Beykozlu
New member
Giderek artan konut ve kira meblağları barınma krizine yol açıyor. Yüz yüze eğitimin başlamasıyla bir arada ise konuta olan talebin patlamasıyla fiyatlar daha da yükselirken, öğrenciler konut bulamıyor.
Birgün’den Hande Tuhanioğlu’nun öğrencilerle yaptığı söyleşiye nazaran üniversite öğrencisi Utku Özay, “Kimse beşere dair bir şey düşünmüyor, bu çocuklara mesken vermezsek halleri ne olur demiyor. Sistem bir çıkmaz ortasında. Halkı fakirleştirirken bireycileştiriyor da.” ifadelerini kullandı.
Son vakit içinderda giderek artan kira fiyatları ve konut krizinden siz nasıl etkilendiniz?
Ben 22 yaşındayım. Marmara Üniversitesi’nde Bilgisayar Mühendisliği okuyorum. 4 senedir İstanbul Kadıköy’de bir arkadaşımla birlikte yaşıyorum. Yaşadığım yer öğrenci mahallesi fakat bütçesini biraz daha üstte tutan bir mahalle diyebilirim. Öteki taraflara baktığımızda öğrenciler genelde ucuz muhitleri tercih etmek zorunda bırakılıyor. Bunun niçini de para olmaması. Önemli manada ekonomik bir krizin ortasındayız. Aileler para gönderemiyor, beşerler bursları ile hayatta kalmaya çalışıyor. Şu anda bin 950 lira veriyorum, konut epey evvelce tutulduğu için fiyat bu biçimde uygun. Bu konuttan artık çıkıp tekrar girmeye çalışsam yaklaşık 4 bin liradan başlar fiyat. Bunu verebilecek bir bütçem yok. Birazcık şanslıyım lakin öteki arkadaşlarım için birebir şeyi söyleyemem.
Onlar ne durumda?
İstanbul’da gerideşlarım mesken tutmaya çalışıyor. Anlattıkları kadarıyla 30 tane emlakçıya gitmişler. Kapıdan daha girmeden emlakçılar “Mesken yok” diyorlarmış. Düşününce nasıl konut olmayabilir? Bu aslına bakarsan başlı başına bir kriz. Beşerler hayatta kalabilecekleri, uyuyabilecekleri bir mesken, bir barınak bulamıyor. Bu epeyce garip bu durum. Zira her insanın tek kaygısı para şu anda. Kimse beşere dair bir şey düşünmüyor arkaık, bu çocuklara konut vermezsek halleri ne olur demiyor. Lakin bunun niçini de sistemin kendisi. Sistem bir çıkmaz ortasında. Bir yandan halkı yoksullaştırırken bir yandan da bireycileştiriyor. O denli olunca bütün mesken sahipleri ve emlakçılar konutları çekiyor. bu biçimdece öğrenciler gelince daha değerliye verebilecekler, ki o denli de oluyor nitekim. Okullar açılınca fiyatlar uçacak ve bunu pahalandırmak istiyorlar. Bu denklem yanlışsız fakat yapılan şeyin hakikat bir tarafı yok.
Bir de yurtlar var, oralarda durum nasıl?
Yurtlar fazlaca değerli esasen. Yemek ya da ocak vermiyorlar, dışarıdan söylemeye mecbur bırakıyorlar. Yemekli olanlarda da yemek paralı, o da epey kıymetli. O yüzden insanların konutta kalması ekonomik olarak daha sağlıklı yurda nazaran. gorece daha ucuz olan yurtlar ise ekseriyetle İslamcı birtakım vakıfların yurtları oluyor. Buralarda bir nevi insan yetiştiriyorlar. Şu an eğitim alanında nasıl kinci, gerici bir kuşak yetiştirme kederi var ise, birebir şeyi yurtlar ortasında de gerçekleştirmeye çalışıyorlar. Bu yüzden onlar da cemaatlere teslim edildi.
Bir konutta 9 kişi yaşıyor
Öğrenciler barınmak için ya güvenlikten ya temizlikten feragat ediyor ya fazlaca kalabalık yaşamak zorunda kalıyor ya da fazlaca uzakta. İstanbul’da öğrenci olarak ömür nasıl?
