Beykozlu
New member
“Mare of Easttown” dizisi yardımıyla hem Emmy birebir vakitte Altın Küre mükafatlarını kazındınız. Küçük bir kasabadaki cinayeti araştıran dedektifi canlandırdınız. Pandemi devrinde yapılan bir diziydi. Son devirde izlediğimiz en düzgün dizilerden “Mare of Easttown”un öyküsünü sizden dinleyelim…
– Çok tereddüt etmiştim. Pandeminin birinci ayları HBO ve AT&T ile sonsuz online konferans görüşmeleri yapıp, işe nasıl döneceğimizi kavramaya çalışıyordum. O günler, işe geri dönmek fazlaca hudut bozucuydu. Fakat şunu söylemeliyim ki olağanüstü bir pandemi ahenk grubumuz vardı. Her gün sette test olduk.
Tüm set takımının maske ve yüz siperi takma zaruriliği vardı. Biz oyuncular da çekimler haricinde her an yüz siperi ya da maske takmak zorundaydık. Seti bölgelere ayırmıştık. Yeşil ve sarı bölge üzere…
Set sabah 6.30’da başlıyorduk ve yalnızca yeşil bölgeye gelme müsaadesi olanlar yanımıza yaklaşabiliyordu. Şahsen benim için en büyük keder, meslektaşlarıma sarılıp sevgi gösterememek olmuştu.
Çok güç 116 günlük bir çekim planlanmıştı. Pandemi başladığında çekimlerin bitmesine 38 gün kalmıştı. İşe geri döndüğümüzde her şey uzadı. Zira pandemi yüzünden alınan önlemler ve detaylarla her şey epeyce yavaşlamıştı. O denli bir devirde bitirdik diziyi.
DALIŞ GERÇEK BİR SANAT
◊ James Cameron’ın “Avatar 2” setinde 7 dakikadan fazla suyun altında kalarak Tom Cruise’un rekorunu kırdınız…
– Evet, geçtiğimiz günlerde işteyken biri “Gerçekten 7 dakika nefesini tutuyor musun” diye sordu. “Aslında 7 dakika 14 saniye fakat sen bunu nereden biliyorsun?” dedim. Elimde o rekorun imajları var. Kocam sinemaya almıştı; 7 dakika 14 saniye…
◊ James Cameron’ın sinema hakkında bir şey söyletmediğinden eminim. Pekala, çekimler, eğitimler… “Avatar” hakkında neler paylaşabilirsiniz?
– Öncelikle dalma konusuna dönersem. 24 yaşımdan beri sertifikalı dalgıcım.
Bu dalışın tüplü dalışla alakası yok.
Özgür dalış, nefes tutma, büsbütün farklı bir düzenek. Tüm oyuncularla çalışmak üzere gorevlendirilen eğitmenle İngiltere’de yaklaşık 3 haftalık bir eğitim aldım.
Çok ağır bir eğitimdi. Hoca, İngiltere’ye geldi ve benimle epeyce derin bir dalış havuzunda çalıştı. daha sonra çekimlere başlamak için Los Angeles’a gittiğimde, idman tankında 10 gün daha idman yaptık.
Los Angeles’taki tankta 7 dakika 14 saniye nefesimi tuttum. Bu hayli sevdiğim bir tecrübe oldu.
kimi vakit gerilimli olduğumda kocama “Dürüst olmak gerekirse, yalnızca bir havuza girmek ve nefesimi tutmak istiyorum” diyorum. Zira o kadar rahatlatıcı ki beyninizi kapatmanız, kalp atış suratınızı yavaşlatmanız, fizikî hareketlerinizi hakikaten kısıtlamanız ve başınızı boşaltmanız gerekiyor.
Dalış gerçek bir sanat ve banyoya girip kafayı suyun altına sokup öylece yapabileceğim bir şey değil. Nefes antrenmanları koşul. Bedenini bir bütünmüş üzere oksijenlendirmelisin. çok karmaşık bir şey ancak muhakkak sevdim.
BENİ RAHATLATAN ŞEYLERDEN BİRİ AŞÇILIK
◊ Dalmanın rahatlatıcı tesirinden bahsetmişken… Mesleksel ya da şahsi hayatınızda zihin ve vücudunuz içindeki dengeyi kurabilmek için neler yapıyorsunuz?
