Beykozlu
New member
Kenan BAŞARAN
hayatımda birinci sefer bir bisiklet yarışını başından sonuna kadar takip etme sonucu alıyorum. Derneğimiz TSYD’den Birgül Pullukçu, yani bizim ‘Birgül Abla’nın gönderdiği akreditasyon mailine kadar da başımdan bu biçimde bir plan olmuyor. Türkiye Bisiklet Federasyonu Lideri Emin Müftüoğlu’nun davetini kabul edip “Geliyorum, tıpkı vakitte başından sonuna kadar izlemek istiyorum” diyorum. Namı öteki Tour of Türkiye, Bodrum’dan başlayıp, Taksim’de bitiyor.
Kadıköy’den Bodrum’a uçakla 7 saat!
Bodrum’a uçuşumuz 8 Ocak’ta İstanbul Havalimanı’ndan. Yeni havalimanından birinci sefer uçacağım. Kadıköy’den Havaist otobüsüyle bir saatte ulaşıyorum. Sabah erkenden olduğu için trafiğin açık olmasının avantajı. İstanbul Havalimanı fiziki olarak hoş. Dünya butik havaalanı kullanmasına dönüyorken bizim devasa bir tercih yapmamız farklı bir tartışma. Beri yanda uçağımızın kalkışı 1 saatten çok gecikiyor. Sabırla ortasında bekliyoruz.
Bodrum’da konaklayacağımız otele ulaştığımızda saat 13.40’ı gösteriyor. Ben konuttan saat 06.30’da çıktığıma bakılırsa İstanbul’dan Bodrum’a uçakla uçuşum 7 saati aşıyor. halbuki havada geçen müddet yalnızca 1 saat. Hani otobüsle gitsem daha mı âlâ olurdu, diye düşünmeden edemiyorum.
General Faik Gürses!
Bodrum’da birinci günümüz tanışma kaynaşma ve cins hakkında bilgilendirilmeyle geçiyor. Meslektaşımız ve ağabeyimiz statüsündeki Faik Gürses, tıbbın medya yöneticisi. Bize cinsle ilgili bilgilerden verdikten daha sonra bir de tehdit ediyor(!) “Araçlarını bekleten, geç gelen olursa gerimizden Kamil Koç ile gelir” diyor! Artık bu saatten daha sonra Faik Abi, benim nezdimde ‘General Faik Gürses’ oluyor.
Bodrum’da konutum yok lakin dikili ağacım var
9 Nisan’da Bodrum’da ağaç dikmeye gidiyoruz. Hatıra ormanı. Ne palavra söyleyeyim, ben daha uzunluk vermiş bir hatıra ormanı görmedim. bir daha de fidanlarımızı dikiyoruz. Bodrum’da bir konutum yok fakat benim de dikili bir ağacım oluyor. Dönüşte merkezde iniyorum. Gelmişken Halikarnas Balıkçısı’nın diyarında bir soluklanmalı. Benim üzere yapmış olan Business Life’tan gazeteci Mehmet Tufan arıyor. Kaleyi geziyormuş. “Bitirince bulaşalım” diyorum. Buluşuyoruz. Tıp boyunca da Mehmet ile ‘kanka’ oluyoruz.
Taksi 4 kilometreye 70 lira yazdı
Bir vakit içinder Bodrum’un en meşhur barı olan lakin bugün kültür merkezine çevrilen Hadigari’de denize nazır bir süre oturduktan daha sonra bir taksiye atlayıp otele dönüyoruz. 4 kilometrelik yolda taksi 70 lira yazıyor! Yani TÜİK değil, ENAG enflasyon sayılarının daha hakikat olduğunu bir sefer daha idrak ediyorum!
Start görme hakkını kaybediyoruz!
‘Faik Paşa’ ne kadar haklı olduğu birinci gün ortaya çıkıyor. Bodrum startını izlemeye gidiyoruz. Starttan 15 dakika evvel cinsin önünde yola düşmemiz lazım. Ancak “Servis nerede, o nerede, bu nerede” derken, vakit içindemaya uyamıyoruz. Bisikletçilerin grup araçlarının ardına takılıyoruz. Bodrum daha sonrası artık bize start yok, finish var! Bu biraz “Şu mektepler olmasaydı, ben bu maarifi ne hoş yönetim ederdim” diyen Osmanlı periyodunun eğitim bakanı Emrullah Efendi´yi hatırlatıyor. Birinci gün her tertipte külfet olur. Bunu düzeltmek yerine kolay olan seçiliyor. Bu karara şahsen şerh düşüyorum. Bodrum-Kuşadası etabında yollarda ufak tefek tertipler haricinde doğal olarak ilgi gösteren insan sayısı epeyce fazla olmuyor. Fakat Kuşadası’ndaki bitiş noktasında hatırı sayılır bir kalabalık var. Birinci etabı Avustralyalı Caleb Ewan oluyor.
Alaçatı’dan selfim yok anlıyor musun?
Birinci etabın sonunda geceyi Kuşadası’nda geçiyoruz. Denize sıfır hoş oteldeyiz. Yüzme hevesini esen sert rüzgâr kesiyor. Sabah, fotoğrafçılar hariç bizler direkt Selçuk-Alaçatı etabının bitiş noktasına hakikat yola çıkıyoruz. Malum, Alaçatı adeta bir kartpostal üzere. Vakti vaktinde bir köyken, vakit içinde yapılan tatlı şirin konutlarla ‘ciks’ bir yere dönüşüyor. Instagram, Alaçatı’dan feyz alarak doğmuş olabilir. Her sokağı, her yapısı önünde selfie çektirilesidir yani. Lakin merkezine gidip bir selfie çektirme fırsatım olmuyor! Bu ayrıntıları tatillerimden kalan anılardan beslenerek yazıyorum! Alaçatı’da da kazanan bir öbür Avustralyalı oluyor. Bu defa Turkuvaz mayoyu sırtına geçiren Kaden Groves oluyor.
