Beykozlu
New member
◊ “İlk ve Son” dizisi neyi anlatıyor?
– Bir münasebetin birinci vakit içinderındaki hisleriyle son vakit içinderında duygusuzluk üzere görünen lakin aslında epey ağır şeylerin yaşandığı devrini, yani bir münasebetin anatomisini anlatıyor. İki yaralı ruh başlarda birbirine yeterli geldiğini sanıyor. Lakin bağlantı ortasında kendilerini tedavi etmeye hiç çalışmadıkları için bir süre daha sonra birbirlerine ziyan vermeye başlıyor. Etrafımızda meselai fazlaca sık gördüğümüz bir bağ modeli bu aslında.
◊ niye daima bu biçimde olur? İki yaralı ruh bir ortaya gelir ve daima bir arıza çıkar…
– Zira dünyadaki en sıkıntı şey kendini tanımaya başlamak, kendinle ilgilenmek, iç seyahatine çıkmak. Ben bunları 33 yaşında yapmaya başlayabildim. Daha doğrusu 33’te başım açıldı, 35’te yaptım. Bu hayli sıkıntı bir seyahat. Zira finalde neyle karşılaşacağını bilmiyorsun. Karşılaştığın şeyle yaşamaya devam etmek zorundasın. Kendinden uzaklaşamazsın. Kendini olduğun üzere sevmek en sıkıntı şeylerden biri. İki kişi bir ortada yaşarken bir süre daha sonra şu olabiliyor: Kendi canını acıtmamak için karşındakine saldırmaya başlıyorsun. Kendi içimize yönelmenin kaygısıyla karşımızdakinin negatifliklerini, arızalarını görmeye başlıyoruz. örneğin birisi bana gelip “Sende şu biçimde şu biçimde bir şey var” dediğinde, “Acaba bunu ona söyleten şey ne?” diye düşünmeye başlıyorum. Zira büyüdükçe dışardan gelen bilgilerin bizden bağımsız olduğunu unutuyoruz. Karşıdan gelen bilginin benden bağımsız olduğunu düşündüğümde o kadar özgürleşiyorum ki! Yaşadığımız toplum aslına bakarsanız daima kendimizden kuşkuya düşmemizi istiyor. Senin kendini sevmemeni istiyor.
Fotoğraflar: Muhsin AKGÜN
◊ Evet, özgüvenimiz daima çalınıyor. Bir de yetiştiriliş usulünden dolayı geç yetişkin oluyoruz. Bağlantı arızaları bundan da kaynaklanıyor olabilir mi?
– Katılıyorum. Yetişkin olmanın getirdiği sorumlulukları farklı algılıyoruz. Bir yandan da “Ben bu biçimdeyim abi, yerse”ciliğe yanlışsız evrildik. Dayanışmayı unuttuk. Her şeyin bize hizmet etmesini istiyoruz. Alakalara baktığında örneğin başta bir özellik güzeline gidiyor. Adam diyor ki, “Bizim kız mecnun abi, o yapar”. daha sonra bu laf, “Deli bu bayan, bitirecek beni”ye dönüşüyor. Sorun aslında şu: Kendini tanımadıkça karşındakine bakılırsa hal alıyorsun. Ya da karşındaki biraz değişince “Sen epeyce değiştin” deniliyor.
◊ “İlk ve Son”un senaryosunu okuduktan daha sonra Burak’a dönüp “Biz birbirimize asla bu biçimde davranmayalım” söylemiş olduğini anlatmıştın röportaj öncesi. Neydi bu biçimde söylemene niye olan?
– Senaryoyu okurken birbirini acıtmaktan hiç çekinmeyen iki insan gördüm. Bu beni hayli yaraladı. Ben arkadaşımdan tut da bana servis yapan garsona kadar herkese birebir düzeyde, nezaketle davranmaya çalışırım. Karşı taraftan bunun aksi bir davranış gördüğüm vakit öfkeleniyorum. Zira bu bağlantı haline yaslanan insan bencil ve tembel. bu biçimde davranacaksan git dağ başında yaşa! Bu toplumu oluşturan en küçük ünite olan çekirdek ailede, örneğin Burak’la ben, birbirimizi kırma konusunda bu kadar vurdumduymaz olursak bu biçimde ben sette de bu biçimde davranırım, sokakta da… Benim için en biricik olan beşere bunu yaparsam, diğer insanların benim için hiç bir ehemmiyeti kalmaz. Onun gözünden akan bir damla yaş, ayağına değecek bir küçük taş benim için epeyce kıymetli. Bir de günümüzde fazlaca kolay kırıyoruz birbirimizi. Benim en korktuğum şeylerden biri o. İnsanları kırmak. Hele ki tam anlaşılmadan…
◊ Nezaket her vakit uygun midir? kimi vakit ortasındaki öfkeyi dışarı yansıtmak gerekmez mi?
