Vakanüvis, eski medeniyetlerin ‘kafatası düzleştirme’ takıntılarını kaleme aldı
“Kafayı düzleştirme” tuhaflığı
Vakanüvis
İnsanlığın tarihi serüvenindeki kimi olaylar, kroniklerdeki bu seyahatin düşünsel ve inançsal boyutunun sık sık ne kadar olağan dışı olabildiğini gösteriyor.
Biroldukça eski kavimdeki “bebeklerin başlarını deforme etme” de bu cümleden işlerden. Bu uygulama, dünya tarihinin tahminen de en tuhaf, en saçma âdetlerinden birisiydi.
“Ben seçkinim, soyluyum” takıntısı
Antik zamanlarda sık sık devreye giren ezenler ve ezilenler gerçekliği, birlikteinde “soyluluk” sorununu de getiriyordu. Toplumu istedikleri üzere yönetme, ötürüsıyla da geniş kitlelerin maddi varlıklarına el koyma zorbalığını benimseyen bir avuç topluluk, kendisini başkalarından “farklı” olarak düşünüyordu, toplumun da bu biçimde düşünmesini istiyordu.
Kendisine “soylu”, “seçkin” diyen sömürgeci küme, bunun görselliklerine de baş yoruyordu. örneğin, Antik Mısır’da olduğu üzere, “ileri gelenler” ayakkabı giyiyor, “basit” halk ve kölelerin ise çıplak ayakla gezmesini dayatıyordu.
Eski Yunan’da da “soylular” saç uzatıyorsa, köleler dazlak olmak zorunda bırakılıyordu. Avustralya’dan Güney Amerika’ya kadar epeyce sayıdaki kavimde görülen, “soyluların kafatası farklı olur” hastalıklı kanısı de bu “bayağı olmamak” kibirli takıntısıyla alakalıydı.
Bebek doğar doğmaz başı tahtalarla çevrilirdi
Bu toplumlarda yönetici kesim; “soylu oldukları” ya da “soylu olmasını istedikleri” için yahut “tanrılara benzemek” emeliyle bebekler doğar doğmaz kafataslarını deforme edecek düzenekler yapıyorlardı.
bu biçimdece birkaç nesil daha sonra “kafatası farklı” insanların sayısı artıyor, bu toplumsal kitle nesilden nesle devam ediyordu.
“Kafa düzleştirme” yahut “kafa bağlama” ismi verilen bu uygulama, çocuğun kafatasının olağan büyümesini kuvvet uygulayarak bozma biçiminde yapılıyordu. Değişik formlardaki tahtalar, bezler sayesinde bebeğin başına uygulanıyordu.
Bebek kafatasının birinci aylarda esnek, yumuşakça olması niçiniyle de uygulama doğumun çabucak akabinde başlatılıyordu. Kimi antik topluluklardaki putperest inançlar da kafataslarını deforme etmenin kıymetli motivasyonlarından birisiydi.
İşin berbatı, bu uygulamanın genelde toplumu yöneten kısımlarda yaygın olması, ötürüsıyla da büyüyen çocuğun yönetimci kesimde yer alması niçiniyle bu batıl itikadın gerçek olduğu inanışı yaygınlaşıyordu
. Avustralya yerlilerinden olan Malakulanlarda bugün bile, “uzun bir başına sahip olan birisinin, başkalarına göre daha zeki, daha yüksek statüye sahip, daha asil, ruhlar dünyasına daha yakın ve daha güzel olduğu” düşünülmektedir. Bu ortada Mayalar içinde, kendisini farklı göstermek için dişlerine bedelli taş nakşettirme uygulaması da vardı.
Orta Asya kavimlerinde başladı
Bebek kafataslarını “sivriltme” ya da “yassılaştırma” âdetinin birinci vakit içinderda ve en sık Orta Asya kavimlerinde görüldüğü, daha sonrasında ise dünyanın değişik yerlerine dağıldığı iddia ediliyor.
Kasıtlı biçimlendirmenin en bilinen örneklerinden birisi, Hun Hükümdarı Alchon ismine basılan sikkedeki portresiydi.
Bu para üstündeki kral portesinde kasıtlı deformasyon net bir formda görülmekteydi. Semerkant’taki kimi hafriyatlarda da benzeri duvar fotoğrafları ve freksler bulunmuştu. Eski Yunan’ın ünlü tıpçısı Hipokrat, o evre için biroldukca milletin “soyluları” içinde, bebeklerin kafatasının biçimini bozma alışkanlığının olduğunu yazmıştı.
Tarihçiler ve antropologların tespitlerine göre kasıtlı deformasyonu benimseyen toplumlardan kimileri şunlardı:
Hunlar, Alanlar, Gepidler, Ostrogotlar, Kuşanlar, Heruliler, Rugiiler, Burgonyalılar, Lombardlar, Thüringenler, Germenler, Ruslar, Fransızlar, Mayalar, Aztekler, Kızılderililer, Bahama halkları, Karayip halkları, Tahitililer, Samoalar, Hawaiililer, Paumotulular.”