– Dinlenmek konusunda pek güzel değilim. Daha yeterli olmam gerekiyor. Yavaşlamakta ve beynimi kapatmakta fazlaca zorlanıyorum. Örneğin meditasyon üzere şeylerde epeyce berbatım. Meditasyon kelam konusu olduğunda berbat bir öğrenciyim zira oturup düşünüyorum. Başımda daima yaptığım ya da yapmam gerekenlerin listeleri var.
Çok yemek yaparım. Aklım diğer şeylerle meşgulse benim için yemek yapmak nitekim son derece rahatlatıcı ve dikkat dağıtıcı. Benim için rahatlama yolu aşçılık. Bilhassa bir aile yemeğiyse yahut çocuklarım da bana yardım ediyorsa…
Çalışırken, galiba yaşlandıkça orta vermek konusunda daha düzgün hale geliyorum. Setten uzakta yahut güç bir sahniçin evvel 5 dakikalık ya da bir nefeslik vaktim olduğunda, telefonumu uçuş moduna almaya çalışıyorum.
Yalnızca 5 dakikamı ayırıp gözlerimi kapatmak ve şayet yapabilirsem hiç bir şey düşünmemek yetiyor. Ancak dediğim üzere, beynimi devre dışı bırakmak benim için epeyce sıkıntı. Bu bahiste hakikaten eğitimli değilim. Rahatlamak konusunda muhtemelen daha uygun olmam gerekiyor.
Evvel kendinizi sevmeniz gerekir
◊ Hayat tecrübeniz aşk hakkında fikrinizi değiştirdi mi? Şartsız aşka inanır mısınız?
– Katiyetle öğrendiğim şey evvel kendimizi sevmeliyiz. Bir oburunu nitekim sevebilmek için evvel kendimizi sevmeyi öğrenmeliyiz. Ve benim için, kim olduğum, nasıl hissettiğim, nasıl göründüğüm, gelişmeye ve değişmeye ediyor. Dönüştüğüm kişi konusunda hakikaten rahat olmak…
Şu anda artık kendimle barışığım. hayatımın son 10 yılı, 20’li yaşlarımda olmadığım kadar kesin. Bunun fazlaca büyük bir fark yarattığını görüyorum. 20 ve 30’lu yaşlarda aşk hissinin değiştiğini düşünüyorum. Şartsız sevgiye katiyetle inanıyorum fakat bununla birlikte kişinin zihnindekilerinin farkında bulunmasına da inanıyorum. Bir kişinin diğer bir şahısla olan bağında, evlilik yahut bağlılık ortasında gerçek benliğini müdafaası değerli. Kendi isteklerini müdafaaya inanıyorum.
beraberinde karşındakinin isteklerini ve görüşlerini anlamanın da sevmenin bir kesimi olduğunu düşünüyorum. Onların fikirleri sizinkinden farklı olabilir. Bence ömrü ve bağları bu kadar enteresan kılan da bu farklılıklar. Birbirinizi kabul etmek, yargılamama duygusu, bir arada olduğunuz bireye takviye olmak, inanmak, sevgi göstermek, anlayış…. Bunlar yalnızca aşkta olması gereken şeyler değil.
KISKANÇLIK KAPASİTEM YOK
◊ Kabul etmek, yargılamamak, dayanak yerine güvensizlik, kıskançlık, çekememe durumlarını gördüğümüz bir dünyada yaşıyoruz lakin…
– Yakın bağlarımda asla sahip olmadığım bir şey kıskançlık ve haset. Zira işim, yapmam gereken birini seviyormuş üzere yapmak, birini öpüyormuş üzere yapmak, biriyle fizikî yakınlık ortasındaymış üzere yapmak. Saydıklarının yetişkinler için üzücü bir nitelikler olduğunu düşünüyorum.
Sevgi, anlayış ve takviye tüm bunları geçersiz kılmalı… Kıskançlık kapasitem yok. Kıskançlık hissetmediğim için fazlaca lakin epeyce kutsanmış hissediyorum. Fakat bunun sebebi tahminen de bir aktör olmak. Bu hisler dünyama girmesine müsaade vermediğim hisler içinde…
Karantinada “Downton Abbey”i izledik
◊ “Dinlenmek konusunda güzel değilim” dediniz. Karantina periyodunu nasıl geçirdiniz?