– Çok hoş bir şey söylemiş oldun! Kendimle ilgili son iki yıldır fazlaca düşündüğüm bir şey bu. Küçüklüğümden beri bastırdığım öfkenin hayatımda nasıl yer bulacağı konusu. Zira ben şöyleki büyütüldüm: Kibar ol, nazik ol, mütevazı ol, âlâ ol, keyifli ol, bardağın daima dolu tarafını gör. Hatta arkadaşlarım Pollyanna diye dalga geçerdi benimle. 30’umdan daha sonra “Bir dakika ya, benim de içimde öfkeye dair birtakım hisler var” demeye başladım. Tamam, küçükken annemle babam “Hayır Özge öfkelenemezsin” demiyordu. Lakin öğretiler daima olumluya yönelikti. Negatif hisleri reddetme hali vardı. Öfkeyi kendime hak görmüyordum. Artık hak görmeye başladım.
◊ Bir kız çocuğu dünyaya getireceksin. Onun geleceği için endişeleniyor musun?
– Olağan ki… Lakin açıkçası toplumsal kültür açısından değil, tabiat ve gezegen açısından kaygılarım var. Zira kız ya da erkek fark etmez, dünyaya getireceğim canlının her şeydilk evvel tabiata saygılı olmasını isterim. Zira biz toplum olarak birbirimizi güzelleştirebiliriz. Daha uygun günlere yanlışsız gideceğiz, bunun için çabalıyoruz.
◊ Bu mevzuda umutlu musun?
– Mutlaka. Umut olmasaydı şu an karnımda beş buçuk aylık bir bebek taşıyamazdım. Etrafımdaki kendi küçük çemberimde ve Z jenerasyonunda da bu umudu görüyorum. Yeğenlerimle, arkadaşlarımın küçük çocuklarıyla muhabbet ettiğim vakit birbirine saygılı küçük beşerler görüyorum. O kadar hoş ışıldıyorlar ki! Bir üst kuşak olarak tek yapmamız gereken, onların ışıltısını almamamız. Bizdilk evvelki kuşağa bence bu olmuş. Yoksa herkes parlak geliyor dünyaya. Fakat sizden bundan evvelki jenerasyon sizin pırıltınızdan korktuğu için çabucak sizi aşağı çekmeye çalışıyor. Yapmamız gereken o yeni gelen çocukların parıltısını kesmemek.
◊ Bir gün büsbütün tabiata kaçma, orada yaşama üzere bir planın var mı?
– Evet, var. Fakat kentte de bu biçimde bir hayat yaşayabilirim. Burak’ın ve benim o denli hayallerimiz var. Geleceğimizi ona nazaran planlamaya çalışıyoruz.
◊ Pandemi kapanmalarını ve geçtiğimiz yazı büsbütün Bozburun’da geçirdiniz örneğin…
– Çok hoştu. Edhem (Dirvana), Adedim (Sivar) ve Zeynep anne ve alışılmış Süleyman’la mükemmel bir yaz yaşadık. O yaz biroldukça şeyi düşündüm. İnsanlardaki değişimi gözlemledim. Ehemmiyet sırası ve tercihler değişti. Banka hesabındaki para hepimizi kaygılandırıyor, fakat gelecekle ilgili meseleler daha epeyce kaygılandırmaya başladı. Ben, partnerim ve bebeğimle olan hayatımla ilgili hayaller kurduğum vakit daima sürdürülebilir olana gidiyor başım. Bizim Burak’la hayalimiz daha taşınabilir olabilmek. Atıyorum, Burak Hindistan’da sinema mi çekecek. Daima birlikte onun yanına gitmek. “Bütün dünya bizim evimiz” başına evrildik aslında.