Tam olarak bu biçimde. Geçen bir arkadaşımla konuştum. Meskende 8 kişi kalıyorlar şu anda. Yaklaşık 6’sının meskeni yok hâlâ. Bir kişi daha gelecekmiş hatta. Öteki arkadaşlar mesken bulamadığı için oraya sığınmışlar yani. Lakin 3+1 bir konutta 9 kişi birlikte kalmak zorundalar. Bu resmen saçmalık.
Öğrenciler de ister istemez okullarına uzak mesken tutmaya yöneliyorlar. Zira okula ne kadar yakın olursa o kadar pahalı oluyor. İster istemez uzaklara gidiyoruz. Bu da bir ulaşım meşakkati doğuruyor. aslına bakarsan İstanbul’da paran yoksa hayatın da yok demek. Toplumsal etkinlikler epeyce değerli. Sinema biletleri en son ne kadar oldu onu bile bilmiyorum. Tiyatroya aslına bakarsan gidemiyoruz.
Bir de mutfak ve paklık alışverişi tarafı var, o da hayli pahalı. Markete girdiğin vakit en temel gereksinimlerin için haftalık 400 lira vermen gerekiyor. En taban muhtaçlıklar bunlar bir de. Peynir, zeytin alıyorsun, bir şeyler daha alsan aslına bakarsanız cebinden 100 lira gidiyor. Beşerler bu türlü hayatta kalmaya çalışıyor. Biz daima makarna yiyemeyiz, insan gereksinimleri bu türlü çalışmıyor. Öğrencilerin en temel sorunu bu bence, makarna baş olmak zorundayız. Bir öğün yemeğe asgarî 20 lira vermek lazım. Kapıdan adımını attığın an cebinden 50 lira uçuyor. KYK bursu 650 lira. Yaklaşık 13 gün dışarı çıkan bir insanın geri kalan 17 gün hayatta kalmasının imkânı yok. Biz bir de genciz, dışarı çıkmamız gerekiyor, sosyalleşmemiz gerekiyor, kendimizi geliştirmemiz gerekiyor. Bunların hepsini düşününce bir gencin dışarı çıkabilmesinin imkânı kalmıyor. daha sonradan genç işsiz ordusuna katılacak olan milyonlarca gencin öğrencilik yılları da bu biçimde geçiyor işte.
* Avukat Oğuz Erkan
Türk Hukukunda kanunlar kiraya vereni koruduğu kadar kiracıyı da koruyor mu?
Kira münasebeti, kiracı ve kiraya verenin sorumluluk ve haklarına ait kurallar Türk Borçlar Kanunu’nda düzenlenmiştir. Kanunu okuduğumuzda aslında hem kiraya verenin tıpkı vakitte kiracının korunduğunu söyleyebiliriz. Lakin şüphesiz hukukun ve normların; pratik hayattan, ömür şartlarından başka yorumlanması düşünülemez. Bilhassa kiraya veren tarafınca kira fiyatına yapılan fahiş fiyattaki artışları düşündüğümüzde kiracının korunabildiğini söylemek olanaksızlaşıyor. Türk Borçlar Kanunu’ndaki düzenlemeye göre yeni kira periyodu için yapılacak kira artırımında bundan evvelki kira yılında tüketici fiyat endeksindeki (TÜFE) on iki aylık ortalama değişim oranı temel alınıyor. Konut sahipleri de bu kanun hususuna dayanarak kira mukavelelerine kira artış fiyatının TÜFE üzerinden belirleneceği kuralını koyuyor. Türkiye İstatistik Kurumu’nun en son deklare ettiğı TÜFE oranına göre mülk sahiplerinin kiracısına yapabileceği yasal artırım oranı en çok yüzde 15,78. Ülkedeki taban fiyat meblağı, minimum fiyatlı çalışan sayısı, her geçen gün katlanarak artan işsiz sayısı birlikte değerlendirildiğinde bu oranın fahişliği gözler önüne seriliyor. Fiyatlarda her ay enflasyon oranında artışın olmadığı, kişinin gelirinin sabit olduğu bir durumda, kiracılar en temel haklarından biri olan barınma hakkından yaralanmak için kira sarfiyatına fiyatından çok büyük bir kısım ayırmak zorunda kalıyor. İnsanların hayatlarını devam ettirebilmesi için gerekli olan yeme-içme, ulaşım, elektrik, su, doğalgaz üzere masraflara de daima olarak gelen artırımlar birlikte değerlendirildiğinde hukuk sisteminin en genel manada mülk sahibi olmayanları korumadığını söyleyebiliriz.
