Beykozlu
New member
◊ Aslında reklam eğitimi aldınız ve babanız da bildiğim kadarıyla reklam kökenli…
– Evet, şu an emekli. Türkiye’ye birinci kere billboard’ları getiren bireylerden biri. Ben de reklam eğitimi aldım Bilgi Üniversitesi’nde. Okulumuzun Three Wise Monkeys isminde in-house bir reklam ajansı vardı. Ben de ajans lideriydim. İkinci sınıftayken izlediğim “Zeitgeist” isimli belgesel, okul hayatımdan daha sonra dönüşeceğim insan konusunda bana yardımcı oldu. Belgesel beni epeyce etkiledi ve reklamcılığın aslında bana nazaran olmadığını fark ettim.
◊ En epey niye etkilendiniz bu belgeseli izlerken?
– Ekonomiyi anlatıyordu. Büyük buhran nedir? Bankalar nasıl battı ve daha sonra neye dönüştü? Beşerler nasıl manipüle edilip tek tarafa çekiliyor? Bu stil anlatıları vardı. çok etkilendim. Hatta CD’ye bastırıp etrafımdakilere de dağıttım. Fakat kimse izlemedi.
Aslında bu belgeseli izledikten daha sonra hayatta ne yapmak istediğimi düşünmeye başladım. Rastgele bir eserin ya da inanmadığım bir şeyin ardında durup yalnızca para kazanabilmek ismine onunla yatıp, kalkmak, sloganlar bulmak… Bunları istemediğimi fark ettim.
Üniversiteden daha sonra, 25 yaşında tiyatro okuluna gittim. İki sene bir hocanın yanındaydım, özel ders aldım. Akabinde üç-dört sene asistanı oldum. Orada bir tiyatro kursu kuruldu. Oyunlar oynadım. 30 yaşıma kadar böyleydi. Diziler 30 yaşımdan daha sonra başladı.
BİR CÜMLE SÖYLEMEM GEREKİYORDU YAPAMIYORDUM
◊ Mesleğiniz değişik bir doğrultuda ilerlemiş. Babanız da meslek seçiminizde fazlaca katı bir figür olmamış…
– elbette. Babamın fazlaca sayıda tanıdığı vardı reklam ajanslarında. Ben esasen üniversitede modellik yapıyordum, yaz aylarında bir dizide rol almıştım.
Reklam cast’larına giderken şu biçimde şeyler de oluyordu: Bir cümle söylemem gerekiyordu, yapamıyordum. Enteresandı, zira olağan hayatta konuşabiliyorum.
İzlek duruma geçtiğiniz vakit beyin kortekslerinde öbür yerler çalışmaya başlar. ötürüsıyla orada bir noktada tıkanıyorsun.
Bu hâli sevmeye başladım. Kendi gerçekliğimi yaratıp ondan yarar elde etmek istedim.
◊ Oyunculuk da bu biçimde mi hissettiriyor?
– Oyunculuk bence kendinizin dışında apayrı bir insanı tasavvur edip onun anılarını yaratmak, kimi vakit de travmalarına bakmaktır.
Kendine nasıl palavra söyler, nerede dürüst olur? Beşerler onu, o insanları nasıl görür? Dışarıda kendisini nasıl yansıtır? bu türlü baktıkça oyunculuk hoşuma gitmeye, ilgimi çekmeye başladı. Ve bu hususta da derinleşmeye başladım.
Psikanaliz okudum. Üniversal gerçeklere baktım; manyetizma ne demektir, onu araştırdım.
Davranış aslında tutumla ilgilidir. Hal da sıkıştırılmış fikirdir. Oyunculuğa dair en çok şunu sevdim: Evet, oyunculuk anı fazlaca eğlenceli ancak bundan öncesi yani o kuramı oluşturma ve bir şeyin senin üzerinde davranış biçimi olarak çalıştığını görmek çok tatmin edici bir şey bence.
MAKÛS ALIŞKANLIKLARI ÇOCUKLUĞUMUZA DÖNMEK İÇİN EDİNİYORUZ
◊ Farklı karakterlere bürünmek nasıl bir his?
– Burada en büyük his, her seferinde yeni bir maceraya atılmak.