– Oturmak konusunda da pek uygun değilimdir. “Tamam oturup biraz televizyon seyredeyim” diyen bir üretim yok. “Rahatça oturup salata, cips yiyeyim. Bir kadeh şarabımı alayım ve o anın tadını çıkarayım” diyemem. niye bilmiyorum fakat bu mevzuda pek âlâ değilim. Lakin pandemi sırasında bu bahiste hayli daha yeterli oldum. (Gülüyor) Karantina devrinde kocam, ben, çocuklarım Mia ve Joe ile “Downton Abbey”i izledik.
Genç bayanlara karşı sorumluluk hissediyorum
◊ Biraz da anne Kate Winslet’ten bahsedelim mi?
– Annelerle, büyükannelerle, kız kardeşlerle, bilhassa yaşadığımız bu devirde yakın olmanın kıymetli olduğunu düşünüyorum. Şefkat göstermek değerli, muhtaçlığımız olduğunda birbirimiz için orada olmak değerli. hayatın her etabında sevdiklerimizle el ele tutuşmak kıymetli. Kızım 21 yaşında ve annesi olarak ona bebekken olduğumdan daha az bağlı değilim. Çocuklarımla bu ilgiye sahip olmak büyük bir ayrıcalık.
◊ Hollywood Reporter’a verdiğiniz röportajda “40 yaşımda ve çocuklarımı doğurduktan daha sonra kendi gerçeğim olma fırsatına sahip oldum. Bayanların sahiden bunu yapmaya cüreti yok. ‘20 yıl evvel sahip olduğum vücudum buydu’ demek için heyecan duyuyorum” dediniz. Bu mevzuyu biraz daha açmanızı istiyorum…
– Doğru! Oynadığım rollerde ve ayrıyeten söylemiş olduğim şeylerde her vakit elimden geldiğince dürüst olmaya çalışırım. Artık her zamankinden daha fazla dürüst olmalıyız zira genç bayanlar dürüstlük istiyor. Bence gençlerin liderlik ve kuvvetli rol modellere gereksinimi var.
Hele artık 20 yıl öncesine göre hayli daha fazla muhtaçlıkları var. Genç bayanlara karşı sorumluluk hissediyorum. Bu kelamı “Ammonite” sinemasındaki sahneler için söylemiştim. Yarattığımız aşk kıssasına sadık kalmak ve iki bayan içindeki yakınlığı, en özel anlarında ne kadar ilişkili olabileceklerini göstermek değerliydi.
– Çok tereddüt etmiştim. Pandeminin birinci ayları HBO ve AT&T ile sonsuz online konferans görüşmeleri yapıp, işe nasıl döneceğimizi kavramaya çalışıyordum. O günler, işe geri dönmek fazlaca hudut bozucuydu. Fakat şunu söylemeliyim ki olağanüstü bir pandemi ahenk grubumuz vardı. Her gün sette test olduk.
Tüm set takımının maske ve yüz siperi takma zaruriliği vardı. Biz oyuncular da çekimler haricinde her an yüz siperi ya da maske takmak zorundaydık. Seti bölgelere ayırmıştık. Yeşil ve sarı bölge üzere…
Set sabah 6.30’da başlıyorduk ve yalnızca yeşil bölgeye gelme müsaadesi olanlar yanımıza yaklaşabiliyordu. Şahsen benim için en büyük keder, meslektaşlarıma sarılıp sevgi gösterememek olmuştu.
Çok güç 116 günlük bir çekim planlanmıştı. Pandemi başladığında çekimlerin bitmesine 38 gün kalmıştı. İşe geri döndüğümüzde her şey uzadı. Zira pandemi yüzünden alınan önlemler ve detaylarla her şey epeyce yavaşlamıştı. O denli bir devirde bitirdik diziyi.
DALIŞ GERÇEK BİR SANAT
◊ James Cameron’ın “Avatar 2” setinde 7 dakikadan fazla suyun altında kalarak Tom Cruise’un rekorunu kırdınız…
– Evet, geçtiğimiz günlerde işteyken biri “Gerçekten 7 dakika nefesini tutuyor musun” diye sordu. “Aslında 7 dakika 14 saniye fakat sen bunu nereden biliyorsun?” dedim. Elimde o rekorun imajları var. Kocam sinemaya almıştı; 7 dakika 14 saniye…
◊ James Cameron’ın sinema hakkında bir şey söyletmediğinden eminim. Pekala, çekimler, eğitimler… “Avatar” hakkında neler paylaşabilirsiniz?