Hekim, esnaf, öğrenci, güvenlikçi
Üçüncü etap Çeşme-İzmir… Birinci ikisinde olduğu üzere bir daha bir sprint etabındayız. Doğal bisikletçiler namına konuşuyorum. Biz bir daha direkt ‘finito’ noktasına yollanıyoruz. Karşıyaka’dayız. Bisikletçileri bekleyen hoş bir kalabalık var. Fakat gelmelerine hayli daha var. Art planda neler oluyor? Arı üzere çalışan gençler. Reklam panoları yerleştiriliyor, bitiş çizgileri çiziliyor, TV çekim takımları vinçlerini yerleştiriyor, deneme çekimlerini yapıyor. Her bitiş noktasında ödül merasimi provaları yapılıyor. Tıbbın istekli motosikletçi güvenlikçileriyse İzmir anısına çektiriyor. Kimi hekim, kimi esnaf, kimi öğrenci… Tıpta ipi bu kere Avustralyalı değil, bir Belçikalı ipi göğüslüyor: Jasper Philipsen…
Duchamp’ın pisuvarı, Efes’in tenceresi
İki gece İzmir’de kalacağımız için memnunuz. Ne kadar konforlu olursa olsunlar her gün otel değiştirmek biraz bıktırıcı bir durum. Yerleşik toplum kodu muhakkak ki ardık DNA’mıza mıh üzere çakılmış.
Büyük Efes Oteli’ndeyiz. Burası bir otelden çoksı. Her köşesinde bir sanat yapıtı var. Lakin bir tanesi var ki Marcel Duchamp’ın sanat tarihinin en tartışmalı aksi çevirdiği ve Çeşme ismini verdiği pisuvar esiriyle yarışabilir! Efes’inki de ortasından bir metal levha geçen tencere! Kaldığımız tüm oteller ortasında en sağlam konaklama kültürüne sahip otel. Sadelik ve kalite birebir potada eritilmiş.
Kraliçe etabının krallarıyız!
İzmir-Manisa etabı demek, Kraliçe Etabı demek. Spil dağına tırmanılacak. Ve muhtemelen şampiyon isim muhakkak olacak. Sevgili Birgül Pullukçu bana hoş bir haber veriyor. Bu etabı cinsin ortasında takip ediyorum. Kankam Mehmet ile birlikte. Kraliçe Etabı’nın krallarıyız! Yüzme ve bisiklet antrenörü Hakan Şenöz’ün pilotluğunda takipteyiz. Hem otobanda hem tırmanış kısımlarında bisikletçilerle vakit zaman bir arada seyahat ediyoruz. Yolda epeyce hoş sahnelerle karşılaşıyoruz. Köylerde herkes yol kenarında bisikletçilerin geçmesini bekliyor. Bizatihi, en doğal haliyle. Çoluk çocuk, genç yaşlı, bayan erkek…
Spil tırmanışında kas sesleri!
Spil’de uzun kıvrımlı bir virajda durum alıp araçtan iniyoruz. Çıplak gözle de izliyoruz ve bisikletçilerin yanımızdan gelip geçmesini deneyimliyoruz. Ağır güç sarfiyatından adeta kaslarından çıkan sesleri duyuyoruz. Favori Kolombiyalı Nairo Quintana dördüncü bitiriyor. Evvelki tiplerde düştüğü için morali bozuktu aslına bakarsan ve Spil’den daha sonra da yarışı bırakıyor. Manisa Tarzanı’nın mirası Spil dağında Arjantinli Eduardo Sepulveda kazanıyor. Manşetlerimiz “Sepulveda Şampi…”
Bu etaba Gençlik ve Spor Bakanı Muharrem Kasapoğlu da katılıyor. Bu niçinle ağır güvenlik tedbirleri alınıyor. Hem yol üstünde hem Spil’in doruğunda ellerinde silahlı polis ve jandarmalar… Spil’den tekrar İzmir’e dönüyoruz.
Biz bavul toplamaktan zorlanırken onlar…
Biz bir bavulu bile toplayıp bir bitişten başkasına koşturmakta zorlanırken, öteki yanda hem start hem finish noktasında sahne kurup bozan grupların emeğine hürmet duymamak mümkün değil. İki çalışıyor. Birisi startın podyumlarını başkası finish’inkini hazırlıyor. Aksi biçimde yetiştirmeleri kelam konusu olamaz. Bir öteki alkışlanası grup de çekim takımı. Hem havadan helikopterle hem yerden motorlarla çeşidi çekiyorlar. Hollandalı bir grup bu işi kotarıyor, muvaffakiyetle.
Sokakta E-spor oynuyorlar!