DÜĞÜN ÖNÜMÜZDEKİ YAZA OLUR
◊ Eylülde evleniyor musunuz? O denli haberler çıktı…
– Hayır ya, onu biz de okuduk. Şöyle aslında: Olağan ki bürokratik ve tüzel olarak evliliği yapmamız bebek için daha inançlı bir ortamı sağlıyor. Benim daima düşündüğüm şey şu: örneğin Allah korusun Burak hastanelik olsa ben onun ailesi değilim, türel olarak… ötürüsıyla nikah yapmamız gerekiyor. Devletin bizi aile olarak görmesi için. Ancak düğün olayında hayli net şunu söylemiş oldum Burak’a: Eğlenip dağıtamayacağım bir düğünde ben kimseyi ağırlayamam, “Ne haliniz var ise görün” derim. O yüzden benim de konuklar üzere eğlenebileceğim bir vakitte düğün yapacağız. O da muhtemelen önümüzdeki yaz olur. Hiç acelemiz yok. aslına bakarsanız birbirini bulmuş iki ruhuz. Bunu da taçlandırıyoruz bebemizle! Artık kutlamasını ilerleyen vakit içinderda yapacağız.
ÇOCUĞUMA DÜŞÜNDÜĞÜM TEK BİR İSİM VAR: ÜZÜM
◊ Bebeğinize isim düşündünüz mü?
– Ay deliricem, Onur yardım et bana (gülüyor). Burak hiç bir ismi beğenmiyor.
◊ Burak hiç bir şeyi beğenmiyor galiba. Haydi biraz onun dedikodusunu yapalım…
– Çok güç beğenir. birtakım bazı takılıyorum aslına bakarsan, “Sen beni nasıl beğendin ya!” diyerek. Çok yüksek standartları vardır. Bilhassa yemek konusunda daha da fazla. Kendisi de epeyce uygun yemek yaptığı için. İsim konusunda da bir sürü isim söylüyorum ona. Olabilir diyor, listeye yaz. Düşünelim deyip duruyor.
◊ Kıl olmuyor musun?
– Deliriyorum! (gülüyor). En son dizi setinde Salih Bademci’yle bir isim konuştuk. “Artık bu ismi yedirme Özge” diye gaza getirdi beni Salih. Konuta geldiğimde, “Burak isim konusunda sonucumı verdim” dedim. “Bakarız baby” dedi ve döndü. Delireceğim. Fakat şunu da dedi: “Özge bunu beğendim desem, iki gün daha sonra bana yeni bir isimle geleceksin”. Mantıklı! Lakin birinci sana söyleyeyim, gebe kaldığımdan beri aklımda tek bir isim var. Çok dalga geçildi bu isimle ilgili.
◊ Nedir?
– Üzüm!
◊ Aa ben duydum bunu isim olarak. Garip gelmedi valla.
– Aa nitekim mi? Keyifli mu sanki o çocuk şu anda? Zira bana herkes, “Çocuğuna bunu yapma Özge” deyip duruyor. Bence fazlaca hoş isim. Küçük çocuk Üzüm, genç kız Üzüm, 35’lerinde Üzüm Hanım, 70’inde Üzüm teyze… Ayrıyeten Üzüm Yamantürk de fazlaca fonetik geliyor kulağa. Lakin mutlaka ret oyu aldım bu isim için. Ben saklı zımnî Üzüm diyeceğim galiba çocuğuma (gülüyor).
BURAK’IN EN SEVDİĞİ SÖZ: “BAKARIZ”
◊ Burak’ın burcu ne?
– Oğlak. Ben koç. Gelecek olan arkadaşımız da yay burcu. Ah şundan da epeyce korkuyorum, “Sen benim çocuğumsun” diye davranmaktan. Sonuçta o diğer bir birey.
◊ Galiba anne olduktan daha sonra öbür bir şey oluyor, ister istemez o denli davranıyorsun…
– Bilmiyorum, goreceğiz. Bunu bana hatırlat doğum olduktan daha sonra!
◊ Sanki çocuğuna daima “Annecim” diye seslenen annelerden olur musun?