Birgün’den Hande Tuhanioğlu’nun öğrencilerle yaptığı söyleşiye nazaran üniversite öğrencisi Utku Özay, “Kimse beşere dair bir şey düşünmüyor, bu çocuklara mesken vermezsek halleri ne olur demiyor. Sistem bir çıkmaz ortasında. Halkı fakirleştirirken bireycileştiriyor da.” ifadelerini kullandı.
Son vakit içinderda giderek artan kira fiyatları ve konut krizinden siz nasıl etkilendiniz?
Ben 22 yaşındayım. Marmara Üniversitesi’nde Bilgisayar Mühendisliği okuyorum. 4 senedir İstanbul Kadıköy’de bir arkadaşımla birlikte yaşıyorum. Yaşadığım yer öğrenci mahallesi fakat bütçesini biraz daha üstte tutan bir mahalle diyebilirim. Öteki taraflara baktığımızda öğrenciler genelde ucuz muhitleri tercih etmek zorunda bırakılıyor. Bunun niçini de para olmaması. Önemli manada ekonomik bir krizin ortasındayız. Aileler para gönderemiyor, beşerler bursları ile hayatta kalmaya çalışıyor. Şu anda bin 950 lira veriyorum, konut epey evvelce tutulduğu için fiyat bu biçimde uygun. Bu konuttan artık çıkıp tekrar girmeye çalışsam yaklaşık 4 bin liradan başlar fiyat. Bunu verebilecek bir bütçem yok. Birazcık şanslıyım lakin öteki arkadaşlarım için birebir şeyi söyleyemem.
Onlar ne durumda?
İstanbul’da gerideşlarım mesken tutmaya çalışıyor. Anlattıkları kadarıyla 30 tane emlakçıya gitmişler. Kapıdan daha girmeden emlakçılar “Mesken yok” diyorlarmış. Düşününce nasıl konut olmayabilir? Bu aslına bakarsan başlı başına bir kriz. Beşerler hayatta kalabilecekleri, uyuyabilecekleri bir mesken, bir barınak bulamıyor. Bu epeyce garip bu durum. Zira her insanın tek kaygısı para şu anda. Kimse beşere dair bir şey düşünmüyor arkaık, bu çocuklara konut vermezsek halleri ne olur demiyor. Lakin bunun niçini de sistemin kendisi. Sistem bir çıkmaz ortasında. Bir yandan halkı yoksullaştırırken bir yandan da bireycileştiriyor. O denli olunca bütün mesken sahipleri ve emlakçılar konutları çekiyor. bu biçimdece öğrenciler gelince daha değerliye verebilecekler, ki o denli de oluyor nitekim. Okullar açılınca fiyatlar uçacak ve bunu pahalandırmak istiyorlar. Bu denklem yanlışsız fakat yapılan şeyin hakikat bir tarafı yok.
Bir de yurtlar var, oralarda durum nasıl?
Yurtlar fazlaca değerli esasen. Yemek ya da ocak vermiyorlar, dışarıdan söylemeye mecbur bırakıyorlar. Yemekli olanlarda da yemek paralı, o da epey kıymetli. O yüzden insanların konutta kalması ekonomik olarak daha sağlıklı yurda nazaran. gorece daha ucuz olan yurtlar ise ekseriyetle İslamcı birtakım vakıfların yurtları oluyor. Buralarda bir nevi insan yetiştiriyorlar. Şu an eğitim alanında nasıl kinci, gerici bir kuşak yetiştirme kederi var ise, birebir şeyi yurtlar ortasında de gerçekleştirmeye çalışıyorlar. Bu yüzden onlar da cemaatlere teslim edildi.
Bir konutta 9 kişi yaşıyor
Öğrenciler barınmak için ya güvenlikten ya temizlikten feragat ediyor ya fazlaca kalabalık yaşamak zorunda kalıyor ya da fazlaca uzakta. İstanbul’da öğrenci olarak ömür nasıl?
Tam olarak bu biçimde. Geçen bir arkadaşımla konuştum. Meskende 8 kişi kalıyorlar şu anda. Yaklaşık 6’sının meskeni yok hâlâ. Bir kişi daha gelecekmiş hatta. Öteki arkadaşlar mesken bulamadığı için oraya sığınmışlar yani. Lakin 3+1 bir konutta 9 kişi birlikte kalmak zorundalar. Bu resmen saçmalık.