“Neandertal” dedikleri aslında el yapımı!
Antik çağ kökenli bu harika tuhaf uygulamanın, çağdaş vakit içinderdaki değişik bir tartışmaya yol açtığı da görülmüştü.
Yaradılışı kabul etmeyen, bunun yerine “insanın maymundan geldiğini” argüman eden çevrelerin, bu görüşlerine “bilimsel” bir kılıf bulmak için geliştirdikleri “evrim teorisi”, bilindiği üzere insan çeşidini değişik varyasyonlarla sıralamakta.
Buna göre “modern insan”, yani bugünkü biz, “homo sapiens”dik. “Evrimcilere” göre, bu çeşitten bundan evvelki çeşit ise “neandertal”dı. “Neandertal insanı”nın bilhassa kafatası, bilinen tarihteki ve bugünkü insanın kafatasına benzemiyordu. Bu “ara tür”ün kafatası yassıydı. Bu durumu, “evrim”in gerçekliğine kanıt olarak gösteren kesitlere karşı “kasıtlı deformasyon” konusunu inceleyen bilim etrafları ise durumun aslında bu biçimde olmadığı görüşünü lisana getirmişlerdi.
“Anaakım evrimciler”in bu yaklaşımlarına itiraz eden az sayıdaki bilim insanı, “neandetal”lardaki kafatası yassılığının, doğal bir müddetcin yapıtı değil, “neolotik çağ”da, yaygın ismiyle “Cilalı Taş Devri”nde de (M.Ö. yaklaşık 40000’ler) görülen kasıtlı deformasyon niçiniyle olduğunu savunmuşlardı.
Güneybatı Asya’daki kimi hafriyatlarda elde edilen bulgular da kasıtlı deformasyon görüşü yanlılarını dayanaklar nitelikteydi. Lakin kolaylıkla varsayım edilebileceği üzere, bu yaklaşım “Ortodoks evrimciler”in ağır itirazlarıyla karşılanmıştı.
Bu ortada, değişik topluluklardaki bebek kafatasını değiştirme uygulamasının tek tük de olsa 1950’lere kadar devam ettiği de kayıtlara geçmişti.
– Dr. Samuel Romero-Vargas , “Maya Yapay Kafatası Deformasyon Uygulamalarına Bir Bakış”, ABD Nörolojik Cerrahlar Derneği Nöroşirürji Mecmuası, Cilt 29, Sayı 6, Eylül 2010
– Colin Barras, “İlk Beşerler niye Çocuklarının Kafataslarını bir daha Şekillendirdi”, BBC, 13 Ekim 2014
“Kafayı düzleştirme” tuhaflığı
Vakanüvis
İnsanlığın tarihi serüvenindeki kimi olaylar, kroniklerdeki bu seyahatin düşünsel ve inançsal boyutunun sık sık ne kadar olağan dışı olabildiğini gösteriyor.
Biroldukça eski kavimdeki “bebeklerin başlarını deforme etme” de bu cümleden işlerden. Bu uygulama, dünya tarihinin tahminen de en tuhaf, en saçma âdetlerinden birisiydi.
“Ben seçkinim, soyluyum” takıntısı
Antik zamanlarda sık sık devreye giren ezenler ve ezilenler gerçekliği, birlikteinde “soyluluk” sorununu de getiriyordu. Toplumu istedikleri üzere yönetme, ötürüsıyla da geniş kitlelerin maddi varlıklarına el koyma zorbalığını benimseyen bir avuç topluluk, kendisini başkalarından “farklı” olarak düşünüyordu, toplumun da bu biçimde düşünmesini istiyordu.
Kendisine “soylu”, “seçkin” diyen sömürgeci küme, bunun görselliklerine de baş yoruyordu. örneğin, Antik Mısır’da olduğu üzere, “ileri gelenler” ayakkabı giyiyor, “basit” halk ve kölelerin ise çıplak ayakla gezmesini dayatıyordu.
Eski Yunan’da da “soylular” saç uzatıyorsa, köleler dazlak olmak zorunda bırakılıyordu. Avustralya’dan Güney Amerika’ya kadar epeyce sayıdaki kavimde görülen, “soyluların kafatası farklı olur” hastalıklı kanısı de bu “bayağı olmamak” kibirli takıntısıyla alakalıydı.
Bebek doğar doğmaz başı tahtalarla çevrilirdi
Bu toplumlarda yönetici kesim; “soylu oldukları” ya da “soylu olmasını istedikleri” için yahut “tanrılara benzemek” emeliyle bebekler doğar doğmaz kafataslarını deforme edecek düzenekler yapıyorlardı.
bu biçimdece birkaç nesil daha sonra “kafatası farklı” insanların sayısı artıyor, bu toplumsal kitle nesilden nesle devam ediyordu.
“Kafa düzleştirme” yahut “kafa bağlama” ismi verilen bu uygulama, çocuğun kafatasının olağan büyümesini kuvvet uygulayarak bozma biçiminde yapılıyordu. Değişik formlardaki tahtalar, bezler sayesinde bebeğin başına uygulanıyordu.