– Bilmiyorum, olabilir de… “Kadın” dizisinde bunu yaşadım. Senaryo gereği çocuk oyunculara “Annem”, “Annecim bunu yapma” filan diyordum. Bir bayan takipçim bana yorum yazdı, “Dizide bunu hayli yapıyorsunuz, epeyce yanlış, çocuğa farklı sorumluluklar yüklüyor” diye. Lakin bakıyorum etrafıma, lisanımıza fazlaca pelesenk olmuş bir şey. İstemsizce. Bence yeni doğan çocuklar bu kadar sıradan şeylere takılmayacak. Ya da takılıyorsa da “Bana lütfen annecim diye seslenme, hoşuma gitmiyor” diyecek. “Efendim yavrum” diye anneye karşılık veren, onu trolleyen de çıkabilir. Çok isterim, o denli olsun! (Gülüyor)
◊ Burak’la yedi yıllık bir münasebetiniz var. Artık çocuk yapmak planlı mı oldu yoksa akışta mı karar verdiniz?
– Biz Burak’la birinci başlardan itibaren birbirimizi bulduk ve o fasıla girdik. Büyük bir itimatla. Ne olursa olsun benim onun, onun da benim yanında olacağını biliyorum. Onun bunu bildiğini görmek, bunu ona hissettirebilmek epeyce özel ve kırmaktan korktuğum bir şey. En ufak bir şey olsun istemem ona. Ortamızda daima çocuk muhabbeti de yapardık. “Acaba çocuğumuz olacak mı” diye. hiç bir şeyimiz net değildi. Bir de Burak’ın en sevdiği söz şudur: “Bakarız”. “Burak, Assos’a gidecek miyiz?” diye sorarım örneğin. “Bakarız” der. “Akşam ne yiyeceğiz?” derim, bir daha “Bakarız”. O kadar “bakarız”cı bir adam ki (gülüyor). Ben gidip “Çocuk yapacak mıyız?” diye sorsam, “Bakarız” diyebilir ve delirebilirdim alışılmış (gülüyor). Lakin geçen yaz Tanem’le Edhem’in oğlu Süleyman’la bir arada fazlaca vakit geçirince Burak’a artık “Çocuk yapalım” dedim. Vaktinin geldiğini hissettik artık.
Bir de çocuk birinci 2-3 sene annenin çocuğu üzere oluyor ya. O yüzden meslek manasında bir-iki sene durabileceğim bir noktayı ayarlamam gerekiyordu. İşimde doyum noktasına ulaşmalıydım. “Kadın” ve gerisinden “İlk ve Son”la birlikte o noktaya ulaştım, içime sindi.
– Bir münasebetin birinci vakit içinderındaki hisleriyle son vakit içinderında duygusuzluk üzere görünen lakin aslında epey ağır şeylerin yaşandığı devrini, yani bir münasebetin anatomisini anlatıyor. İki yaralı ruh başlarda birbirine yeterli geldiğini sanıyor. Lakin bağlantı ortasında kendilerini tedavi etmeye hiç çalışmadıkları için bir süre daha sonra birbirlerine ziyan vermeye başlıyor. Etrafımızda meselai fazlaca sık gördüğümüz bir bağ modeli bu aslında.
◊ niye daima bu biçimde olur? İki yaralı ruh bir ortaya gelir ve daima bir arıza çıkar…
– Zira dünyadaki en sıkıntı şey kendini tanımaya başlamak, kendinle ilgilenmek, iç seyahatine çıkmak. Ben bunları 33 yaşında yapmaya başlayabildim. Daha doğrusu 33’te başım açıldı, 35’te yaptım. Bu hayli sıkıntı bir seyahat. Zira finalde neyle karşılaşacağını bilmiyorsun. Karşılaştığın şeyle yaşamaya devam etmek zorundasın. Kendinden uzaklaşamazsın. Kendini olduğun üzere sevmek en sıkıntı şeylerden biri. İki kişi bir ortada yaşarken bir süre daha sonra şu olabiliyor: Kendi canını acıtmamak için karşındakine saldırmaya başlıyorsun. Kendi içimize yönelmenin kaygısıyla karşımızdakinin negatifliklerini, arızalarını görmeye başlıyoruz. örneğin birisi bana gelip “Sende şu biçimde şu biçimde bir şey var” dediğinde, “Acaba bunu ona söyleten şey ne?” diye düşünmeye başlıyorum. Zira büyüdükçe dışardan gelen bilgilerin bizden bağımsız olduğunu unutuyoruz. Karşıdan gelen bilginin benden bağımsız olduğunu düşündüğümde o kadar özgürleşiyorum ki! Yaşadığımız toplum aslına bakarsanız daima kendimizden kuşkuya düşmemizi istiyor. Senin kendini sevmemeni istiyor.