Öğrenciler de ister istemez okullarına uzak mesken tutmaya yöneliyorlar. Zira okula ne kadar yakın olursa o kadar pahalı oluyor. İster istemez uzaklara gidiyoruz. Bu da bir ulaşım meşakkati doğuruyor. aslına bakarsan İstanbul’da paran yoksa hayatın da yok demek. Toplumsal etkinlikler epeyce değerli. Sinema biletleri en son ne kadar oldu onu bile bilmiyorum. Tiyatroya aslına bakarsan gidemiyoruz.
Bir de mutfak ve paklık alışverişi tarafı var, o da hayli pahalı. Markete girdiğin vakit en temel gereksinimlerin için haftalık 400 lira vermen gerekiyor. En taban muhtaçlıklar bunlar bir de. Peynir, zeytin alıyorsun, bir şeyler daha alsan aslına bakarsanız cebinden 100 lira gidiyor. Beşerler bu türlü hayatta kalmaya çalışıyor. Biz daima makarna yiyemeyiz, insan gereksinimleri bu türlü çalışmıyor. Öğrencilerin en temel sorunu bu bence, makarna baş olmak zorundayız. Bir öğün yemeğe asgarî 20 lira vermek lazım. Kapıdan adımını attığın an cebinden 50 lira uçuyor. KYK bursu 650 lira. Yaklaşık 13 gün dışarı çıkan bir insanın geri kalan 17 gün hayatta kalmasının imkânı yok. Biz bir de genciz, dışarı çıkmamız gerekiyor, sosyalleşmemiz gerekiyor, kendimizi geliştirmemiz gerekiyor. Bunların hepsini düşününce bir gencin dışarı çıkabilmesinin imkânı kalmıyor. daha sonradan genç işsiz ordusuna katılacak olan milyonlarca gencin öğrencilik yılları da bu biçimde geçiyor işte.
* Avukat Oğuz Erkan
Türk Hukukunda kanunlar kiraya vereni koruduğu kadar kiracıyı da koruyor mu?
Kira münasebeti, kiracı ve kiraya verenin sorumluluk ve haklarına ait kurallar Türk Borçlar Kanunu’nda düzenlenmiştir. Kanunu okuduğumuzda aslında hem kiraya verenin tıpkı vakitte kiracının korunduğunu söyleyebiliriz. Lakin şüphesiz hukukun ve normların; pratik hayattan, ömür şartlarından başka yorumlanması düşünülemez. Bilhassa kiraya veren tarafınca kira fiyatına yapılan fahiş fiyattaki artışları düşündüğümüzde kiracının korunabildiğini söylemek olanaksızlaşıyor. Türk Borçlar Kanunu’ndaki düzenlemeye göre yeni kira periyodu için yapılacak kira artırımında bundan evvelki kira yılında tüketici fiyat endeksindeki (TÜFE) on iki aylık ortalama değişim oranı temel alınıyor. Konut sahipleri de bu kanun hususuna dayanarak kira mukavelelerine kira artış fiyatının TÜFE üzerinden belirleneceği kuralını koyuyor. Türkiye İstatistik Kurumu’nun en son deklare ettiğı TÜFE oranına göre mülk sahiplerinin kiracısına yapabileceği yasal artırım oranı en çok yüzde 15,78. Ülkedeki taban fiyat meblağı, minimum fiyatlı çalışan sayısı, her geçen gün katlanarak artan işsiz sayısı birlikte değerlendirildiğinde bu oranın fahişliği gözler önüne seriliyor. Fiyatlarda her ay enflasyon oranında artışın olmadığı, kişinin gelirinin sabit olduğu bir durumda, kiracılar en temel haklarından biri olan barınma hakkından yaralanmak için kira sarfiyatına fiyatından çok büyük bir kısım ayırmak zorunda kalıyor. İnsanların hayatlarını devam ettirebilmesi için gerekli olan yeme-içme, ulaşım, elektrik, su, doğalgaz üzere masraflara de daima olarak gelen artırımlar birlikte değerlendirildiğinde hukuk sisteminin en genel manada mülk sahibi olmayanları korumadığını söyleyebiliriz.