İzmir’den Ayvalık’a… Mehmet ile Ayvalık’ın art sokaklarına atıyoruz kendimizi. Mehmet fotoğraf çekmeyi epeyce seviyor. Ben bir çekiyorsam o beş! Ve illa ki bulunduğu yerin isminin da bir fotoğrafta görünmesine dikkat ediyor. Ayvalık’ın ayakta kalan eski meskenleri geçmişin izlerini taşımasından dolayı Alaçatı’ya bakılırsa daha gerçek geliyor. Yaşanmışlık kokuyor. Karşımıza Perşembe pazarı çıkıyor. Tezgâhlara yaklaşsak bir türlü yaklaşmasak bir türlü. Esnaf gözlerinizi takip ediyor adeta. Çabucak “Buyurun” diyor. Ne var ki fiyatlar el yakıyor. Geçip gidiyor üzere yapıyor birçok insan. Yoksa Ayvalık’tan bir şişe zeytin yağı alınmaz mı? Ki bitiş noktasında Ayvalık’ın zeytinyağları da sergileniyor, tanıtım için. Biz esasen tanıyoruz ancak … Stanttaki bakılırsavliye meblağları soruyorum: 5 litreliği 550 lira! Lakin geçmişin bir anıtı üzere olan Ayvalık’ın sokaklarında geleceğin tanımını görüyorum. Üç çocuk oturmuş bir kapının eşiğinde bilgisayardan oyun oynuyor. Buna ‘espor’ diyoruz!
Otobüs durağı kütüphanesi!
Kazdağları’nı aşıp Ayvalık kıyısındaki bitiş çizgisini birinci geçen Samuel Luke Welsford oluyor. Yani bir öbür Avusturalyalı! Ayvalık’ta bir dünya rekortmeniyle de tanışıyorum: Özgür Eriş. 1998 Avrupa Askeri Pentatlon Şampiyonası’nda kırdığı dünya rekoruyla biliniyor. Akçay’dan bisiklete atlamış gelmiş. Askeri pentatlon 7 farklı branştan oluşuyor. çok meşakkatli bir kol. Ayvalık’ta Welsford kadar sevinen üç de genç var. Zira çekilen kura kararı bisiklet kazanıyorlar. Ayvalık’tan bakınca karşıda Ali Beyefendi adası var. Cunda, Cunda… Bi çayını içip dondurmasını yiyelim diyoruz. Dönerken otobüs durağında bir minik dolap. Üzerinde ‘Kütüphane’ yazıyor. Birden fazla belediye icraatını anlatan dergiler… Bir de bölgenin tarihini anlatan bir kitap. Barış Timurlenk, oturmayı yeğlerken ben o kitabı alıp okumaya başlıyorum, otobüs gelene kadar(!)
Çanakkale’de 1 Anzak’ın!
Sonraki gün bizi tıbbın en manalı etabı bekliyor. Edremit-Eceabat… Yani 57. Piyade Alayı’na gidiyoruz. öncedena yeni yapılan 1915 Çanakkale Köprüsü’nden geçilecek. Anadolu’dan Rumeli’ye. Kıta değiştiriyoruz artık. Köprüyü birinci geçen atlet Batuhan Özgür’ün olması manalı oluyor. Etap Çanakkale’de olunca gözler Anzak diyarından gelen bisikletçilere çevriliyor. aslına bakarsan onlar da bu etaba başka bir ehemmiyet veriyorlar. Kazanıp, Çanakkale’de toprağa düşen cetlerinin ruhu şad etmek istiyorlar. Ve başarıyorlar da… Etabı Avustralyalı Caleb Ewan kazanıyor. daha sonra da beyaz bir karanfil alıp cetlerinin mezarlarına gidiyor. Gelibolu sırtlarında devasa bir mezarlık…
Memleketin her kentinden evlatlar yatıyor. Mezar taşı diye konulanlar sembolik. Yüzbinlerce can var toprağın altında kimin nerede yattığı aşikâr değil. Toprağı kaplayan her bir ağaçtır artık onların mezar taşı. Bitiş noktasından 300 metre aşağıda o ağaçların ortasında karşılamıştık bisikletçileri. Mehmet’in cep telefonundan bir ses yükseliyor ve Ruhi Su söylüyor: “Ölmeden mezara koydular beni, gençliğim off..”
Gelibolu kıyısında bir oteldeyiz akşam. Yemek öncesi çıkıp bir saat kadar kıyıda yürüyorum. Çok uzakta yeni köprü, akşam güneşinin huzmesinde ip üzere aşikâr, meçhul.
Başımdaki Tekirdağ’ı siliyorum
bir daha en önde biziz. Tekirdağ kıyısındaki varış noktasına bu sefer de. Birinci sefer Tekirdağ’da duruyorum. Bu kentten daima transit geçtim. Aklımda denize paralel uzun bir asfalt etrafında konuşlanmış bir kent imajına sahip. Birinci sefer deniz kıyısından bakıyorum. yıllardır başımda taşıdığım imaj siliniyor. Balıkçı kooperatifinden baktığım kent, artık daha sempatik. Kentteki küçük gezintimin özeti dört heykel: Hüseyin Pehlivan, Süleyman Paşa, Namık Kemal ve Mustafa Kemal Atatürk… Ha bir de İsmail Amca! Belinde silah taşıyor. Eski polisim diyor. Çebi’lerin akrabası olduğunu söylüyor. Beşiktaş Lideri Ahmet Parıltı Çebi’nin yani. Durup durup Ahmet Bey’in babası Yaşar Kaptan’a lafı getiriyor. İstikrarını yitirmiş mi yitirmemiş mi? Anlamaya çalışıyorum. her neyse ki önerdiği köfteciye gidip bir arada yiyoruz. Meczuplar ve veliler güzeldirler…
Uçmakdere’nin sıkıntı etabı tıbbın bahtını değiştiriyor. Hepimizin şampiyon ilan ettiği Spil’in muzafferi Sepulveda, şampiyonluğa adeta veda ediyor çünkü Yeni Zelandalı –bir öbür Anzak- Patrick Bevin, epeyce büyük bir vakit farkıyla kollarını açarak son çizgiyi geçiyor. Biz ‘bisiklet ulemaları’ da daha evvel attığımız ‘Şampi..’ manşetlerini utangaç boynumuzun kolyesi yapıyoruz!