Fotoğraflar: Muhsin AKGÜN
◊ Evet, özgüvenimiz daima çalınıyor. Bir de yetiştiriliş usulünden dolayı geç yetişkin oluyoruz. Bağlantı arızaları bundan da kaynaklanıyor olabilir mi?
– Katılıyorum. Yetişkin olmanın getirdiği sorumlulukları farklı algılıyoruz. Bir yandan da “Ben bu biçimdeyim abi, yerse”ciliğe yanlışsız evrildik. Dayanışmayı unuttuk. Her şeyin bize hizmet etmesini istiyoruz. Alakalara baktığında örneğin başta bir özellik güzeline gidiyor. Adam diyor ki, “Bizim kız mecnun abi, o yapar”. daha sonra bu laf, “Deli bu bayan, bitirecek beni”ye dönüşüyor. Sorun aslında şu: Kendini tanımadıkça karşındakine bakılırsa hal alıyorsun. Ya da karşındaki biraz değişince “Sen epeyce değiştin” deniliyor.
◊ “İlk ve Son”un senaryosunu okuduktan daha sonra Burak’a dönüp “Biz birbirimize asla bu biçimde davranmayalım” söylemiş olduğini anlatmıştın röportaj öncesi. Neydi bu biçimde söylemene niye olan?
– Senaryoyu okurken birbirini acıtmaktan hiç çekinmeyen iki insan gördüm. Bu beni hayli yaraladı. Ben arkadaşımdan tut da bana servis yapan garsona kadar herkese birebir düzeyde, nezaketle davranmaya çalışırım. Karşı taraftan bunun aksi bir davranış gördüğüm vakit öfkeleniyorum. Zira bu bağlantı haline yaslanan insan bencil ve tembel. bu biçimde davranacaksan git dağ başında yaşa! Bu toplumu oluşturan en küçük ünite olan çekirdek ailede, örneğin Burak’la ben, birbirimizi kırma konusunda bu kadar vurdumduymaz olursak bu biçimde ben sette de bu biçimde davranırım, sokakta da… Benim için en biricik olan beşere bunu yaparsam, diğer insanların benim için hiç bir ehemmiyeti kalmaz. Onun gözünden akan bir damla yaş, ayağına değecek bir küçük taş benim için epeyce kıymetli. Bir de günümüzde fazlaca kolay kırıyoruz birbirimizi. Benim en korktuğum şeylerden biri o. İnsanları kırmak. Hele ki tam anlaşılmadan…
◊ Nezaket her vakit uygun midir? kimi vakit ortasındaki öfkeyi dışarı yansıtmak gerekmez mi?
– Çok hoş bir şey söylemiş oldun! Kendimle ilgili son iki yıldır fazlaca düşündüğüm bir şey bu. Küçüklüğümden beri bastırdığım öfkenin hayatımda nasıl yer bulacağı konusu. Zira ben şöyleki büyütüldüm: Kibar ol, nazik ol, mütevazı ol, âlâ ol, keyifli ol, bardağın daima dolu tarafını gör. Hatta arkadaşlarım Pollyanna diye dalga geçerdi benimle. 30’umdan daha sonra “Bir dakika ya, benim de içimde öfkeye dair birtakım hisler var” demeye başladım. Tamam, küçükken annemle babam “Hayır Özge öfkelenemezsin” demiyordu. Lakin öğretiler daima olumluya yönelikti. Negatif hisleri reddetme hali vardı. Öfkeyi kendime hak görmüyordum. Artık hak görmeye başladım.
◊ Bir kız çocuğu dünyaya getireceksin. Onun geleceği için endişeleniyor musun?
– Olağan ki… Lakin açıkçası toplumsal kültür açısından değil, tabiat ve gezegen açısından kaygılarım var. Zira kız ya da erkek fark etmez, dünyaya getireceğim canlının her şeydilk evvel tabiata saygılı olmasını isterim. Zira biz toplum olarak birbirimizi güzelleştirebiliriz. Daha uygun günlere yanlışsız gideceğiz, bunun için çabalıyoruz.
◊ Bu mevzuda umutlu musun?
