Beykozlu
New member
80’ler ve 90’larda, ismine “Clayderman Efekti” denen ve biroldukça çocuğun piyano çalması için ilham kaynağı olan Richard Clayderman, 21. Milletlerarası Antalya Piyano Şenliği Açılış Konseri ile bugün AKM Aspendos Salonu’nda dinleyicilerle buluşacak. çabucak hemen 6 yaşındayken dedesinin ona ikram ettiği eski bir piyano ile müzik ömrüne başlayan sanatçı, dünya çapında 340 platin ve altın albüme, bin 200’den çok besteye ve 2 bin 800’den çok konsere imza attı. Bugüne kadar albümleri 85 milyonluk satış sayısına ulaşan ve gösteri dünyasında en hayli konser vermiş müzisyenler içinde olan Clayderman ile Antalya konseri öncesi yıllardır tepede devam eden mesleği ve müziğini konuştuk.
◊ yıllardır hayranlarınızın zihninde beyaz ekip elbiseniz ve piyanonuzdan yükselen melodilerle kült bir isimsiniz. Bilhassa bayan hayranlarınız sizi “Piyano’nun Beyaz Atlı Prensi” olarak hatırlıyor. Beyaz giymenizin özel bir sebebi var mıydı?
– 80’lerde beyaz giyiyordum. Beyaz, sanatkarlar için fazlaca moda olduğundan birçok sanatçı beyaz giyerdi. Lakin bugün sahnede beyaz giymeyi pek de sevmiyorum. Siyah grup elbise, kimi vakit kırmızı yahut mavi renkli bir ceket beni daha fazlaca söz ediyor.
◊ Yılda 200’e yakın konserle dünyayı dolaşıyorsunuz. Bu denli yıllık mesleğin akabinde sizi piyano çalarken motive eden şey hala ne?
– Babam piyano öğretmeniydi ve ben doğduğumda konutta bir piyano vardı. Yani 4 ya da 5 yaşlarındayken beyaz ve siyah tuşlardan oluşan bu enteresan enstrüman ilgimi çekmişti. Nasıl çalınacağını da babamdan öğrendim. bu biçimdedan beri daima piyano ile yaşadım. Bir ülkeden başkasına uçtuğum vakit içinder hariç piyano çalmadığım bir gün bile yok! Yani piyano nitekim ömrümün bir modülü ve sanırım bu dünyadaki hayatımı da piyano ile bitireceğim.
◊ Klasik bir piyanist olarak dünya çapında tanınmanıza karşın aslında bir rock’n roll hayranısınız. Klasik bir piyanist iken rock’n roll ömrünüze nasıl girdi?
– 60’ların sonlarında rock’n roll ve pop müzik epey modaydı ve tüm gençler üzere, konservatuvarda klasik müzik eğitimi almama karşın bu müziğe hayli ilgi duydum. Bu yüzden birtakım genç müzisyen arkadaşlarla bir rock’n roll kümesi oluşturmaya karar verdik ve rock’n roll repertuvarıyla performanslar yaptık. Uzun sürmedi fakat bu benim için geçimimi sağlamanın ve fazlaca eğlenmenin bir yoluydu.
HER GÜN BİR SAAT TEKNİK ÇALIŞIYORUM
◊ Enstrüman çalarken yorumculuğu geliştirmenin, tekniği geliştirmekten daha güç olduğunu söylerler katılıyor musunuz?
– Aslında ikisi de şayet olmazsa olmaz ve birbirini besleyen hususlar. Teknik olmadan âlâ bir yoruma ulaşılamaz. Bu niçinle her sabah bir saat tekniğim üzerinde çalışarak vakit geçiriyorum daha sonrasında ise konserde çaldığım yapıtların yorumlarına giriyorum. Güzel bir tekniğe sahip olmadan âlâ bir yoruma ulaşmanın mümkün olmadığını söyleyebilirim.
◊ Mesleğiniz boyunca çalmaktan hiç sıkılmam diyeceğiniz bir eser var mı?
– “Ballade pour Adeline”ı çalmaktan hiç sıkılmam, zira bu benim kaydettiğim birinci eser ve mesleğimin kapılarını açan müzikti. Her çaldığımda biraz daha farklı yorumlamaya çalışıyorum. kimi vakit farklı bir tempoyla, kimi vakit de farklı bir duyguyla…
BİRİNCİ ALDIĞIM ÖDÜL
UNUTULMAZDI
Mesleğiniz ödüllerle dolu. Geriye dönüp baktığınızda hangi an sizin için unutulmaz oldu?