İstanbul üçe bölünmeli!
Başımda Vedat Türkali’nin destansı İstanbul şiiri.. Bekle bizi İstanbul…
“… Boşuna çekilmedi çok acılar
Büyük ve sakin Süleymaniye’nle bekle
Parklarınla, köprülerinle, meydanlarınla
Bekle bizi İstanbul …”
Tekirdağ ile İstanbul, üç-beş seneye kalmaz toptan birleşir binalarla. İstanbul vilayet sonundan itibaren bakıyorum ve şaşıyorum. İstanbul’a kent demek yavaşça kalır. Burası bir devlet. Bu kadar bina ve beşere bir belediye nasıl hizmet yetiştirebiliyor? İçimden bu kent üçe bölünmeli diyorum: Eski İstanbul, Batı İstanbul ve Doğu İstanbul… İstanbul ortasında İstanbul’lar var. Bir yanıyla fazlaca yakışıksız apartmanları olan kaotik bir kent, işte o tarihi yarımadası ve boğazıyla da epey hoş. İstanbul, bize dair ne var ise ortasında taşıyor.
İstanbul’da evciye çıkıyorum!
Bisiklet ulemaları dedi ki İstanbul’da her şey olabilir. Bevin’in şampiyonluğu garanti değil. Yağmurdan evvel yorumlar bu biçimdeydi. İstanbul haricinden gelen gazeteciler burada da geceyi otelde geçirirken biz mesken sahipleri konutlarımıza gittik. Bir nevi konutçu yazıldık. Altın kafese konulmuş bülbül misali “Evim evim” diyerek merdivenleri çıkıyorum. hiç bir lüks konutunuzun barkınızın ekmeğinin, yatağının ve kokusunu tutmuyormuş. Bir yatakta rahat uyumanız için kuş tüyü değil, kokunuzun sinmiş olması lazım. O yüzden iki gece geçirdiğimiz İzmir’de kapıda ‘Rahatsız etmeyin’ kartını daima asılı tuttum. İstedim ki yastığı yorganı ben koksun…
İstanbul hoş fakat yağmuru fazlaca fena!
10 günlük ayrılıktan daha sonra meskende ‘Almanya’dan dönen emekçi baba’ üzere karşılanıyorum. Fakat sabaha bir daha erkenden Taksim’e yollanıyorum. Kadıköy’den Karaköy vapuruna biniyorum. Denizin ortasında telefonuma ileti düşüyor kümedeki arkadaşlardan: “Arkadaşlar yarış iptal mi oldu?” Az buçuk yağmur çiseleyince yol kayganlaşıyor. Bu da kazalara niye oluyor. Gruplar bu riskli yolda yarışmak istemeyince İstanbul-İstanbul etabı nötralize oluyor. Yani puanlama dışı. Bisikletçiler güvenlik aracının gerisinde Taksim’e dönüyor. Bu bir keyif çeşidi oluyor. Boğaz köprüyle denizin üzerinden geçtikleri Anadolu yakasına, denizin altındaki geçitten geçip bir daha Avrupa’ya dönüyorlar. Profesyonel bisiklet çeşidinin İstanbul etabı, amatör bir ruhla yapılan gezintiye dönüşüyor ve dünya bence daha güzelleşiyor. Tour of Türkiye’nin şampiyonu Patrick Bevin oluyor.
Çeşidin emektarlarına teşekkür
Federasyon Lideri Emin Müftüoğlu, Tour of Türkiye’yi bir daha World Tour kategorisine yükseltmek istiyor. 10 gün boyunca bir nefer üzere çalışıyor. On Bağlantı Lideri İpek Mahsustan ve ajansın iletişimcilerinden Erdi Aydemir ile Berna Alp, TSYD’den Birgül Pullukçu ve Handan Kan , çeşidin medya yöneticisi Faik Gürses ile yabancı medya ile bağlantılardan sorumlu gazeteci Murat Ağca… Onlar da büyük bir emek harcıyor. Onları aşan bir husus ancak benim tek teklifim şu olur: Gazetecilerin etapları daha ortasından takip edebilecekleri formüller bulunursa, bisikleti daha güzel anlatırız.
Tour of Türkiye keyifli sonla bitiyor!
bir daha açılan AKM’ye gidiyorum. Bir müzik standı açık yalnızca. Piyona çalan Osmanlı Padişahları’nı öğreniyorum. örneğin II. Abdülhamit.. Şöyle bir turlayıp dönüyorum. Meydandaki podyumda artık uzatmalar oynanıyor. Sarper Günsal ile birlikte her etapta tipi şahane biçimde aktaran Başak Koç, sahneye üç bisiklet sevdalısını çağırıyor. Meğerse içlerinden ikisi de birbirine sevdalıymış. Oğlan birden diz çöküp kısa “Benimle evlenir misin” diye soruyor. Kız da bağırarak “Evet” diyor. Tour of Türkiye işte bu biçimde memnun sonla bitiyor. Gökten üç elma düşüyor! Umarım tıbbın sloganın üzerine denk gelir: Tabiata, Tarihe Saygı…
hayatımda birinci sefer bir bisiklet yarışını başından sonuna kadar takip etme sonucu alıyorum. Derneğimiz TSYD’den Birgül Pullukçu, yani bizim ‘Birgül Abla’nın gönderdiği akreditasyon mailine kadar da başımdan bu biçimde bir plan olmuyor. Türkiye Bisiklet Federasyonu Lideri Emin Müftüoğlu’nun davetini kabul edip “Geliyorum, tıpkı vakitte başından sonuna kadar izlemek istiyorum” diyorum. Namı öteki Tour of Türkiye, Bodrum’dan başlayıp, Taksim’de bitiyor.