– Mutlaka. Umut olmasaydı şu an karnımda beş buçuk aylık bir bebek taşıyamazdım. Etrafımdaki kendi küçük çemberimde ve Z jenerasyonunda da bu umudu görüyorum. Yeğenlerimle, arkadaşlarımın küçük çocuklarıyla muhabbet ettiğim vakit birbirine saygılı küçük beşerler görüyorum. O kadar hoş ışıldıyorlar ki! Bir üst kuşak olarak tek yapmamız gereken, onların ışıltısını almamamız. Bizdilk evvelki kuşağa bence bu olmuş. Yoksa herkes parlak geliyor dünyaya. Fakat sizden bundan evvelki jenerasyon sizin pırıltınızdan korktuğu için çabucak sizi aşağı çekmeye çalışıyor. Yapmamız gereken o yeni gelen çocukların parıltısını kesmemek.
◊ Bir gün büsbütün tabiata kaçma, orada yaşama üzere bir planın var mı?
– Evet, var. Fakat kentte de bu biçimde bir hayat yaşayabilirim. Burak’ın ve benim o denli hayallerimiz var. Geleceğimizi ona nazaran planlamaya çalışıyoruz.
◊ Pandemi kapanmalarını ve geçtiğimiz yazı büsbütün Bozburun’da geçirdiniz örneğin…
– Çok hoştu. Edhem (Dirvana), Adedim (Sivar) ve Zeynep anne ve alışılmış Süleyman’la mükemmel bir yaz yaşadık. O yaz biroldukça şeyi düşündüm. İnsanlardaki değişimi gözlemledim. Ehemmiyet sırası ve tercihler değişti. Banka hesabındaki para hepimizi kaygılandırıyor, fakat gelecekle ilgili meseleler daha epeyce kaygılandırmaya başladı. Ben, partnerim ve bebeğimle olan hayatımla ilgili hayaller kurduğum vakit daima sürdürülebilir olana gidiyor başım. Bizim Burak’la hayalimiz daha taşınabilir olabilmek. Atıyorum, Burak Hindistan’da sinema mi çekecek. Daima birlikte onun yanına gitmek. “Bütün dünya bizim evimiz” başına evrildik aslında.
DÜĞÜN ÖNÜMÜZDEKİ YAZA OLUR
◊ Eylülde evleniyor musunuz? O denli haberler çıktı…
– Hayır ya, onu biz de okuduk. Şöyle aslında: Olağan ki bürokratik ve tüzel olarak evliliği yapmamız bebek için daha inançlı bir ortamı sağlıyor. Benim daima düşündüğüm şey şu: örneğin Allah korusun Burak hastanelik olsa ben onun ailesi değilim, türel olarak… ötürüsıyla nikah yapmamız gerekiyor. Devletin bizi aile olarak görmesi için. Ancak düğün olayında hayli net şunu söylemiş oldum Burak’a: Eğlenip dağıtamayacağım bir düğünde ben kimseyi ağırlayamam, “Ne haliniz var ise görün” derim. O yüzden benim de konuklar üzere eğlenebileceğim bir vakitte düğün yapacağız. O da muhtemelen önümüzdeki yaz olur. Hiç acelemiz yok. aslına bakarsanız birbirini bulmuş iki ruhuz. Bunu da taçlandırıyoruz bebemizle! Artık kutlamasını ilerleyen vakit içinderda yapacağız.
ÇOCUĞUMA DÜŞÜNDÜĞÜM TEK BİR İSİM VAR: ÜZÜM
◊ Bebeğinize isim düşündünüz mü?
– Ay deliricem, Onur yardım et bana (gülüyor). Burak hiç bir ismi beğenmiyor.
◊ Burak hiç bir şeyi beğenmiyor galiba. Haydi biraz onun dedikodusunu yapalım…
– Çok güç beğenir. birtakım bazı takılıyorum aslına bakarsan, “Sen beni nasıl beğendin ya!” diyerek. Çok yüksek standartları vardır. Bilhassa yemek konusunda daha da fazla. Kendisi de epeyce uygun yemek yaptığı için. İsim konusunda da bir sürü isim söylüyorum ona. Olabilir diyor, listeye yaz. Düşünelim deyip duruyor.
◊ Kıl olmuyor musun?