Bebek kafatasının birinci aylarda esnek, yumuşakça olması niçiniyle de uygulama doğumun çabucak akabinde başlatılıyordu. Kimi antik topluluklardaki putperest inançlar da kafataslarını deforme etmenin kıymetli motivasyonlarından birisiydi.
İşin berbatı, bu uygulamanın genelde toplumu yöneten kısımlarda yaygın olması, ötürüsıyla da büyüyen çocuğun yönetimci kesimde yer alması niçiniyle bu batıl itikadın gerçek olduğu inanışı yaygınlaşıyordu
. Avustralya yerlilerinden olan Malakulanlarda bugün bile, “uzun bir başına sahip olan birisinin, başkalarına göre daha zeki, daha yüksek statüye sahip, daha asil, ruhlar dünyasına daha yakın ve daha güzel olduğu” düşünülmektedir. Bu ortada Mayalar içinde, kendisini farklı göstermek için dişlerine bedelli taş nakşettirme uygulaması da vardı.
Orta Asya kavimlerinde başladı
Bebek kafataslarını “sivriltme” ya da “yassılaştırma” âdetinin birinci vakit içinderda ve en sık Orta Asya kavimlerinde görüldüğü, daha sonrasında ise dünyanın değişik yerlerine dağıldığı iddia ediliyor.
Kasıtlı biçimlendirmenin en bilinen örneklerinden birisi, Hun Hükümdarı Alchon ismine basılan sikkedeki portresiydi.
Bu para üstündeki kral portesinde kasıtlı deformasyon net bir formda görülmekteydi. Semerkant’taki kimi hafriyatlarda da benzeri duvar fotoğrafları ve freksler bulunmuştu. Eski Yunan’ın ünlü tıpçısı Hipokrat, o evre için biroldukca milletin “soyluları” içinde, bebeklerin kafatasının biçimini bozma alışkanlığının olduğunu yazmıştı.
Tarihçiler ve antropologların tespitlerine göre kasıtlı deformasyonu benimseyen toplumlardan kimileri şunlardı:
Hunlar, Alanlar, Gepidler, Ostrogotlar, Kuşanlar, Heruliler, Rugiiler, Burgonyalılar, Lombardlar, Thüringenler, Germenler, Ruslar, Fransızlar, Mayalar, Aztekler, Kızılderililer, Bahama halkları, Karayip halkları, Tahitililer, Samoalar, Hawaiililer, Paumotulular.”
“Neandertal” dedikleri aslında el yapımı!
Antik çağ kökenli bu harika tuhaf uygulamanın, çağdaş vakit içinderdaki değişik bir tartışmaya yol açtığı da görülmüştü.
Yaradılışı kabul etmeyen, bunun yerine “insanın maymundan geldiğini” argüman eden çevrelerin, bu görüşlerine “bilimsel” bir kılıf bulmak için geliştirdikleri “evrim teorisi”, bilindiği üzere insan çeşidini değişik varyasyonlarla sıralamakta.
Buna göre “modern insan”, yani bugünkü biz, “homo sapiens”dik. “Evrimcilere” göre, bu çeşitten bundan evvelki çeşit ise “neandertal”dı. “Neandertal insanı”nın bilhassa kafatası, bilinen tarihteki ve bugünkü insanın kafatasına benzemiyordu. Bu “ara tür”ün kafatası yassıydı. Bu durumu, “evrim”in gerçekliğine kanıt olarak gösteren kesitlere karşı “kasıtlı deformasyon” konusunu inceleyen bilim etrafları ise durumun aslında bu biçimde olmadığı görüşünü lisana getirmişlerdi.
“Anaakım evrimciler”in bu yaklaşımlarına itiraz eden az sayıdaki bilim insanı, “neandetal”lardaki kafatası yassılığının, doğal bir müddetcin yapıtı değil, “neolotik çağ”da, yaygın ismiyle “Cilalı Taş Devri”nde de (M.Ö. yaklaşık 40000’ler) görülen kasıtlı deformasyon niçiniyle olduğunu savunmuşlardı.
Güneybatı Asya’daki kimi hafriyatlarda elde edilen bulgular da kasıtlı deformasyon görüşü yanlılarını dayanaklar nitelikteydi. Lakin kolaylıkla varsayım edilebileceği üzere, bu yaklaşım “Ortodoks evrimciler”in ağır itirazlarıyla karşılanmıştı.
Bu ortada, değişik topluluklardaki bebek kafatasını değiştirme uygulamasının tek tük de olsa 1950’lere kadar devam ettiği de kayıtlara geçmişti.
– Dr. Samuel Romero-Vargas , “Maya Yapay Kafatası Deformasyon Uygulamalarına Bir Bakış”, ABD Nörolojik Cerrahlar Derneği Nöroşirürji Mecmuası, Cilt 29, Sayı 6, Eylül 2010
– Colin Barras, “İlk Beşerler niye Çocuklarının Kafataslarını bir daha Şekillendirdi”, BBC, 13 Ekim 2014