Kadıköy’den Bodrum’a uçakla 7 saat!
Bodrum’a uçuşumuz 8 Ocak’ta İstanbul Havalimanı’ndan. Yeni havalimanından birinci sefer uçacağım. Kadıköy’den Havaist otobüsüyle bir saatte ulaşıyorum. Sabah erkenden olduğu için trafiğin açık olmasının avantajı. İstanbul Havalimanı fiziki olarak hoş. Dünya butik havaalanı kullanmasına dönüyorken bizim devasa bir tercih yapmamız farklı bir tartışma. Beri yanda uçağımızın kalkışı 1 saatten çok gecikiyor. Sabırla ortasında bekliyoruz.
Bodrum’da konaklayacağımız otele ulaştığımızda saat 13.40’ı gösteriyor. Ben konuttan saat 06.30’da çıktığıma bakılırsa İstanbul’dan Bodrum’a uçakla uçuşum 7 saati aşıyor. halbuki havada geçen müddet yalnızca 1 saat. Hani otobüsle gitsem daha mı âlâ olurdu, diye düşünmeden edemiyorum.
General Faik Gürses!
Bodrum’da birinci günümüz tanışma kaynaşma ve cins hakkında bilgilendirilmeyle geçiyor. Meslektaşımız ve ağabeyimiz statüsündeki Faik Gürses, tıbbın medya yöneticisi. Bize cinsle ilgili bilgilerden verdikten daha sonra bir de tehdit ediyor(!) “Araçlarını bekleten, geç gelen olursa gerimizden Kamil Koç ile gelir” diyor! Artık bu saatten daha sonra Faik Abi, benim nezdimde ‘General Faik Gürses’ oluyor.
Bodrum’da konutum yok lakin dikili ağacım var
9 Nisan’da Bodrum’da ağaç dikmeye gidiyoruz. Hatıra ormanı. Ne palavra söyleyeyim, ben daha uzunluk vermiş bir hatıra ormanı görmedim. bir daha de fidanlarımızı dikiyoruz. Bodrum’da bir konutum yok fakat benim de dikili bir ağacım oluyor. Dönüşte merkezde iniyorum. Gelmişken Halikarnas Balıkçısı’nın diyarında bir soluklanmalı. Benim üzere yapmış olan Business Life’tan gazeteci Mehmet Tufan arıyor. Kaleyi geziyormuş. “Bitirince bulaşalım” diyorum. Buluşuyoruz. Tıp boyunca da Mehmet ile ‘kanka’ oluyoruz.
Taksi 4 kilometreye 70 lira yazdı
Bir vakit içinder Bodrum’un en meşhur barı olan lakin bugün kültür merkezine çevrilen Hadigari’de denize nazır bir süre oturduktan daha sonra bir taksiye atlayıp otele dönüyoruz. 4 kilometrelik yolda taksi 70 lira yazıyor! Yani TÜİK değil, ENAG enflasyon sayılarının daha hakikat olduğunu bir sefer daha idrak ediyorum!
Start görme hakkını kaybediyoruz!
‘Faik Paşa’ ne kadar haklı olduğu birinci gün ortaya çıkıyor. Bodrum startını izlemeye gidiyoruz. Starttan 15 dakika evvel cinsin önünde yola düşmemiz lazım. Ancak “Servis nerede, o nerede, bu nerede” derken, vakit içindemaya uyamıyoruz. Bisikletçilerin grup araçlarının ardına takılıyoruz. Bodrum daha sonrası artık bize start yok, finish var! Bu biraz “Şu mektepler olmasaydı, ben bu maarifi ne hoş yönetim ederdim” diyen Osmanlı periyodunun eğitim bakanı Emrullah Efendi´yi hatırlatıyor. Birinci gün her tertipte külfet olur. Bunu düzeltmek yerine kolay olan seçiliyor. Bu karara şahsen şerh düşüyorum. Bodrum-Kuşadası etabında yollarda ufak tefek tertipler haricinde doğal olarak ilgi gösteren insan sayısı epeyce fazla olmuyor. Fakat Kuşadası’ndaki bitiş noktasında hatırı sayılır bir kalabalık var. Birinci etabı Avustralyalı Caleb Ewan oluyor.
Alaçatı’dan selfim yok anlıyor musun?
Birinci etabın sonunda geceyi Kuşadası’nda geçiyoruz. Denize sıfır hoş oteldeyiz. Yüzme hevesini esen sert rüzgâr kesiyor. Sabah, fotoğrafçılar hariç bizler direkt Selçuk-Alaçatı etabının bitiş noktasına hakikat yola çıkıyoruz. Malum, Alaçatı adeta bir kartpostal üzere. Vakti vaktinde bir köyken, vakit içinde yapılan tatlı şirin konutlarla ‘ciks’ bir yere dönüşüyor. Instagram, Alaçatı’dan feyz alarak doğmuş olabilir. Her sokağı, her yapısı önünde selfie çektirilesidir yani. Lakin merkezine gidip bir selfie çektirme fırsatım olmuyor! Bu ayrıntıları tatillerimden kalan anılardan beslenerek yazıyorum! Alaçatı’da da kazanan bir öbür Avustralyalı oluyor. Bu defa Turkuvaz mayoyu sırtına geçiren Kaden Groves oluyor.