Temelde şuna inanıyorum: Beşerler aslında bütün makus alışkanlıkları çocukluklarına dönmek için ediniyorlar. Zira çocukluğunu unutmak istemiyorsun.
İki robotla oyun oynayarak geçirdiğin saatleri, o anların tadını çıkarabildiğin vakit içinderı özlüyorsun. Oyunculuk yaparken de, öteki bir insan üzere davranırken de, ya da o rolün üzerine meditasyon yaparken de bu biçimde hissediyorum.
◊ Rollere hazırlık evrelerinde pekala? Az evvel “oldukca okuyorum” dediniz…
– Bilhassa her rol için hayli okuma yapmıyorum. Ben süratli bir zihne sahibim, süratli düşünürüm, süratli karar veririm.
Lakin şu an “Evlilik Hakkında Her Şey” dizisinde canlandırdığım karakter yavaş, çok da sakin, çabucak reaksiyon vermeyen, durumu tartan biri. Benim hayatta tatmadığım apayrı acılar hayatış.
Örneğin; 17 sene bir bayana platonik bir biçimde âşık olmuş. 17 seneyi aklım almıyor. Ancak bir biçimde de oluyor işte.
Çocuk benim kırmızı çizgimdir
◊ Büründüğünüz karakterlerle aranızdaki farklılıklarla nasıl başa çıkıyorsunuz?
– Onları anlamaya çalışıyorum. Niyet ediyorum ve o niyete bağlı kalıyorum. Manyetik bir biçimde ona dönüşüyorum. bu biçimdece, hareketlerim de yavaşlıyor, konuşmam ya da bir şeylerden haz almam da. Bir bütünlük kıssası aslında. Senaryo geliyor, rolü kabul ediyorsunuz. Akabinde da fikirler oluşmaya başlıyor.
◊ Dizide sizi etkileyen ne oldu?
– Bayan kahraman üzerinden anlatılan bir iş. Bu yüzden hoşuma gitti. Bir kısımda hayli hoş bir sahne vardı. kuvvetli bir bayan eşinden şiddet görüyor. daha sonra bu durumu açıklarken “Ben yaralarımı saklamak zorunda değildim lakin sakladım. Şu anda dayak yediğim için utanmıyorum, onları sakladığım için utanıyorum” diyor. Ezilen bir bayanın başında bunlar aslına bakarsan var ancak bunları bir adamın başına sokmak kıymetli.
◊ Buradan yola çıkarak toplumsal sorumluluk özelinde planlarınız
var mı?
– Çocuk, benim kırmızı çizgimdir. Toplumsal sorumluluk projelerinde çocuklara yönelik bir şeyler yapmak isterim. Bayana ve hayvana, beşere şiddet de birebir biçimde… Birilerine dokunabilecek, o ana kadar düşünülmeyeni düşündürten her projenin ortasında yer almak isterim.
HEDİYELEŞMEYİ O KADAR SEVMEM
◊ Bugüne kadar verdiğiniz sıradışı bir armağan oldu mu?
– Babam felç geçirdi benim. Genelde ona baston alırım. İçi kılıçlı olanlardan. Çok seviyor onları.
◊ Armağan kavramı ne söz ediyor size?
– Çok bir şey söz etmiyor aslında. İkram alıp vermeyi o kadar seven biri değilim. Ancak olağan olarak sevdiğim insanlara alırım. Bunun yanı sıra hoş bir sohbet, sevdiğim birinin yanımda olduğunu bilmek beni daha hayli memnun ediyor.
LÜKSÜ MUHTAÇLIK ZANNEDİYORUZ
◊ Yiğit Kirazcı için “lüks”ün ne mana tabir ettiğini öğrenebilir miyiz?
– Lüks, memnunlukla ilintilidir. Nereye konumlandırdığınıza bağlı… Elinde olan şeylere bakıp mutsuz mu olacaksın yoksa şükür mü edeceksin. Kendi lüksünü; her gün hoş restoranlarda kahvaltı edip kıymetli arabalara binmekle ilişkilendirirsen ve bunlar bir gün elinden gittiğinde kelamını ettiğimiz “şartlı lüks” olur. Lüksünü şükre bağladığın vakit durum daha farklı. Muhtaçlık ile lüksü ayırmak lazım. Lüksü gereksinim zannediyoruz. Yeterli bir kıyafet giydiğinde daha kendin üzere hissediyorsan elbette o makbul fakat bu ben değilim.