– Elbet aldığım birinci ödül…. Bu, “Ballade pour Adeline” için İspanya’dan aldığım altın plaktı. Bu benim birinci altın plağımdı ve hatırladığım kadarıyla 1978’deydi.
◊ yıllardır hayranlarınızın zihninde beyaz ekip elbiseniz ve piyanonuzdan yükselen melodilerle kült bir isimsiniz. Bilhassa bayan hayranlarınız sizi “Piyano’nun Beyaz Atlı Prensi” olarak hatırlıyor. Beyaz giymenizin özel bir sebebi var mıydı?
– 80’lerde beyaz giyiyordum. Beyaz, sanatkarlar için fazlaca moda olduğundan birçok sanatçı beyaz giyerdi. Lakin bugün sahnede beyaz giymeyi pek de sevmiyorum. Siyah grup elbise, kimi vakit kırmızı yahut mavi renkli bir ceket beni daha fazlaca söz ediyor.
◊ Yılda 200’e yakın konserle dünyayı dolaşıyorsunuz. Bu denli yıllık mesleğin akabinde sizi piyano çalarken motive eden şey hala ne?
– Babam piyano öğretmeniydi ve ben doğduğumda konutta bir piyano vardı. Yani 4 ya da 5 yaşlarındayken beyaz ve siyah tuşlardan oluşan bu enteresan enstrüman ilgimi çekmişti. Nasıl çalınacağını da babamdan öğrendim. bu biçimdedan beri daima piyano ile yaşadım. Bir ülkeden başkasına uçtuğum vakit içinder hariç piyano çalmadığım bir gün bile yok! Yani piyano nitekim ömrümün bir modülü ve sanırım bu dünyadaki hayatımı da piyano ile bitireceğim.
◊ Klasik bir piyanist olarak dünya çapında tanınmanıza karşın aslında bir rock’n roll hayranısınız. Klasik bir piyanist iken rock’n roll ömrünüze nasıl girdi?
– 60’ların sonlarında rock’n roll ve pop müzik epey modaydı ve tüm gençler üzere, konservatuvarda klasik müzik eğitimi almama karşın bu müziğe hayli ilgi duydum. Bu yüzden birtakım genç müzisyen arkadaşlarla bir rock’n roll kümesi oluşturmaya karar verdik ve rock’n roll repertuvarıyla performanslar yaptık. Uzun sürmedi fakat bu benim için geçimimi sağlamanın ve fazlaca eğlenmenin bir yoluydu.
HER GÜN BİR SAAT TEKNİK ÇALIŞIYORUM
◊ Enstrüman çalarken yorumculuğu geliştirmenin, tekniği geliştirmekten daha güç olduğunu söylerler katılıyor musunuz?
– Aslında ikisi de şayet olmazsa olmaz ve birbirini besleyen hususlar. Teknik olmadan âlâ bir yoruma ulaşılamaz. Bu niçinle her sabah bir saat tekniğim üzerinde çalışarak vakit geçiriyorum daha sonrasında ise konserde çaldığım yapıtların yorumlarına giriyorum. Güzel bir tekniğe sahip olmadan âlâ bir yoruma ulaşmanın mümkün olmadığını söyleyebilirim.
◊ Mesleğiniz boyunca çalmaktan hiç sıkılmam diyeceğiniz bir eser var mı?
– “Ballade pour Adeline”ı çalmaktan hiç sıkılmam, zira bu benim kaydettiğim birinci eser ve mesleğimin kapılarını açan müzikti. Her çaldığımda biraz daha farklı yorumlamaya çalışıyorum. kimi vakit farklı bir tempoyla, kimi vakit de farklı bir duyguyla…
BİRİNCİ ALDIĞIM ÖDÜL
UNUTULMAZDI
Mesleğiniz ödüllerle dolu. Geriye dönüp baktığınızda hangi an sizin için unutulmaz oldu?
– Elbet aldığım birinci ödül…. Bu, “Ballade pour Adeline” için İspanya’dan aldığım altın plaktı. Bu benim birinci altın plağımdı ve hatırladığım kadarıyla 1978’deydi.