Hekim, esnaf, öğrenci, güvenlikçi
Üçüncü etap Çeşme-İzmir… Birinci ikisinde olduğu üzere bir daha bir sprint etabındayız. Doğal bisikletçiler namına konuşuyorum. Biz bir daha direkt ‘finito’ noktasına yollanıyoruz. Karşıyaka’dayız. Bisikletçileri bekleyen hoş bir kalabalık var. Fakat gelmelerine hayli daha var. Art planda neler oluyor? Arı üzere çalışan gençler. Reklam panoları yerleştiriliyor, bitiş çizgileri çiziliyor, TV çekim takımları vinçlerini yerleştiriyor, deneme çekimlerini yapıyor. Her bitiş noktasında ödül merasimi provaları yapılıyor. Tıbbın istekli motosikletçi güvenlikçileriyse İzmir anısına çektiriyor. Kimi hekim, kimi esnaf, kimi öğrenci… Tıpta ipi bu kere Avustralyalı değil, bir Belçikalı ipi göğüslüyor: Jasper Philipsen…
Duchamp’ın pisuvarı, Efes’in tenceresi
İki gece İzmir’de kalacağımız için memnunuz. Ne kadar konforlu olursa olsunlar her gün otel değiştirmek biraz bıktırıcı bir durum. Yerleşik toplum kodu muhakkak ki ardık DNA’mıza mıh üzere çakılmış.
Büyük Efes Oteli’ndeyiz. Burası bir otelden çoksı. Her köşesinde bir sanat yapıtı var. Lakin bir tanesi var ki Marcel Duchamp’ın sanat tarihinin en tartışmalı aksi çevirdiği ve Çeşme ismini verdiği pisuvar esiriyle yarışabilir! Efes’inki de ortasından bir metal levha geçen tencere! Kaldığımız tüm oteller ortasında en sağlam konaklama kültürüne sahip otel. Sadelik ve kalite birebir potada eritilmiş.
Kraliçe etabının krallarıyız!
İzmir-Manisa etabı demek, Kraliçe Etabı demek. Spil dağına tırmanılacak. Ve muhtemelen şampiyon isim muhakkak olacak. Sevgili Birgül Pullukçu bana hoş bir haber veriyor. Bu etabı cinsin ortasında takip ediyorum. Kankam Mehmet ile birlikte. Kraliçe Etabı’nın krallarıyız! Yüzme ve bisiklet antrenörü Hakan Şenöz’ün pilotluğunda takipteyiz. Hem otobanda hem tırmanış kısımlarında bisikletçilerle vakit zaman bir arada seyahat ediyoruz. Yolda epeyce hoş sahnelerle karşılaşıyoruz. Köylerde herkes yol kenarında bisikletçilerin geçmesini bekliyor. Bizatihi, en doğal haliyle. Çoluk çocuk, genç yaşlı, bayan erkek…
Spil tırmanışında kas sesleri!
Spil’de uzun kıvrımlı bir virajda durum alıp araçtan iniyoruz. Çıplak gözle de izliyoruz ve bisikletçilerin yanımızdan gelip geçmesini deneyimliyoruz. Ağır güç sarfiyatından adeta kaslarından çıkan sesleri duyuyoruz. Favori Kolombiyalı Nairo Quintana dördüncü bitiriyor. Evvelki tiplerde düştüğü için morali bozuktu aslına bakarsan ve Spil’den daha sonra da yarışı bırakıyor. Manisa Tarzanı’nın mirası Spil dağında Arjantinli Eduardo Sepulveda kazanıyor. Manşetlerimiz “Sepulveda Şampi…”
Bu etaba Gençlik ve Spor Bakanı Muharrem Kasapoğlu da katılıyor. Bu niçinle ağır güvenlik tedbirleri alınıyor. Hem yol üstünde hem Spil’in doruğunda ellerinde silahlı polis ve jandarmalar… Spil’den tekrar İzmir’e dönüyoruz.
Biz bavul toplamaktan zorlanırken onlar…
Biz bir bavulu bile toplayıp bir bitişten başkasına koşturmakta zorlanırken, öteki yanda hem start hem finish noktasında sahne kurup bozan grupların emeğine hürmet duymamak mümkün değil. İki çalışıyor. Birisi startın podyumlarını başkası finish’inkini hazırlıyor. Aksi biçimde yetiştirmeleri kelam konusu olamaz. Bir öteki alkışlanası grup de çekim takımı. Hem havadan helikopterle hem yerden motorlarla çeşidi çekiyorlar. Hollandalı bir grup bu işi kotarıyor, muvaffakiyetle.
Sokakta E-spor oynuyorlar!