– Öncelikle dalma konusuna dönersem. 24 yaşımdan beri sertifikalı dalgıcım.
Bu dalışın tüplü dalışla alakası yok.
Özgür dalış, nefes tutma, büsbütün farklı bir düzenek. Tüm oyuncularla çalışmak üzere gorevlendirilen eğitmenle İngiltere’de yaklaşık 3 haftalık bir eğitim aldım.
Çok ağır bir eğitimdi. Hoca, İngiltere’ye geldi ve benimle epeyce derin bir dalış havuzunda çalıştı. daha sonra çekimlere başlamak için Los Angeles’a gittiğimde, idman tankında 10 gün daha idman yaptık.
Los Angeles’taki tankta 7 dakika 14 saniye nefesimi tuttum. Bu hayli sevdiğim bir tecrübe oldu.
kimi vakit gerilimli olduğumda kocama “Dürüst olmak gerekirse, yalnızca bir havuza girmek ve nefesimi tutmak istiyorum” diyorum. Zira o kadar rahatlatıcı ki beyninizi kapatmanız, kalp atış suratınızı yavaşlatmanız, fizikî hareketlerinizi hakikaten kısıtlamanız ve başınızı boşaltmanız gerekiyor.
Dalış gerçek bir sanat ve banyoya girip kafayı suyun altına sokup öylece yapabileceğim bir şey değil. Nefes antrenmanları koşul. Bedenini bir bütünmüş üzere oksijenlendirmelisin. çok karmaşık bir şey ancak muhakkak sevdim.
BENİ RAHATLATAN ŞEYLERDEN BİRİ AŞÇILIK
◊ Dalmanın rahatlatıcı tesirinden bahsetmişken… Mesleksel ya da şahsi hayatınızda zihin ve vücudunuz içindeki dengeyi kurabilmek için neler yapıyorsunuz?
– Dinlenmek konusunda pek güzel değilim. Daha yeterli olmam gerekiyor. Yavaşlamakta ve beynimi kapatmakta fazlaca zorlanıyorum. Örneğin meditasyon üzere şeylerde epeyce berbatım. Meditasyon kelam konusu olduğunda berbat bir öğrenciyim zira oturup düşünüyorum. Başımda daima yaptığım ya da yapmam gerekenlerin listeleri var.
Çok yemek yaparım. Aklım diğer şeylerle meşgulse benim için yemek yapmak nitekim son derece rahatlatıcı ve dikkat dağıtıcı. Benim için rahatlama yolu aşçılık. Bilhassa bir aile yemeğiyse yahut çocuklarım da bana yardım ediyorsa…
Çalışırken, galiba yaşlandıkça orta vermek konusunda daha düzgün hale geliyorum. Setten uzakta yahut güç bir sahniçin evvel 5 dakikalık ya da bir nefeslik vaktim olduğunda, telefonumu uçuş moduna almaya çalışıyorum.
Yalnızca 5 dakikamı ayırıp gözlerimi kapatmak ve şayet yapabilirsem hiç bir şey düşünmemek yetiyor. Ancak dediğim üzere, beynimi devre dışı bırakmak benim için epeyce sıkıntı. Bu bahiste hakikaten eğitimli değilim. Rahatlamak konusunda muhtemelen daha uygun olmam gerekiyor.
Evvel kendinizi sevmeniz gerekir
◊ Hayat tecrübeniz aşk hakkında fikrinizi değiştirdi mi? Şartsız aşka inanır mısınız?
– Katiyetle öğrendiğim şey evvel kendimizi sevmeliyiz. Bir oburunu nitekim sevebilmek için evvel kendimizi sevmeyi öğrenmeliyiz. Ve benim için, kim olduğum, nasıl hissettiğim, nasıl göründüğüm, gelişmeye ve değişmeye ediyor. Dönüştüğüm kişi konusunda hakikaten rahat olmak…
Şu anda artık kendimle barışığım. hayatımın son 10 yılı, 20’li yaşlarımda olmadığım kadar kesin. Bunun fazlaca büyük bir fark yarattığını görüyorum. 20 ve 30’lu yaşlarda aşk hissinin değiştiğini düşünüyorum. Şartsız sevgiye katiyetle inanıyorum fakat bununla birlikte kişinin zihnindekilerinin farkında bulunmasına da inanıyorum. Bir kişinin diğer bir şahısla olan bağında, evlilik yahut bağlılık ortasında gerçek benliğini müdafaası değerli. Kendi isteklerini müdafaaya inanıyorum.