– Deliriyorum! (gülüyor). En son dizi setinde Salih Bademci’yle bir isim konuştuk. “Artık bu ismi yedirme Özge” diye gaza getirdi beni Salih. Konuta geldiğimde, “Burak isim konusunda sonucumı verdim” dedim. “Bakarız baby” dedi ve döndü. Delireceğim. Fakat şunu da dedi: “Özge bunu beğendim desem, iki gün daha sonra bana yeni bir isimle geleceksin”. Mantıklı! Lakin birinci sana söyleyeyim, gebe kaldığımdan beri aklımda tek bir isim var. Çok dalga geçildi bu isimle ilgili.
◊ Nedir?
– Üzüm!
◊ Aa ben duydum bunu isim olarak. Garip gelmedi valla.
– Aa nitekim mi? Keyifli mu sanki o çocuk şu anda? Zira bana herkes, “Çocuğuna bunu yapma Özge” deyip duruyor. Bence fazlaca hoş isim. Küçük çocuk Üzüm, genç kız Üzüm, 35’lerinde Üzüm Hanım, 70’inde Üzüm teyze… Ayrıyeten Üzüm Yamantürk de fazlaca fonetik geliyor kulağa. Lakin mutlaka ret oyu aldım bu isim için. Ben saklı zımnî Üzüm diyeceğim galiba çocuğuma (gülüyor).
BURAK’IN EN SEVDİĞİ SÖZ: “BAKARIZ”
◊ Burak’ın burcu ne?
– Oğlak. Ben koç. Gelecek olan arkadaşımız da yay burcu. Ah şundan da epeyce korkuyorum, “Sen benim çocuğumsun” diye davranmaktan. Sonuçta o diğer bir birey.
◊ Galiba anne olduktan daha sonra öbür bir şey oluyor, ister istemez o denli davranıyorsun…
– Bilmiyorum, goreceğiz. Bunu bana hatırlat doğum olduktan daha sonra!
◊ Sanki çocuğuna daima “Annecim” diye seslenen annelerden olur musun?
– Bilmiyorum, olabilir de… “Kadın” dizisinde bunu yaşadım. Senaryo gereği çocuk oyunculara “Annem”, “Annecim bunu yapma” filan diyordum. Bir bayan takipçim bana yorum yazdı, “Dizide bunu hayli yapıyorsunuz, epeyce yanlış, çocuğa farklı sorumluluklar yüklüyor” diye. Lakin bakıyorum etrafıma, lisanımıza fazlaca pelesenk olmuş bir şey. İstemsizce. Bence yeni doğan çocuklar bu kadar sıradan şeylere takılmayacak. Ya da takılıyorsa da “Bana lütfen annecim diye seslenme, hoşuma gitmiyor” diyecek. “Efendim yavrum” diye anneye karşılık veren, onu trolleyen de çıkabilir. Çok isterim, o denli olsun! (Gülüyor)
◊ Burak’la yedi yıllık bir münasebetiniz var. Artık çocuk yapmak planlı mı oldu yoksa akışta mı karar verdiniz?
– Biz Burak’la birinci başlardan itibaren birbirimizi bulduk ve o fasıla girdik. Büyük bir itimatla. Ne olursa olsun benim onun, onun da benim yanında olacağını biliyorum. Onun bunu bildiğini görmek, bunu ona hissettirebilmek epeyce özel ve kırmaktan korktuğum bir şey. En ufak bir şey olsun istemem ona. Ortamızda daima çocuk muhabbeti de yapardık. “Acaba çocuğumuz olacak mı” diye. hiç bir şeyimiz net değildi. Bir de Burak’ın en sevdiği söz şudur: “Bakarız”. “Burak, Assos’a gidecek miyiz?” diye sorarım örneğin. “Bakarız” der. “Akşam ne yiyeceğiz?” derim, bir daha “Bakarız”. O kadar “bakarız”cı bir adam ki (gülüyor). Ben gidip “Çocuk yapacak mıyız?” diye sorsam, “Bakarız” diyebilir ve delirebilirdim alışılmış (gülüyor). Lakin geçen yaz Tanem’le Edhem’in oğlu Süleyman’la bir arada fazlaca vakit geçirince Burak’a artık “Çocuk yapalım” dedim. Vaktinin geldiğini hissettik artık.
Bir de çocuk birinci 2-3 sene annenin çocuğu üzere oluyor ya. O yüzden meslek manasında bir-iki sene durabileceğim bir noktayı ayarlamam gerekiyordu. İşimde doyum noktasına ulaşmalıydım. “Kadın” ve gerisinden “İlk ve Son”la birlikte o noktaya ulaştım, içime sindi.