İzmir’den Ayvalık’a… Mehmet ile Ayvalık’ın art sokaklarına atıyoruz kendimizi. Mehmet fotoğraf çekmeyi epeyce seviyor. Ben bir çekiyorsam o beş! Ve illa ki bulunduğu yerin isminin da bir fotoğrafta görünmesine dikkat ediyor. Ayvalık’ın ayakta kalan eski meskenleri geçmişin izlerini taşımasından dolayı Alaçatı’ya bakılırsa daha gerçek geliyor. Yaşanmışlık kokuyor. Karşımıza Perşembe pazarı çıkıyor. Tezgâhlara yaklaşsak bir türlü yaklaşmasak bir türlü. Esnaf gözlerinizi takip ediyor adeta. Çabucak “Buyurun” diyor. Ne var ki fiyatlar el yakıyor. Geçip gidiyor üzere yapıyor birçok insan. Yoksa Ayvalık’tan bir şişe zeytin yağı alınmaz mı? Ki bitiş noktasında Ayvalık’ın zeytinyağları da sergileniyor, tanıtım için. Biz esasen tanıyoruz ancak … Stanttaki bakılırsavliye meblağları soruyorum: 5 litreliği 550 lira! Lakin geçmişin bir anıtı üzere olan Ayvalık’ın sokaklarında geleceğin tanımını görüyorum. Üç çocuk oturmuş bir kapının eşiğinde bilgisayardan oyun oynuyor. Buna ‘espor’ diyoruz!
Otobüs durağı kütüphanesi!
Kazdağları’nı aşıp Ayvalık kıyısındaki bitiş çizgisini birinci geçen Samuel Luke Welsford oluyor. Yani bir öbür Avusturalyalı! Ayvalık’ta bir dünya rekortmeniyle de tanışıyorum: Özgür Eriş. 1998 Avrupa Askeri Pentatlon Şampiyonası’nda kırdığı dünya rekoruyla biliniyor. Akçay’dan bisiklete atlamış gelmiş. Askeri pentatlon 7 farklı branştan oluşuyor. çok meşakkatli bir kol. Ayvalık’ta Welsford kadar sevinen üç de genç var. Zira çekilen kura kararı bisiklet kazanıyorlar. Ayvalık’tan bakınca karşıda Ali Beyefendi adası var. Cunda, Cunda… Bi çayını içip dondurmasını yiyelim diyoruz. Dönerken otobüs durağında bir minik dolap. Üzerinde ‘Kütüphane’ yazıyor. Birden fazla belediye icraatını anlatan dergiler… Bir de bölgenin tarihini anlatan bir kitap. Barış Timurlenk, oturmayı yeğlerken ben o kitabı alıp okumaya başlıyorum, otobüs gelene kadar(!)
Çanakkale’de 1 Anzak’ın!
Sonraki gün bizi tıbbın en manalı etabı bekliyor. Edremit-Eceabat… Yani 57. Piyade Alayı’na gidiyoruz. öncedena yeni yapılan 1915 Çanakkale Köprüsü’nden geçilecek. Anadolu’dan Rumeli’ye. Kıta değiştiriyoruz artık. Köprüyü birinci geçen atlet Batuhan Özgür’ün olması manalı oluyor. Etap Çanakkale’de olunca gözler Anzak diyarından gelen bisikletçilere çevriliyor. aslına bakarsan onlar da bu etaba başka bir ehemmiyet veriyorlar. Kazanıp, Çanakkale’de toprağa düşen cetlerinin ruhu şad etmek istiyorlar. Ve başarıyorlar da… Etabı Avustralyalı Caleb Ewan kazanıyor. daha sonra da beyaz bir karanfil alıp cetlerinin mezarlarına gidiyor. Gelibolu sırtlarında devasa bir mezarlık…
Memleketin her kentinden evlatlar yatıyor. Mezar taşı diye konulanlar sembolik. Yüzbinlerce can var toprağın altında kimin nerede yattığı aşikâr değil. Toprağı kaplayan her bir ağaçtır artık onların mezar taşı. Bitiş noktasından 300 metre aşağıda o ağaçların ortasında karşılamıştık bisikletçileri. Mehmet’in cep telefonundan bir ses yükseliyor ve Ruhi Su söylüyor: “Ölmeden mezara koydular beni, gençliğim off..”
Gelibolu kıyısında bir oteldeyiz akşam. Yemek öncesi çıkıp bir saat kadar kıyıda yürüyorum. Çok uzakta yeni köprü, akşam güneşinin huzmesinde ip üzere aşikâr, meçhul.
Başımdaki Tekirdağ’ı siliyorum
bir daha en önde biziz. Tekirdağ kıyısındaki varış noktasına bu sefer de. Birinci sefer Tekirdağ’da duruyorum. Bu kentten daima transit geçtim. Aklımda denize paralel uzun bir asfalt etrafında konuşlanmış bir kent imajına sahip. Birinci sefer deniz kıyısından bakıyorum. yıllardır başımda taşıdığım imaj siliniyor. Balıkçı kooperatifinden baktığım kent, artık daha sempatik. Kentteki küçük gezintimin özeti dört heykel: Hüseyin Pehlivan, Süleyman Paşa, Namık Kemal ve Mustafa Kemal Atatürk… Ha bir de İsmail Amca! Belinde silah taşıyor. Eski polisim diyor. Çebi’lerin akrabası olduğunu söylüyor. Beşiktaş Lideri Ahmet Parıltı Çebi’nin yani. Durup durup Ahmet Bey’in babası Yaşar Kaptan’a lafı getiriyor. İstikrarını yitirmiş mi yitirmemiş mi? Anlamaya çalışıyorum. her neyse ki önerdiği köfteciye gidip bir arada yiyoruz. Meczuplar ve veliler güzeldirler…
Uçmakdere’nin sıkıntı etabı tıbbın bahtını değiştiriyor. Hepimizin şampiyon ilan ettiği Spil’in muzafferi Sepulveda, şampiyonluğa adeta veda ediyor çünkü Yeni Zelandalı –bir öbür Anzak- Patrick Bevin, epeyce büyük bir vakit farkıyla kollarını açarak son çizgiyi geçiyor. Biz ‘bisiklet ulemaları’ da daha evvel attığımız ‘Şampi..’ manşetlerini utangaç boynumuzun kolyesi yapıyoruz!