beraberinde karşındakinin isteklerini ve görüşlerini anlamanın da sevmenin bir kesimi olduğunu düşünüyorum. Onların fikirleri sizinkinden farklı olabilir. Bence ömrü ve bağları bu kadar enteresan kılan da bu farklılıklar. Birbirinizi kabul etmek, yargılamama duygusu, bir arada olduğunuz bireye takviye olmak, inanmak, sevgi göstermek, anlayış…. Bunlar yalnızca aşkta olması gereken şeyler değil.
KISKANÇLIK KAPASİTEM YOK
◊ Kabul etmek, yargılamamak, dayanak yerine güvensizlik, kıskançlık, çekememe durumlarını gördüğümüz bir dünyada yaşıyoruz lakin…
– Yakın bağlarımda asla sahip olmadığım bir şey kıskançlık ve haset. Zira işim, yapmam gereken birini seviyormuş üzere yapmak, birini öpüyormuş üzere yapmak, biriyle fizikî yakınlık ortasındaymış üzere yapmak. Saydıklarının yetişkinler için üzücü bir nitelikler olduğunu düşünüyorum.
Sevgi, anlayış ve takviye tüm bunları geçersiz kılmalı… Kıskançlık kapasitem yok. Kıskançlık hissetmediğim için fazlaca lakin epeyce kutsanmış hissediyorum. Fakat bunun sebebi tahminen de bir aktör olmak. Bu hisler dünyama girmesine müsaade vermediğim hisler içinde…
Karantinada “Downton Abbey”i izledik
◊ “Dinlenmek konusunda güzel değilim” dediniz. Karantina periyodunu nasıl geçirdiniz?
– Oturmak konusunda da pek uygun değilimdir. “Tamam oturup biraz televizyon seyredeyim” diyen bir üretim yok. “Rahatça oturup salata, cips yiyeyim. Bir kadeh şarabımı alayım ve o anın tadını çıkarayım” diyemem. niye bilmiyorum fakat bu mevzuda pek âlâ değilim. Lakin pandemi sırasında bu bahiste hayli daha yeterli oldum. (Gülüyor) Karantina devrinde kocam, ben, çocuklarım Mia ve Joe ile “Downton Abbey”i izledik.
Genç bayanlara karşı sorumluluk hissediyorum
◊ Biraz da anne Kate Winslet’ten bahsedelim mi?
– Annelerle, büyükannelerle, kız kardeşlerle, bilhassa yaşadığımız bu devirde yakın olmanın kıymetli olduğunu düşünüyorum. Şefkat göstermek değerli, muhtaçlığımız olduğunda birbirimiz için orada olmak değerli. hayatın her etabında sevdiklerimizle el ele tutuşmak kıymetli. Kızım 21 yaşında ve annesi olarak ona bebekken olduğumdan daha az bağlı değilim. Çocuklarımla bu ilgiye sahip olmak büyük bir ayrıcalık.
◊ Hollywood Reporter’a verdiğiniz röportajda “40 yaşımda ve çocuklarımı doğurduktan daha sonra kendi gerçeğim olma fırsatına sahip oldum. Bayanların sahiden bunu yapmaya cüreti yok. ‘20 yıl evvel sahip olduğum vücudum buydu’ demek için heyecan duyuyorum” dediniz. Bu mevzuyu biraz daha açmanızı istiyorum…
– Doğru! Oynadığım rollerde ve ayrıyeten söylemiş olduğim şeylerde her vakit elimden geldiğince dürüst olmaya çalışırım. Artık her zamankinden daha fazla dürüst olmalıyız zira genç bayanlar dürüstlük istiyor. Bence gençlerin liderlik ve kuvvetli rol modellere gereksinimi var.
Hele artık 20 yıl öncesine göre hayli daha fazla muhtaçlıkları var. Genç bayanlara karşı sorumluluk hissediyorum. Bu kelamı “Ammonite” sinemasındaki sahneler için söylemiştim. Yarattığımız aşk kıssasına sadık kalmak ve iki bayan içindeki yakınlığı, en özel anlarında ne kadar ilişkili olabileceklerini göstermek değerliydi.