– Evet, şu an emekli. Türkiye’ye birinci kere billboard’ları getiren bireylerden biri. Ben de reklam eğitimi aldım Bilgi Üniversitesi’nde. Okulumuzun Three Wise Monkeys isminde in-house bir reklam ajansı vardı. Ben de ajans lideriydim. İkinci sınıftayken izlediğim “Zeitgeist” isimli belgesel, okul hayatımdan daha sonra dönüşeceğim insan konusunda bana yardımcı oldu. Belgesel beni epeyce etkiledi ve reklamcılığın aslında bana nazaran olmadığını fark ettim.
◊ En epey niye etkilendiniz bu belgeseli izlerken?
– Ekonomiyi anlatıyordu. Büyük buhran nedir? Bankalar nasıl battı ve daha sonra neye dönüştü? Beşerler nasıl manipüle edilip tek tarafa çekiliyor? Bu stil anlatıları vardı. çok etkilendim. Hatta CD’ye bastırıp etrafımdakilere de dağıttım. Fakat kimse izlemedi.
Aslında bu belgeseli izledikten daha sonra hayatta ne yapmak istediğimi düşünmeye başladım. Rastgele bir eserin ya da inanmadığım bir şeyin ardında durup yalnızca para kazanabilmek ismine onunla yatıp, kalkmak, sloganlar bulmak… Bunları istemediğimi fark ettim.
Üniversiteden daha sonra, 25 yaşında tiyatro okuluna gittim. İki sene bir hocanın yanındaydım, özel ders aldım. Akabinde üç-dört sene asistanı oldum. Orada bir tiyatro kursu kuruldu. Oyunlar oynadım. 30 yaşıma kadar böyleydi. Diziler 30 yaşımdan daha sonra başladı.
BİR CÜMLE SÖYLEMEM GEREKİYORDU YAPAMIYORDUM
◊ Mesleğiniz değişik bir doğrultuda ilerlemiş. Babanız da meslek seçiminizde fazlaca katı bir figür olmamış…
– elbette. Babamın fazlaca sayıda tanıdığı vardı reklam ajanslarında. Ben esasen üniversitede modellik yapıyordum, yaz aylarında bir dizide rol almıştım.
Reklam cast’larına giderken şu biçimde şeyler de oluyordu: Bir cümle söylemem gerekiyordu, yapamıyordum. Enteresandı, zira olağan hayatta konuşabiliyorum.
İzlek duruma geçtiğiniz vakit beyin kortekslerinde öbür yerler çalışmaya başlar. ötürüsıyla orada bir noktada tıkanıyorsun.
Bu hâli sevmeye başladım. Kendi gerçekliğimi yaratıp ondan yarar elde etmek istedim.
◊ Oyunculuk da bu biçimde mi hissettiriyor?
– Oyunculuk bence kendinizin dışında apayrı bir insanı tasavvur edip onun anılarını yaratmak, kimi vakit de travmalarına bakmaktır.
Kendine nasıl palavra söyler, nerede dürüst olur? Beşerler onu, o insanları nasıl görür? Dışarıda kendisini nasıl yansıtır? bu türlü baktıkça oyunculuk hoşuma gitmeye, ilgimi çekmeye başladı. Ve bu hususta da derinleşmeye başladım.
Psikanaliz okudum. Üniversal gerçeklere baktım; manyetizma ne demektir, onu araştırdım.
Davranış aslında tutumla ilgilidir. Hal da sıkıştırılmış fikirdir. Oyunculuğa dair en çok şunu sevdim: Evet, oyunculuk anı fazlaca eğlenceli ancak bundan öncesi yani o kuramı oluşturma ve bir şeyin senin üzerinde davranış biçimi olarak çalıştığını görmek çok tatmin edici bir şey bence.
MAKÛS ALIŞKANLIKLARI ÇOCUKLUĞUMUZA DÖNMEK İÇİN EDİNİYORUZ
◊ Farklı karakterlere bürünmek nasıl bir his?
– Burada en büyük his, her seferinde yeni bir maceraya atılmak.
Temelde şuna inanıyorum: Beşerler aslında bütün makus alışkanlıkları çocukluklarına dönmek için ediniyorlar. Zira çocukluğunu unutmak istemiyorsun.