İstanbul üçe bölünmeli!
Başımda Vedat Türkali’nin destansı İstanbul şiiri.. Bekle bizi İstanbul…
“… Boşuna çekilmedi çok acılar
Büyük ve sakin Süleymaniye’nle bekle
Parklarınla, köprülerinle, meydanlarınla
Bekle bizi İstanbul …”
Tekirdağ ile İstanbul, üç-beş seneye kalmaz toptan birleşir binalarla. İstanbul vilayet sonundan itibaren bakıyorum ve şaşıyorum. İstanbul’a kent demek yavaşça kalır. Burası bir devlet. Bu kadar bina ve beşere bir belediye nasıl hizmet yetiştirebiliyor? İçimden bu kent üçe bölünmeli diyorum: Eski İstanbul, Batı İstanbul ve Doğu İstanbul… İstanbul ortasında İstanbul’lar var. Bir yanıyla fazlaca yakışıksız apartmanları olan kaotik bir kent, işte o tarihi yarımadası ve boğazıyla da epey hoş. İstanbul, bize dair ne var ise ortasında taşıyor.
İstanbul’da evciye çıkıyorum!
Bisiklet ulemaları dedi ki İstanbul’da her şey olabilir. Bevin’in şampiyonluğu garanti değil. Yağmurdan evvel yorumlar bu biçimdeydi. İstanbul haricinden gelen gazeteciler burada da geceyi otelde geçirirken biz mesken sahipleri konutlarımıza gittik. Bir nevi konutçu yazıldık. Altın kafese konulmuş bülbül misali “Evim evim” diyerek merdivenleri çıkıyorum. hiç bir lüks konutunuzun barkınızın ekmeğinin, yatağının ve kokusunu tutmuyormuş. Bir yatakta rahat uyumanız için kuş tüyü değil, kokunuzun sinmiş olması lazım. O yüzden iki gece geçirdiğimiz İzmir’de kapıda ‘Rahatsız etmeyin’ kartını daima asılı tuttum. İstedim ki yastığı yorganı ben koksun…
İstanbul hoş fakat yağmuru fazlaca fena!
10 günlük ayrılıktan daha sonra meskende ‘Almanya’dan dönen emekçi baba’ üzere karşılanıyorum. Fakat sabaha bir daha erkenden Taksim’e yollanıyorum. Kadıköy’den Karaköy vapuruna biniyorum. Denizin ortasında telefonuma ileti düşüyor kümedeki arkadaşlardan: “Arkadaşlar yarış iptal mi oldu?” Az buçuk yağmur çiseleyince yol kayganlaşıyor. Bu da kazalara niye oluyor. Gruplar bu riskli yolda yarışmak istemeyince İstanbul-İstanbul etabı nötralize oluyor. Yani puanlama dışı. Bisikletçiler güvenlik aracının gerisinde Taksim’e dönüyor. Bu bir keyif çeşidi oluyor. Boğaz köprüyle denizin üzerinden geçtikleri Anadolu yakasına, denizin altındaki geçitten geçip bir daha Avrupa’ya dönüyorlar. Profesyonel bisiklet çeşidinin İstanbul etabı, amatör bir ruhla yapılan gezintiye dönüşüyor ve dünya bence daha güzelleşiyor. Tour of Türkiye’nin şampiyonu Patrick Bevin oluyor.
Çeşidin emektarlarına teşekkür
Federasyon Lideri Emin Müftüoğlu, Tour of Türkiye’yi bir daha World Tour kategorisine yükseltmek istiyor. 10 gün boyunca bir nefer üzere çalışıyor. On Bağlantı Lideri İpek Mahsustan ve ajansın iletişimcilerinden Erdi Aydemir ile Berna Alp, TSYD’den Birgül Pullukçu ve Handan Kan , çeşidin medya yöneticisi Faik Gürses ile yabancı medya ile bağlantılardan sorumlu gazeteci Murat Ağca… Onlar da büyük bir emek harcıyor. Onları aşan bir husus ancak benim tek teklifim şu olur: Gazetecilerin etapları daha ortasından takip edebilecekleri formüller bulunursa, bisikleti daha güzel anlatırız.
Tour of Türkiye keyifli sonla bitiyor!
bir daha açılan AKM’ye gidiyorum. Bir müzik standı açık yalnızca. Piyona çalan Osmanlı Padişahları’nı öğreniyorum. örneğin II. Abdülhamit.. Şöyle bir turlayıp dönüyorum. Meydandaki podyumda artık uzatmalar oynanıyor. Sarper Günsal ile birlikte her etapta tipi şahane biçimde aktaran Başak Koç, sahneye üç bisiklet sevdalısını çağırıyor. Meğerse içlerinden ikisi de birbirine sevdalıymış. Oğlan birden diz çöküp kısa “Benimle evlenir misin” diye soruyor. Kız da bağırarak “Evet” diyor. Tour of Türkiye işte bu biçimde memnun sonla bitiyor. Gökten üç elma düşüyor! Umarım tıbbın sloganın üzerine denk gelir: Tabiata, Tarihe Saygı…