.
birinci vakit içinderda, ana akım başarısı için epey değerli olan ve ömrü boyunca yalnızca 2,24 milyon adet satan Mega CD geldi. Lakin, 1994’te piyasaya sürülen 32X epey daha maliyetli bir başarısızlıktı.
Mega Drive / Genesis ile birebir anda piyasaya sürülen yeni jenerasyon 32-bit Sega Saturn içindeki boşluğu kapatmayı amaçlıyordu. Bunun sebebi, Satürn’e yükseltmeyi göze alamayanların daha düşük maliyetli bir alternatife sahip olmalarıydı.
32X, Satürn ile tıpkı temel teknolojiye dayansa da, değerli kartuşlar kullanıyordu ve o kadar kuvvetli değildi. Birkaç oyun üretildi ve Sega, ‘gerçek’ 32-bit rakibine odaklanmak için üniteyi süratle durdurdu.
6. Virtual Uzunluk (1995)
Kimileri Wii U’yu Nintendo’nun en utanç verici donanım kusuru olarak görse de, bu ödül aslında Virtual Boy’a gidiyor. Game & Watch avuç içi serisi ve Game Uzunluk dahil Nintendo’nun en başarılı mamüllerinden kimilerinin ardındaki isim olan Gunpei Yokoi tarafınca geliştirilen Virtual Uzunluk, mesken ve taşınabilir sistemin tuhaf bir birleşimiydi; üç boyutlu derinlik izlenimi yaratmak için özel bir LED ekran kullandı.
Konsol epey sayıda yanılgı yaptı: Yüklü olarak kırmızı olan görseller birtakım insanların baş ağrısına niye oldu ve bu bahttan kurtulacak kadar şanslı olanlar, konsol oynamanın tek yolu olan bir masanın üzerine kambur olmanın acısına katlanmak zorunda kaldılar.
32-bit işlemci içermesine karşın, Virtual Boy’un yazılımı sıklıkla 2D’ydi, Sony PlayStation’ın yeni bir üç boyutlu grafik çağını müjdelediği bir vakitte hayli az ilgi uyandırmaktan kaçamadı.
Daha da berbatı, Virtual Boy’da yayınlanan oyunlar en âlâ ihtimalle ortalamaydı ve bir yıl ortasında şirket aygıtı iptal etti.