İki robotla oyun oynayarak geçirdiğin saatleri, o anların tadını çıkarabildiğin vakit içinderı özlüyorsun. Oyunculuk yaparken de, öteki bir insan üzere davranırken de, ya da o rolün üzerine meditasyon yaparken de bu biçimde hissediyorum.
◊ Rollere hazırlık evrelerinde pekala? Az evvel “oldukca okuyorum” dediniz…
– Bilhassa her rol için hayli okuma yapmıyorum. Ben süratli bir zihne sahibim, süratli düşünürüm, süratli karar veririm.
Lakin şu an “Evlilik Hakkında Her Şey” dizisinde canlandırdığım karakter yavaş, çok da sakin, çabucak reaksiyon vermeyen, durumu tartan biri. Benim hayatta tatmadığım apayrı acılar hayatış.
Örneğin; 17 sene bir bayana platonik bir biçimde âşık olmuş. 17 seneyi aklım almıyor. Ancak bir biçimde de oluyor işte.
Çocuk benim kırmızı çizgimdir
◊ Büründüğünüz karakterlerle aranızdaki farklılıklarla nasıl başa çıkıyorsunuz?
– Onları anlamaya çalışıyorum. Niyet ediyorum ve o niyete bağlı kalıyorum. Manyetik bir biçimde ona dönüşüyorum. bu biçimdece, hareketlerim de yavaşlıyor, konuşmam ya da bir şeylerden haz almam da. Bir bütünlük kıssası aslında. Senaryo geliyor, rolü kabul ediyorsunuz. Akabinde da fikirler oluşmaya başlıyor.
◊ Dizide sizi etkileyen ne oldu?
– Bayan kahraman üzerinden anlatılan bir iş. Bu yüzden hoşuma gitti. Bir kısımda hayli hoş bir sahne vardı. kuvvetli bir bayan eşinden şiddet görüyor. daha sonra bu durumu açıklarken “Ben yaralarımı saklamak zorunda değildim lakin sakladım. Şu anda dayak yediğim için utanmıyorum, onları sakladığım için utanıyorum” diyor. Ezilen bir bayanın başında bunlar aslına bakarsan var ancak bunları bir adamın başına sokmak kıymetli.
◊ Buradan yola çıkarak toplumsal sorumluluk özelinde planlarınız
var mı?
– Çocuk, benim kırmızı çizgimdir. Toplumsal sorumluluk projelerinde çocuklara yönelik bir şeyler yapmak isterim. Bayana ve hayvana, beşere şiddet de birebir biçimde… Birilerine dokunabilecek, o ana kadar düşünülmeyeni düşündürten her projenin ortasında yer almak isterim.
HEDİYELEŞMEYİ O KADAR SEVMEM
◊ Bugüne kadar verdiğiniz sıradışı bir armağan oldu mu?
– Babam felç geçirdi benim. Genelde ona baston alırım. İçi kılıçlı olanlardan. Çok seviyor onları.
◊ Armağan kavramı ne söz ediyor size?
– Çok bir şey söz etmiyor aslında. İkram alıp vermeyi o kadar seven biri değilim. Ancak olağan olarak sevdiğim insanlara alırım. Bunun yanı sıra hoş bir sohbet, sevdiğim birinin yanımda olduğunu bilmek beni daha hayli memnun ediyor.
LÜKSÜ MUHTAÇLIK ZANNEDİYORUZ
◊ Yiğit Kirazcı için “lüks”ün ne mana tabir ettiğini öğrenebilir miyiz?
– Lüks, memnunlukla ilintilidir. Nereye konumlandırdığınıza bağlı… Elinde olan şeylere bakıp mutsuz mu olacaksın yoksa şükür mü edeceksin. Kendi lüksünü; her gün hoş restoranlarda kahvaltı edip kıymetli arabalara binmekle ilişkilendirirsen ve bunlar bir gün elinden gittiğinde kelamını ettiğimiz “şartlı lüks” olur. Lüksünü şükre bağladığın vakit durum daha farklı. Muhtaçlık ile lüksü ayırmak lazım. Lüksü gereksinim zannediyoruz. Yeterli bir kıyafet giydiğinde daha kendin üzere hissediyorsan elbette o makbul fakat bu ben değilim.